«Ο Μουαμάρ Καντάφι δεν θα αποσυρθεί από την εξουσία. Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι συνώνυμο των θυσιών, μέχρι το τέλος». Ποιος μιλάει εδώ, με τέτοιον προσωπολατρικό στόμφο; Ενας από τους γιους του Καντάφι μήπως; Η κόρη του; Κάποιος από τους υπουργούς ή τους διπλωμάτες του που δεν λάκισαν ακόμη; Οχι. Ο Μουαμάρ Καντάφι μιλάει. Αυτοπροσώπως, αλλά σε τρίτο ενικό πρόσωπο και όχι σε πρώτο· έτσι ταιριάζει σε όσους έχουν σκοτιστεί από τα μεγαλεία και τις δόξες και, θεωρώντας θαυμασμό τον τρόμο των υπηκόων τους, φτάνουν να πιστεύουν ότι έστησαν αυτοκρατορίες που ο χρόνος δεν θα τις νικήσει ποτέ.
Και τι αυτοκρατορίες. «Λαϊκές». Τζαμαχιρίες, σαν αυτή που τόσο θαύμαζε τα προηγούμενα χρόνια ένα τμήμα της ελληνικής πολιτικής τάξης (έβλεπαν να ανασταίνεται στη Λιβύη η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία), κι ένα ακόμα πιο μεγάλο των πολιτικών της Δύσης, ανάμεσα στους οποίους και ο πολύς Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Και η αλήθεια είναι ότι και ο Καντάφι τώρα, και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου, και ο Μπεν Αλι της Τυνησίας, θα έχουν εκπλαγεί που τόσοι ηγέτες, από τους οποίους μέχρι χθες δέχονταν εγκώμια και προτάσεις συνεργασίας, ανακάλυψαν από κοινού και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση ότι τόσες δεκαετίες κυβερνούσαν απολυταρχικά ή τυραννικά.
Μπορεί βέβαια ο γιος του Καντάφι, ο Αλ Σαάντι (αποτυχημένος ποδοσφαιριστής της Περούτζια και της Ούντινε και παραλίγο αγοραστής του 20% του ΠΑΟΚ, τον καιρό του κ. Μπατατούδη), να έχει στην κυριότητά του το 8% του μετοχικού κεφαλαίου της Γιουβέντους, αυτό όμως δεν ενοχλεί ιδιαίτερα τον Ιταλό πρωθυπουργό, καίτοι ιδιοκτήτη της Μίλαν. Από τη στιγμή που η κεντρική τράπεζα της Λιβύης είναι ο τρίτος μεγαλύτερος μέτοχος της ιταλικής τράπεζας UniCredit, το ενεργητικό της οποίας υπολογίζεται σε ένα τρισ. ευρώ, οι οπαδικές αντιζηλίες οφείλουν να υποχωρούν. Από πότε άλλωστε η οικονομική αλλά και η εξωτερική πολιτική μιας χώρας είναι υποχρεωμένη να κρατάει τους τύπους και να κάνει τεστ ηθικής ή δημοκρατικότητας των πιθανών συμμάχων ή ενισχυτών της; Οσο κι αν ψάξει κανείς σε περγαμηνές και παπύρους, δεν θα βρει παλινωδία του Βεσπασιανού, οπότε το αξίωμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα, όσο κυνικό κι αν είναι, εξακολουθεί να ισχύει: το χρήμα δεν έχει οσμή.
Κυνικός και ο Καντάφι, σαν μονοκράτορας, προσαρμόζει στα τρομοκρατικά μέτρα του το δόγμα του Σαμψών και κηρύσσει το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των ομοφύλων». Κατσαρίδες αποκάλεσε άλλωστε τους ομοφύλους του και τρωκτικά, υιοθετώντας ή επανεφευρίσκοντας τη βάρβαρη ορολογία της ναζιστικής εποχής. Γι’ αυτό και διέταξε τους μισθοφόρους του και όσους πιστούς τού απέμειναν να προβούν σε απολυμαντικές και εκκαθαριστικές επιχειρήσεις πόρτα πόρτα. Ναι, αληθεύει: «Ο Μουαμάρ Καντάφι είναι συνώνυμο των θυσιών, μέχρι το τέλος». Αρκεί να θυσιάζεται ο λαός του.
