Και ο Εγκέλαδος συνεχίζει να πολεμάει την Κεφαλονιά, και η τρικυμισμένη θάλασσα δυσχεραίνει την παροχή βοήθειας, και το δριμύ κρύο βασανίζει τους σεισμόπληκτους. Ολα αυτά, ωστόσο, θα μπορούσαν να τα αντέξουν οι Κεφαλονίτες. Καταλαβαίνουν άλλωστε ότι αποτελούν εκδηλώσεις της φύσης, τις οποίες αδυνατεί να καταστείλει η ανθρώπινη δύναμη. Μόνο να μειώσει τις επιπτώσεις τους μπορεί, όταν δρα φρόνιμα, προληπτικά, σχεδιασμένα, δίχως «ελληνικές ιδιαιτερότητες».
Με τις αντιξοότητες της φύσης, λοιπόν, θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα οι κάτοικοι του νησιού. Επιστρατεύοντας την πείρα τους στους σεισμούς, που θα ’λεγε κανείς ότι περνάει γονιδιακά από γενιά σε γενιά, και βέβαια το χιούμορ τους. Ιδιαίτερα οι Ληξουριώτες, που, αυτοσαρκαζόμενοι, δεν έπαψαν να πιστεύουν πως είχε δίκιο ο συντοπίτης τους Ανδρέας Λασκαράτος όταν άρχιζε το χαριτωμένο ποίημά του «Γιατί τα τάλαρα τα λένε τάλαρα» με τη διαβεβαίωση πως η γενέτειρά του τιμάται όλως ιδιαιτέρως από τις ουράνιες δυνάμεις, που μόνον αυτήν έχουν ονομαστί καταγεγραμμένη στα κοσμογονικά κιτάπια τους: «Οντις έπλασε ο Θειός την οικουμένη, / το Ληξούρι, και τόσους άλλους τόπους…».
Ηδη άλλωστε οι Κεφαλονίτες χρησιμοποιούν το χιούμορ τους, που κι αυτό φαίνεται πως είναι συστατικό του αίματός τους, για να πουν ό,τι σαρκαστικό έχουν να πουν για την πολιτεία, αλλά και για να προσφέρει παραμυθία ο ένας στον άλλον. Είναι φανερό πως η ήδη εκδηλωμένη αλληλεγγύη τους, που δεν δυσκολεύτηκε να υπερφαλαγγίσει μ’ ένα χαμόγελο την κληρονομημένη τοπικιστική αντιπαλότητα (συνήθεια όλης της Ελλάδας, που ως προς αυτό φαίνεται ότι παραμένει χωρισμένη σε πόλεις-κράτη), είναι αυτή που πρωτίστως τους στηρίζει.
Τη φύση την αντέχουν λοιπόν. Με τους ανθρώπους είναι τα προβλήματα. Και όχι μονάχα με όσους δεν θα αργήσουν να ξεφυτρώσουν για να κερδοσκοπήσουν πάνω στον πόνο των άλλων. Αλλά και με όσους συλλέκτες ψήφων «πολιτικοποιούν» τις πληγές που άνοιξε ο σεισμός, αυτοσυστηνόμενοι ως οι καταλληλότεροι θεραπευτές τους. Και βέβαια με τους σεισμολόγους, που, αφού συγκρατήθηκαν τις πρώτες ημέρες, αρκούμενοι σε διαξιφιστικά υπονοούμενα, ανεβάζουν τώρα τον τόνο της έριδας. Λειτουργούν έτσι, εκ των πραγμάτων, σαν σπορείς φόβου. Ο κόσμος τούς ακούει προσηλωμένος, αφού ο σεβασμός του επιστημονικού λόγου δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Οταν όμως βλέπει τους ειδικούς να φιλονικούν, παρότι δεν βρίσκονται σε συνέδριο, ή να αποφεύγουν τη ευθύτητα, αμηχανεί και συγχύζεται.
Στρέφεται τότε για να φωτιστεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κυρίως κανάλια και ραδιοσταθμούς. Και ανακαλύπτει (άλλη μία φορά) ότι εκεί οι εστίες πρόκλησης πανικού είναι πάμπολλες – και ασύδοτες. Το Διαδίκτυο μάλιστα, αντί να αποβεί μέσο ταχύτατης πληροφόρησης, χρησιμοποιείται δυστυχώς από ανωνυμογράφους ή ψευδωνυμογράφους σαν όργανο μαζικής τρομοκράτησης.
Εχουν κάτι ωραίες βλαστήμιες στην Κεφαλονιά, από τις οποίες δεν λείπει ούτε ο άγιός τους, ο Γεράσιμος. Τις ξέρουμε και από τον Καββαδία. Ας μην τους προκαλούμε λοιπόν. Γιατί δεν θα αργήσουν να τις εξαπολύσουν καταπάνω μας.
