Το «παιχνίδι» που παίζεται στην Ουκρανία είναι για πολύ μεγάλα παιδιά και δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε ρόλος για μικρούς «παίκτες». Αυτό πρέπει να το έχει αντιληφθεί πλήρως ο Ευ. Βενιζέλος, που κάποια στιγμή πίστεψε ότι ως υπουργός Εξωτερικών της χώρας που προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε αυτή τη συγκυρία θα μπορούσε να προσφέρει τις υπηρεσίες του για εκτόνωση της κατάστασης μεταβαίνοντας στο Κίεβο ή, έστω, συνοδεύοντας τη λαίδη Αστον. Είναι προφανές ότι η όποια τέτοια πρόθεση εκδηλώθηκε από την πλευρά της Αθήνας αντιμετωπίστηκε με άρνηση από τα διεθνή κέντρα αποφάσεων, ευρωπαϊκά ή άλλα, και η επίσκεψή του εκεί έγινε με την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας και μόνον. Σε τέτοιας έκτασης και μορφής κρίση, όπου οι δύο πόλοι που συγκρούονται είναι η Δύση και η Ρωσία, μία χώρα μικρή και περιφερειακή σαν την Ελλάδα δεν έχει τη δυνατότητα να είναι παράγων εξελίξεων.
Αλλά ενώ οι μικρές χώρες δεν μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο σε διεθνείς συγκρούσεις, ακόμη και σε εντάσεις, υφίστανται τα δεινά που ενδεχομένως θα προκύψουν. Ιδιαίτερα αν ανήκουν στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Για παράδειγμα, αν οι ΗΠΑ προχωρήσουν στην επιβολή κυρώσεων, όπως απειλούν, εις βάρος της Ρωσίας, οι επιπτώσεις θα είναι σοβαρές για την Ελλάδα, καθώς ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή ως χώρα της Δύσης, θα υποχρεωθεί να εναρμονιστεί. Θα αυστηροποιήσει ή θα διακόψει τη χορήγηση βίζας σε Ρώσους πολίτες, με βλαβερές επιπτώσεις στον τουρισμό, ενώ θα μειωθεί σημαντικά λόγω της κρίσης και η έλευση τουριστών από την Ουκρανία, θα περιορίσει ή θα σταματήσει τις εξαγωγές συγκεκριμένων προϊόντων, κυρίως γεωργικών, προς τη Ρωσία, επιβαρύνοντας το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών και προκαλώντας προβλήματα σε παραγωγούς και βιομηχανίες, θα υποστεί τις συνέπειες της αύξησης της τιμής του φυσικού αερίου και του πετρελαίου ή θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα ενέργειας, αν η Μόσχα προχωρήσει σε αντίποινα.
Είναι γνωστή η πικρή εμπειρία από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στο Ιράν και ευτυχώς που εκδηλώνονται αντιδράσεις απέναντι στην επιβολή κυρώσεων από δυνάμεις όπως η Γερμανία και η Βρετανία, που έχουν τους δικούς τους λόγους να απορρίπτουν αυτήν την πολιτική. Ούτε λόγος, βεβαίως, για άρνηση συμπόρευσης από την πλευρά της Αθήνας με τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και των Βρυξελλών, ασχέτως αν είναι σωστές ή όχι, ασχέτως αν είναι δίκαιες ή άδικες. Στα παιχνίδια της παγκόσμιας σκακιέρας, οι μικρές χώρες είναι καταδικασμένες σε ρόλους κομπάρσων, εκτός και αν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης, που ευτυχώς για την Ελλάδα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ας ελπίσουμε ότι η ένταση θα αρχίσει να εκτονώνεται κάποια στιγμή, χωρίς προηγουμένως να κλιμακωθεί με τη λήψη μέτρων όπως τα παραπάνω. Από την άλλη πλευρά, η κρίση της Ουκρανίας δίνει την ευκαιρία σε πολλούς εδώ αφενός να αντιληφθούν ποια είναι τα «κυβικά» και ποιες οι δυνατότητες της μικρής μας χώρας και αφετέρου να αναλογισθούν τι μπορεί να συμβεί αν βρεθεί εκτός των γνωστών δομών της Δύσης. Αν μπορούν να καταλάβουν για να σταματήσουν να λαϊκίζουν…
