Πώς θα είναι η Αθήνα το 2019 όταν εξαντληθεί η θητεία του δημάρχου που θα αναδειχθεί στις εκλογές της επόμενης Κυριακής; Εδώ δεν μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα της πόλης ύστερα από λίγους μήνες και θα επιχειρήσουμε προβολή πενταετίας, θα αναρωτηθείτε. Και δικαίως. Ομως η Αθήνα του 2014 με τα 50.000 σπίτια και 36.000 καταστήματα κλειστά, είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Θα υποβαθμιστεί και άλλο ή θα εξελιχθεί σε μια μεγάλη μητρόπολη; Θα παραμείνει τουριστικός προορισμός μέσα στη ζέστη, στον ιδρώτα, στη σκόνη, στη δυσφορία και στις λακκούβες ή θα διατηρήσει τον χαρακτήρα της (δεν είναι, δεν θα γίνει, δεν έχει νόημα να γίνει Λονδίνο ή Βερολίνο) και θα ανακάμψει προσεκτικά, σχεδιασμένα, με υποδομές, ασφάλεια και σοβαρές πρωτοβουλίες;
Ο δήμαρχος της Αθήνας, για την ερχόμενη πενταετία, οφείλει να της εμφυσήσει ανάσα, προοπτική και ελπίδα. Και κυρίως: προσανατολισμό. Θα είναι μια πόλη που επουλώνει τα τραύματά της ή μια πρωτεύουσα που διεκδικεί το μέλλον της;
Εάν τα θεμέλια της ανάκαμψης έχουν τεθεί με τον κ. Καμίνη, η δημοτική αρχή, ίδια ή άλλη που θα ακολουθήσει, πρέπει να πορεύεται με πολιτική στήριξη αλλά χωρίς κομματική χειραγώγηση. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αλίμονο αν χαθεί το πρώτο και κύριο βήμα που έχει κατακτηθεί. Αλίμονο αν επιστρέψουμε στους πελάτες – πολίτες, στον ανορθολογισμό, στα εφήμερα τελετουργικά, στο δημοκρατικό μπάζωμα του ό,τι να ’ναι, για να περάσει ανέφελα η θητεία. Ή στην αέναη διαμαρτυρία, στον εργατοπατερισμό, στον φόβο της επιχειρηματικότητας, στη δαιμονοποίηση και της λέξης μόνο «αποκρατικοποίηση». Ούτως ή άλλως όμως τα «ανέφελα», «φωτογενή εγκαίνια», «δημόσιες σχέσεις με το τίποτα» κ.λπ., ανήκουν ευτυχώς (αν και με οδυνηρό τρόπο) στο παρελθόν. Οπως και η αδράνεια ή η αντίσταση στην αλλαγή. Δεν είναι μόνο το νέο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και η διαμόρφωση του Φαληρικού Δέλτα (η αναμονή της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης και Λυρικής Σκηνής μέσα στο 2016), η πολιτιστική γέφυρα με το θαλάσσιο μέτωπο, που αναμορφώνουν το αθηναϊκό παλίμψηστο.
Η ελληνική πρωτεύουσα του 2019 πρέπει να είναι ένας μεγάλος μητροπολιτικός δήμος (και όχι ένα λεκανοπέδιο κατακερματισμένο σε 66 δήμους), μπορεί να έχει ταυτότητα, να είναι μια πόλη ανοιχτή σε διεργασίες, πολυεπίπεδη, ανήσυχη, με συνέχεια, αντιφάσεις, φιλόξενη –όχι υποτελής– στον ταξιδιώτη, με γνώση και σεβασμό στον πλούτο της. Η Αθήνα δεν είναι η ωραιότερη πόλη στον κόσμο και ούτε υπάρχει λόγος να διεκδικήσει το στέμμα. Είναι αυτό που είναι για τον καθένα, ας γίνει και αυτό που της αξίζει.
