Ποιος ομιλεί εκ μέρους της «Νέας Ελλάδας»; Ιδού το νέο ερώτημα που ανέκυψε στον δημόσιο διάλογο καθώς πορευόμαστε προς εκλογές, αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές, και ίσως εθνικές σε δεύτερη φάση, όπως θέλουν να πιστεύουν αρκετοί. Δεν μας έφθαναν δηλαδή όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένης της ομίχλης που περιβάλλει την… εγκυμοσύνη της κάλπης και το αποτέλεσμα που θα βγει, έχουμε τώρα και διαμάχη για τη μορφή που πρέπει να έχει η «Νέα Ελλάδα», λέτε και έχουμε αποκολληθεί από το όραμα της επιβίωσης της παλαιάς. Αυτό που ανοιχτά ή όχι, ευαγγελίζονται, επιθυμούν, εύχονται, υπόσχονται και απεργάζονται τη συνέχισή του, η συντριπτική πλειοψηφία της πολιτικής τάξης, ένα πολύ μεγάλο μέρος των μίντια και οι περισσότεροι των Ελλήνων πολιτών. Είτε ενσυνείδητα είτε ασυνείδητα!
Είναι φανερό ότι η ανούσια διαμάχη ξεκίνησε από ένα κομματικό παιχνίδι με δόση ίντριγκας «αλά γκρέκα». Ο Αντώνης Σαμαράς και οι περί αυτόν σκέφτηκαν κάποια στιγμή μήπως μετατρέψουν τη «Νέα Δημοκρατία» σε «Νέα Ελλάδα», όπως κάποτε έκανε ο Αλέξανδρος Παπάγος σβήνοντας από τον πολιτικό χάρτη το «Λαϊκό Κόμμα» και ιδρύοντας τον «Ελληνικό Συναγερμό» και ακολούθησε το παράδειγμά του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετονομάζοντας τον «Ελληνικό Συναγερμό» σε «Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση» (ΕΡΕ) και εκείνη σε «Νέα Δημοκρατία», μετά το 1974. Υπήρχαν λόγοι και στόχοι, επικοινωνιακοί, συμβολικοί, αρχηγικοί, ίσως και ουσιαστικοί, για τους οποίους έγιναν όλες αυτές οι αλλαγές και πιθανότατα ανάλογοι είναι και τώρα.
Για τους όποιους δικούς του λόγους, ο Α. Σαμαράς προώθησε και καλλιέργησε τη «Νέα Ελλάδα», που σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες δεν συμμερίζονται οι λεγόμενοι «καραμανλικοί», οι οποίοι θεωρούν ότι η μετονομασία της «Νέας Δημοκρατίας» σηματοδοτεί την αποστασιοποίηση της παράταξης από τον ιδρυτή της και την οικογένειά του. Η ξαφνική απόφαση του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να «κάψουν» τη «Νέα Ελλάδα» του Α. Σαμαρά με τη δική τους «Νέα Ελλάδα», μπορεί να ικανοποιεί κάποιους από τους προαναφερθέντες «καραμανλικούς», αλλά ουσιαστικά πρόκειται για ένα δικό τους κομματικό – επικοινωνιακό τερτίπι. Αφενός θέλουν να αποκρούσουν τις κατηγορίες ότι με όσα λένε επιμένουν στη συνέχιση του μοντέλου που έφερε τη χώρα στην καταστροφή και αφετέρου προσπαθούν να πείσουν ότι και αυτοί οραματίζονται μία «Νέα Ελλάδα», διαφορετική όμως από εκείνη του Α. Σαμαρά.
Υπάρχει και ένας τρίτος στόχος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να «κάψει» την ονομασία – σύνθημα, για να περιορίσει τις δυνατότητες του Α. Σαμαρά να συσπειρώσει σε ένα νέο κόμμα πολιτικές δυνάμεις διαφόρων προελεύσεων με κοινή συνισταμένη την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Πάντως, το «Νέα Ελλάδα» δεν είναι και κανένας ιδιαίτερα ευρηματικός τίτλος για σύνθημα, κόμμα ή όραμα. Εχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν και μάλιστα σε περιόδους περίεργες και από κυβερνήσεις αμφιλεγόμενες για τη δημοκρατικότητά τους. Το σημαντικότερο, η «Νέα Ελλάδα» είναι ένα άδειο πουκάμισο, αν στην πραγματικότητα περιλαμβάνει πρόσωπα, δομές, νοοτροπία και τρόπους λειτουργίας της «Παλαιάς Ελλάδας».
