Αίσθηση, και σε ένα βαθμό πολιτική αναταραχή, προκάλεσε το περιβόητο δημοσίευμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για όσα έγιναν στις Κάννες πίσω από τις κλειστές πόρτες τον Νοέμβριο του 2011. Τότε που ο Γ. Παπανδρέου πληροφόρησε τους Αγκ. Μέρκελ, Ν. Σαρκοζί, Μ. Μπαρόζο και άλλους αξιωματούχους των Βρυξελλών για την απόφασή του να κάνει δημοψήφισμα στην Ελλάδα, με ερώτημα σχετικό μεν με τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά όχι πλήρως ξεκαθαρισμένο. Ηταν οι ίδιες μέρες που στις Κάννες βρισκόταν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, στο πλαίσιο της συνάντησης του G8 με βασικό αντικείμενο συζήτησης την κρίση που απειλούσε να τινάξει στον αέρα το ευρώ και την Ευρωζώνη, καθώς και την πολιτική αντιμετώπισής της.
Κλείνοντας τα αυτιά στους καχύποπτους, που αναρωτιούνται για το «timing» του δημοσιεύματος (το οποίο θα έχει συνέχεια) 10 ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές και ενώ ο ευρωσκεπτικισμός βρίσκεται σε άνοδο σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη, μπορούν να αναφερθούν κάποια συμπεράσματα που αναδεικνύονται. Οπως ότι το κλίμα ήταν πολύ βαρύ εκείνη την περίοδο και επικρατούσε αγωνία πως τις τύχες της Ευρώπης και τις πολιτικές εξελίξεις σε κάποιες χώρες, που θεωρούνταν «αδύναμοι κρίκοι», τις καθόριζε και τις καθορίζει ένα διευθυντήριο που αποτελείται από τους ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας και επικεφαλής της Κομισιόν, ότι οι ΗΠΑ παίζουν ακόμη σοβαρότατο ρόλο στις ευρωπαϊκές αποφάσεις και γενικά στην ήπειρο, ότι υπήρχε διάσταση απόψεων, η οποία συνεχίζεται σε πολλούς τομείς, μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου και ότι η Αγκελα Μέρκελ δεν… αντέχει και «σπάζει» κάτω από μεγάλη πίεση.
Τα περισσότερα από αυτά εμείς οι απλοί πολίτες τα ξέραμε, ή έστω τα αισθανόμασταν. Αλλο όμως όταν τα γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»… Σε ό,τι αφορά πάλι «τα δικά μας», θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής: ο Γ. Παπανδρέου ήταν σε απόγνωση όταν πήγε στις Κάννες, όπου η ατμόσφαιρα ήταν «ηλεκτρισμένη». Είχε φτάσει προηγουμένως σε μία συμφωνία στήριξης από τους Ευρωπαίους εταίρους, η οποία αντιμετωπίστηκε εντελώς αρνητικά από το σύνολο της τότε αντιπολίτευσης και ακολούθησαν τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Κατέφυγε στην ιδέα του δημοψηφίσματος προκειμένου να βάλει σε δίλημμα τον ελληνικό λαό, αλλά κάτι τέτοιο έβαζε σε κίνδυνο όλη την Ευρωζώνη.
Γιατί είχε μόλις έλθει σε συμφωνία με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και έθετε σε νέα κρίση τη συμφωνία, πράγμα αδιανόητο γι’ αυτούς. Γιατί είχαν «καεί» από προηγούμενα δημοψηφίσματα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Γιατί θα δημιουργούσε προηγούμενο και για άλλες χώρες. Με δεδομένη λοιπόν την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, κατέληξαν ότι ο Γ. Παπανδρέου βρισκόταν σε αδιέξοδο και αναζήτησαν τρόπο να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή του Αντ. Σαμαρά στην κυβέρνηση, χωρίς όμως εκλογές. Ετσι φτάσαμε στην κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα ήταν «επί ξύλου κρεμάμενη» εκείνη την εποχή (και ίσως συνεχίζει να είναι σε κάπως μικρότερο βαθμό), γεγονός που επιβεβαιώνει στο βιβλίο του, που μόλις εκδόθηκε, ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ. Αλλωστε, ούτε ο Λ. Παπαδήμος έκρυψε ποτέ την ανησυχία του μήπως περάσει η άποψη του Β. Σόιμπλε και άλλων που ήθελαν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Ευτυχώς δεν εισακούστηκε από την Αγκελα Μέρκελ!
