«Εχει απλώσει σ’ όλο το σαλόνι χαρτάκια post-it με νούμερα, άλλο χρώμα το καθένα ανάλογα με τη γειτονιά. Εχει πάρει ένα κομπιουτεράκι και όλη μέρα μετράει ψήφους. “Επτά ο Ανδρέου, τρεις ο Παπαδάτος, δύο η Αναγνώστου…”».
Η Γεωργία που κάθεται απέναντί μου έχει ύφος απόγνωσης. Οταν η μητέρα της έβαλε υποψηφιότητα για δημοτική σύμβουλος, ποτέ δεν φανταζόταν πως θα ζήσει τέτοιες καταστάσεις αλλοφροσύνης. «Πια δεν κάνει τίποτε άλλο, έχει σταματήσει και να μας μαγειρεύει», λέει η κοπέλα. «Τριγυρίζει στα καφέ, μιλάει στο τηλέφωνο, κι όταν θυμάται πως υπάρχω, συνήθως λέει κάτι σαν “Τζωρτζίνα μου, εκείνος ο συμμαθητής σου από το Λύκειο πού ψηφίζει;”».
Οσο οι μέρες περνούν, η κατάσταση επιδεινώνεται. Η Γεωργία, αφού πρώτα με ορκίζει να μη γράψω ποια είναι η μητέρα της γιατί «κινδυνεύω να με αποκληρώσει!», μου εκμυστηρεύεται πως «μέσα μου εύχομαι να μη βγει. Πώς θα ζήσω τα επόμενα χρόνια με τη μάνα μου σ’ αυτήν την κατάσταση;». Το άγχος των εκλογών έχει μετατρέψει τη μητέρα της σε μανιασμένη κυνηγό ψηφοφόρων. «Την περασμένη Παρασκευή πήγαμε σε μια ταβέρνα και αποφάσισε πριν φύγουμε να κεράσει όλα τα τραπέζια ό,τι πίνουν!», μου λέει η Γεωργία. «Τσούγκριζε με όποιον έβρισκε μπροστά της. Ηθελα να μπω κάτω απ’ το τραπέζι να εξαφανιστώ».
Και… γλάστρες
Αλλά βέβαια, η κυρία Μαρία (που στην πραγματικότητα δεν λέγεται Μαρία) δεν είναι η μόνη υποψήφια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Αρκεί μια βόλτα στην πλατεία Κολωνακίου αυτές τις μέρες που οι υποψήφιοι σαρώνουν τα τραπεζάκια και θα το διαπιστώσετε: το κυνήγι των ψηφοφόρων κάνει τους πολιτευτές να παρουσιάζουν αλλόκοτη συμπεριφορά. Προ ημερών, μια υποψήφια στην Καλλιθέα έφτασε να βγει στη λαϊκή και να μοιράσει… γλάστρες ως δώρο στον άγνωστο ψηφοφόρο. Καθώς το τζάμπα αποτελεί αγαπημένη ελληνική συνήθεια, σύντομα ο πάγκος της ξεπούλησε. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει βέβαια αν, πέρα απ’ τα γλαστράκια στα μπαλκόνια, θα βλαστήσει στην κάλπη και η υποψηφιότητά της. Αλλά το ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο κάθε υποψήφιος για να πέσουν οι ψήφοι σαν λίπασμα στο μικρό του ψηφοθηρικό γλαστράκι.
«Και τι να κάνω;», φώναζε την προηγούμενη Κυριακή ένας δύστυχος διανομέας φυλλαδίων έξω από μια εκκλησία της Αθήνας. «Αφού μου είπαν να μην κουνήσω από εδώ! Εδώ να τα μοιράσω!». Γύρω του, ένα τσούρμο ψηφοφόρων αντίθετων φρονημάτων είχαν έρθει για τη λειτουργία, αλλά όταν είδαν τον διανομέα… δαιμονίστηκαν. «Τον είχαν κυκλώσει μες στον περίβολο», μου λέει ο κ. Γιάννης, που είδε τον άνθρωπο να πισωπατά πετώντας τα φυλλάδια όπως πετάει το χταπόδι το μελάνι.
«Αλλά εδώ που φτάσαμε, τι να λέμε;», σχολιάζει ο κ. Γιάννης. «Προχθές γύρισε η γυναίκα μου απ’ το σούπερ μάρκετ και μες στις τσάντες με τα μαναβικά βρήκαμε προεκλογικά φυλλάδια. Κάποιος αποφάσισε να στρατολογήσει στην καμπάνια του ακόμα και τον μανάβη!».
Τελευταία, βλέπετε, μες στο άγχος τους να πρωτοτυπήσουν, οι υποψήφιοι βάζουν τα φυλλάδιά τους στα πιο απίθανα μέρη. Στο Ηράκλειο της Κρήτης, μια ψηφοφόρος πήρε δύο σακούλες τρόφιμα απ’ το κοινωνικό παντοπωλείο, και όταν έφτασε στο σπίτι της, διαπίστωσε πως κουβαλούσε μαζί και τα φυλλάδια ενός υποψηφίου! «Φυσικά και δεν θα τον ψηφίσω», είπε έξαλλη η γυναίκα όταν τη ρώτησαν αργότερα. Περιττό να πει κανείς πως ο υποψήφιος, αν την άκουγε, θα τη ρωτούσε αθώα «μα γιατί;».
Ο Τάσος πάλι (που ούτε αυτόν τον λένε Τάσο) είναι νέος στη μάχη της κάλπης και βλέπει ακόμα και της δικής του της καμπάνιας την αλλόκοτη πλευρά. «Ωρες ώρες αναρωτιέμαι τι τα ήθελα όλ’ αυτά», είναι το πρώτο που μου λέει στο τηλέφωνο. Χωρίς καν να του το ζητήσω, αρχίζει και μου εξιστορεί τα πάθη του υποψηφίου.
Στις εκκλησίες
«Εδωσα πρώτη φορά συνέντευξη σε ραδιόφωνο προχθές και δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ απ’ την αγωνία μου», διηγείται ο νεαρός. «Πήγα στο στούντιο, είπα ό,τι μπορούσα, πήρα μετά τη μητέρα μου, “πώς σου φάνηκα;”, τη ρώτησα. “Σε τι;”, μου απάντησε. Κοιμόταν και δεν μ’ είχε καν ακούσει!». Ο Τάσος γελάει, αλλά όσο κι αν συνειδητοποιεί τη ματαιότητα της υπόθεσης, παραδέχεται πως απ’ τη μέρα που ξεκίνησε να κυνηγάει ψήφους, το άγχος του έχει πολλαπλασιαστεί. «Ασε που καταστράφηκαν και οι Κυριακές μου!».
Το ρεκόρ του, μου εξηγεί, είναι τέσσερις εκκλησίες σε ένα πρωινό Κυριακής. «Πάω στην πρώτη εκκλησία πριν αρχίσει η λειτουργία, χαιρετάω όποιον μπαίνει, κάθομαι ένα τέταρτο και φεύγω τρέχοντας για την επόμενη». Παρότι το σχέδιό του για να μαζέψει τις ψήφους του χριστεπώνυμου πλήθους ακούγεται κάπως αφελές, ο Τάσος ελπίζει πως θα αποδώσει.
«Και στο κάτω κάτω», λέει, «πού αλλού να τους βρω τους ψηφοφόρους μαζεμένους; Στα σπίτια δεν μας φωνάζουν, στα κανάλια δεν μας καλούν, στα μπαρ αν κάνεις εκδήλωση πρέπει να πληρώσεις…». Κάνει μια παύση και… «εγώ τουλάχιστον δεν πολυκαίγομαι να βγω. Αν δεις κάτι άλλους στον συνδυασμό, μόνο χάπια που δεν παίρνουν για να τη βγάλουν μέχρι τις εκλογές!».
