Αφού κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα και καθάρισε το μυαλό (ήταν μακριά η νύχτα της Κυριακής…), τοποθετώ μέσα στο πλαίσιο των όσων έχουν προηγηθεί την εικόνα που προβάλλει εμπρός μας μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών. Ας προσπαθήσω τώρα να περιγράψω αυτό που βλέπω ή, καλύτερα, να περιγράψω όσο καταλαβαίνω από την εικόνα που βλέπω, γιατί τμήματά της είναι ακόμη θολά για όλους. Αυτό που δεν βλέπω, πάντως, είναι οι εκπλήξεις. Μικρές εκπλήξεις, ασφαλώς, υπάρχουν· επιβεβαιώνουν όμως προϋπάρχουσες τάσεις. Δεν μου φαίνεται όμως από την κάλπη της Κυριακής να έχουν προκύψει εκείνες οι εκπλήξεις που αλλάζουν αισθητά την κατάσταση των πολιτικών ισορροπιών στην κοινωνία.
Ξέραμε από πρόπερσι ότι οι Τσιπριστές-Λαφαζανιστές έχουν ένα ρεύμα. Δεν χρειαζόταν η πρωτιά της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής για να το μάθουμε. Η επίδοσή της απλώς επιβεβαίωσε το ήδη γνωστό. Ομολογουμένως, στην επίδοση της Δούρου βοήθησε όσο μπορούσε και ο γνωστός πλακατζής Θεόδωρος ο Πάγκαλος με τις παρεμβάσεις του. Ισως επίσης να υποτιμήθηκε ότι ο Γιάννης ο Σγουρός, ως τυπικός πονηρός και συστημικός «πασόκος για όλες τις εποχές», είναι αντιπαθής σε έναν κόσμο και μάλιστα με τρόπο ο οποίος δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από τον ίδιο μέσω των δημοσίων σχέσεων στις οποίες επιδίδεται με τους ισχυρούς.
Από την άλλη πλευρά, όμως, βλέπαμε -το έδειχναν και οι δημοσκοπήσεις- ότι το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) είχε βρει μια οροφή την οποία δεν μπορούσε να ξεπεράσει, όσο και αν εκουσίως βοηθούσε η κυβέρνηση με τις κατά καιρούς αδεξιότητές της. Το γεγονός ότι στις περιφέρειες ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) δεν υπερέβη τα ποσοστά του των εκλογών του Ιουνίου ας ληφθεί υπ’ όψιν ― τουλάχιστον μέχρι την επομένη Κυριακή, οπότε η ψήφος θα είναι περισσότερο πολιτική και δεν θα επηρεάζεται από παραμέτρους οι οποίες μόνον σε τοπικό επίπεδο μπορούν να εκτιμηθούν.
Κατά τι μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη των ποσοστών της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα και την Αττική. Το γεγονός όμως συνιστά έκπληξη μόνον για όσους (όπως και ο γράφων ― δεν έχω λόγο να το κρύβω…) πίστευαν ότι η αντιμετώπισή της ως εγκληματικής συμμορίας, ακόμη και τα πρακτικά προβλήματα που αυτή η αντιμετώπιση επέβαλε στη διεξαγωγή της προεκλογικής εκστρατείας της Χ.Α., τελικά θα είχε επιπτώσεις στην απήχησή της. Ωστόσο, η οργισμένη ψήφος, που μας ξάφνιασε τόσο στις εκλογές του 2012, επανήλθε τώρα πεισματικά ― για να μην πω εκδικητικά.
Αραγε οι Αθηναίοι που έδωσαν το 16% στον Ηλία Κασιδιάρη δεν γνώριζαν όλα αυτά τα εις βάρος της οργάνωσης, για τα οποία βοά ο τόπος εδώ και τόσο καιρό; Προφανώς τα γνώριζαν· όμως, είτε δεν τους ένοιαζαν καθόλου είτε ζουν σε μια πραγματικότητα την οποία εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε. [Παρέκβαση, ελπίζω διαφωτιστική. Επιστρέφοντας χθες αργά από την εφημερίδα, είδα στη νότια πλευρά της πλατείας Κολωνακίου δύο άστεγους να έχουν στρώσει κανονικά τα μπογαλάκια τους και να κοιμούνται ― όσο είναι δυνατόν να κοιμηθεί άνθρωπος υπό αυτές τις συνθήκες. Εφερα στον νου διάφορες ηλικιωμένες κυρίες της περιοχής, που δυσκολεύονται -και είναι λογικό- να προσαρμοσθούν στη νέα πραγματικότητα. Φαντάστηκα τον φόβο τους και αναρωτήθηκα: γιατί να μου κάνει τέτοια εντύπωση το 13% της Χ.Α. στο Κολωνάκι;]
Και πάλι όμως, καθαρή έκπληξη το ποσοστό της Χ.Α. δεν είναι. Διότι υπήρχαν και αναλυτές (όπως ο ημέτερος Κώστας Ιορδανίδης) που δεν κουράζονταν να προειδοποιούν ότι η τακτική αντιμετώπισης της Χ.Α. που ακολουθούσε η κυβέρνηση θα είχε αποτέλεσμα αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Το αποτέλεσμα της Κυριακής επαλήθευσε, δυστυχώς, τις προβλέψεις τους. Αυτό, εντούτοις, δεν σημαίνει ότι δικαιώνεται ο Τάκης Μπαλτάκος και η αφελής τακτική της συντήρησης των αφανών δεσμών της καθωσπρέπει Δεξιάς με το καθυστερημένο που κρατούσε κρυμμένο στο υπόγειο ― κάθε άλλο μάλιστα. Η επιμονή στη συγκεκριμένη τακτική δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μορφή άρνησης της πραγματικότητας.
Παρά την αξιοσημείωτη αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ και παρά τις επιτυχίες της κυβέρνησης, το πεδίο της πολιτικής δράσης παραμένει στη ρευστή κατάσταση που ανέδειξαν οι εκλογές του 2012. Το τέλος ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος εδραιωμένου στον κρατισμό και τον εθνολαϊκισμό αφενός μεν αποενοχοποίησε την Ακροδεξιά που πάντα υπήρχε αλλά κρυβόταν και αφετέρου παγίωσε ως υπολογίσιμη δύναμη μια επικίνδυνη για την επιπολαιότητά της εκδοχή της ριζοσπαστικής άκρας Αριστεράς. Η πολιτική ζωή της χώρας συνεπώς και η πορεία της οικονομίας της εξακολουθούν να κινούνται παράλληλα προς τον γκρεμό. Είναι αλήθεια ότι, παρά τους ευσεβείς πόθους της ιδεοληπτικής Αριστεράς, δεν πέσαμε στον γκρεμό που τόσο καιρό βλέπαμε μπροστά μας. Τραβηχτήκαμε λίγο πίσω τον Ιούνιο του 2012 και έκτοτε εξακολουθούμε να κινούμαστε παράλληλα προς το χείλος του.Απόσταση ασφαλείας ακόμη δεν έχουμε.
Βέβαια, εφόσον η κατάσταση παραμένει, λίγο ή πολύ, όπως την ξέραμε, οι βασικοί παίκτες στο παιγνίδι δικαιούνται να δηλώνουν ικανοποιημένοι. Ομως, πίσω από την όψη της ικανοποίησης που επιβάλλουν τα προσχήματα, πολύ αμφιβάλλω αν εφησυχάζει κανείς τους. Τα νέα είναι τα ίδια για όλους: ούτε καλά ούτε κακά· απλώς μέτρια. Ας το συνηθίσουμε και εμείς ότι εφεξής έτσι θα είναι τα πράγματα, για καιρό. Η σταθερότητα δεν είναι πια δεδομένη. Είναι πάντα το ίδιο επισφαλής και η διατήρησή της χρειάζεται επαγρύπνηση και διαρκή προσπάθεια.
Quiz (για αρχάριους)
Ποιοι μουτζαχεντίν πρώην πρωθυπουργού και προέδρου της Ν.Δ. διαδίδουν παντού και σε όλους τους τόνους ότι στον δεύτερο γύρο των δημοτικών θα ψηφίσουν Δούρου και Σακελλαρίδη; (Πάντως δεν είναι του Γεωργίου Ράλλη…)
