Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα δύο κυβερνήσεις, εκτός αν η μία είναι του «βουνού» και η άλλη του Μαξίμου. Η βιαιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης και η παλιά καλή συνήθεια της λεγόμενης «δομικής» αντιπολίτευσης αποτελούν πραγματική απειλή για την ποιότητα της δημοκρατίας και τους θεσμούς. Σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο η αντιπολίτευση να μας πει ότι δεν θα αναγνωρίσει ένα νέο Πρόεδρο αν εκλεγεί από τη σημερινή Βουλή. Είναι επικίνδυνα παιχνίδια αυτά, γιατί μας διαφοροποιούν από κανονικές ευρωπαϊκές χώρες και εισάγουν τον κίνδυνο της πολιτικής ανωμαλίας. Ολοι έχουν ευθύνη για τις ακρότητες, τις υπερβολές, την έλλειψη εθνικής συνεννόησης στα στοιχειώδη. Πρέπει, όμως, να υπάρχει ένα θεσμικό όριο, ένα φράγμα στην υπερβολή, το οποίο δεν θα ξεπερνά κανείς που κατέχει υπεύθυνη θεσμική θέση. Το ότι έκανε ακριβώς τα ίδια ο κ. Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2009 δεν αποτελεί δικαιολογία. Αντιθέτως, θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά για τους σημερινούς πρωταγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού. Αντί να ακολουθούν τις πανάρχαιες όσο και ξεπερασμένες συνταγές της πόλωσης και της συσπείρωσης των κομματικών «ταλιμπάν», θα έπρεπε να σκέφτονται ότι σε αυτές -μεταξύ άλλων- οφείλεται η κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να έχει βέτο για το ποιος θα αναλάβει την Τράπεζα της Ελλάδος ούτε να απειλεί ότι δεν θα αναγνωρίσει Πρόεδρο που θα εκλέξει η σημερινή Βουλή. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, θα έπρεπε ο πρωθυπουργός να έχει προσκαλέσει τον κ. Τσίπρα, προκειμένου να συζητήσουν μαζί τα μεγάλα και ευαίσθητα.
Η εθνική πολιτική στη Θράκη, το πώς διαπραγματευόμαστε το χρέος, το πώς το πολιτικό σύστημα θα θωρακισθεί απέναντι σε νέες μορφές διαπλοκής είναι θέματα που θα έπρεπε να συζητούν οι κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες πίσω από κλειστές πόρτες. Ξέρετε πόσο θετικό αντίκτυπο θα είχε κάτι τέτοιο στην κοινή γνώμη, που βαρέθηκε τον ξύλινο λόγο και την τέχνη της πόλωσης; Αντιλαμβάνεστε πόσο πιο κοντά θα μας έφερνε, ως κοινωνία, σε ένα δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο δημοκρατίας όπου οι βασικοί παίκτες ανταλλάσσουν κατηγορίες, αλλά μιλούν παρασκηνιακά, συνεννοούνται και ποτέ δεν υπερβαίνουν κάποιες κόκκινες θεσμικές γραμμές; Εχουμε πληρώσει ακριβά την απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος όταν οι πρωταγωνιστές του παρατράβηξαν το σχοινί σε οριακές στιγμές της ιστορίας μας. Ας τα σκεφθούμε όλα αυτά, προκειμένου να απαιτήσουμε πιο υπεύθυνη συμπεριφορά από τους πολιτικούς μας. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να μετατραπούμε σε μια βαλκανολατινοαμερικανικού τύπου δημοκρατία που τυχαίνει να ανήκει στην Ευρωζώνη…
