Γνωστή και χιλιοτραγουδισμένη η ικανότητα των Ελλήνων στην υπονόμευση των θεσμών. Ικανότητα που εκφράζεται κυρίως από την πολιτική τάξη, αλλά απλώνεται μέχρι τα μίντια, την κοινωνία και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Στην όμορφη πατρίδα μας οι ιδιότητες του λάστιχου είναι εφαρμόσιμες στα πάντα, αφού η εδραιωμένη πεποίθηση είναι πως θεσμοί και νόμοι ψηφίζονται και ισχύουν, πρώτον, όταν βολεύει μια συγκεκριμένη στιγμή, δεύτερον, για να παραβιάζονται, όταν δεν βολεύει, επίσης μια συγκεκριμένη στιγμή.
«Τα πάντα ρει…» δεν υποστήριζε ο αείμνηστος Ηράκλειτος; Εμείς, λοιπόν, οι επίσημοι θεματοφύλακες του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, κατά δήλωσή μας, αποφασίσαμε εδώ και πολλά χρόνια ότι στα «πάντα» χωρούν και οι θεσμοί. Επομένως μπορούν να είναι σεβαστοί ή να γράφονται στα παλιότερα των υποδημάτων, χωρίς μάλιστα να απαιτείται κάποια νέα ρύθμιση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι σιχαινόμαστε σαν τις αμαρτίες μας την τυπολατρία και τη γραφειοκρατία. Και στο κάτω κάτω της γραφής, τι είναι οι θεσμοί για να τους σεβόμαστε;
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, διεξάγεται πάλι η συζήτηση ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, περί τον Φεβρουάριο του 2015, οπότε λήγει η θητεία του Καρόλου Παπούλια, ίσως μερικούς μήνες νωρίτερα, αν οι πολιτικο-κομματικές ανάγκες το επιβάλλουν. Οι επισημάνσεις των… «αλαφροΐσκιωτων» που προσπαθούν απεγνωσμένα και με κάθε ευκαιρία να πείσουν ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η παραβίαση και καταπάτηση των θεσμών, είτε κατά το γράμμα είτε κατά το πνεύμα τους, αφήνουν παγερά αδιάφορους πολιτικούς, μίντια και πολίτες. Η δουλειά να γίνεται, όπως την αντιλαμβάνεται η κάθε πλευρά και ο καθένας ξεχωριστά…
Στην προκειμένη περίπτωση, η δουλειά είναι η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας να οδηγήσει ή να μην οδηγήσει σε βουλευτικές εκλογές, ανάλογα με την επιθυμία της κάθε πλευράς. Ο σχετικός δημόσιος διάλογος αφορά το κατά πόσον θα συγκεντρωθεί ή όχι ο αριθμός των 180 βουλευτών που θα ψηφίσουν το πρόσωπο το οποίο θα προταθεί από την κυβέρνηση. Σε αγώνα προσέλκυσης βουλευτών στη δική τους πλευρά έχουν αποδυθεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πρόωρα και χωρίς καμία αναφορά στην προσωπικότητα και στα προσόντα που πρέπει να διαθέτει για να γίνει αρχηγός του κράτους. Προφανώς, αυτό δεν έχει καμία σημασία, προκειμένου να γίνει αποδεκτή η «πρόταση – προσφορά» της κυβέρνησης, όπως διδάσκει το παρελθόν της Προεδρευομένης Δημοκρατίας σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Με αυτή την έννοια, πολλές είναι οι παραλλαγές που ενδεχομένως θα δουν τα μάτια μας γύρω από το παιχνίδι της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Μπορεί η κυβέρνηση να προτείνει τον… Μανώλη Γλέζο για Πρόεδρο, προκειμένου να δυσκολέψει το «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να γίνουν εκλογές το φθινόπωρο και μετά να ξαναγίνουν τον Φεβρουάριο, δεν αποκλείεται να επιχειρηθεί η διενέργεια εκλογών τον ερχόμενο Νοέμβριο, φέρνοντας πιο μπροστά την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ολα αυτά, μαζί με την ανωμαλία να βρίσκεται η χώρα μπροστά σε φάσμα εκλογών κάθε φορά που ολοκληρώνεται η θητεία του, επειδή όταν αφαιρέθηκαν εξουσίες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 1985, δεν άλλαξαν και οι διαδικασίες εκλογής του.
