Δεν υπάρχει μόνο κυβερνητική κόπωση για τις μεταρρυθμίσεις, όπως τονίζουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί. Υπάρχει και αντιπολιτευτική κόπωση, όπως δείχνουν τα αποτελέσματα όλων των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα συνδικάτα, ασχέτως αν οι μεταρρυθμίσεις κρίνονται καλές ή κακές. Κυρίως υπάρχει μια κοινωνική κατατονία, όπως συμβαίνει σε καταστάσεις διπολικής διαταραχής. Από την υπεραντίδραση στην υποκινητικότητα.
Οι αλήθεια είναι ότι η αριστερή αντιπολίτευση και οι συνοδοιπόροι της φώναξαν τόσες φορές «νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα», ώστε ό,τι κι να πουν σήμερα ελάχιστοι τους παίρνουν στα σοβαρά. Αυτή η χώρα έζησε τα πάνδεινα και όχι μόνο τώρα με το μνημόνιο, το οποίο σηματοδότησε το τέλος του «ελληνικού ονείρου». Ακόμη και την εποχή της πλαστής ευημερίας οι πολίτες βρίσκονταν με τα νεύρα διαρκώς τεντωμένα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόση πανίδα και χλωρίδα θα χανόταν αν κατασκευαζόταν ένας δρόμος· ή έτσι τουλάχιστον κραύγαζαν πολιτικοί και πρωτοσέλιδα. Να θυμηθούμε τις κινητοποιήσεις για το τραμ που θα «αλλοίωνε τη φυσιογνωμία του παραλιακού μετώπου» και τους δημάρχους ξαπλωμένους στις ράγες; Ξεχνιούνται οι αγρότες που έκοβαν -με τη συμπαράσταση της εκάστοτε αντιπολίτευσης- την Ελλάδα στη μέση για τα «δίκια τους», τα οποία ήταν οι επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων; Να θυμηθούμε ότι έκλεισαν την Εθνική Οδό ακόμη και φίλαθλοι διαμαρτυρόμενοι για την ομάδα τους; Μπορούν να σβήσουν από τη μνήμη οι ετήσιες καταλήψεις σχολείων και ΑΕΙ για ψύλλου πήδημα; Το κέντρο της Αθήνας ήταν διαρκώς αποκλεισμένο από πενήντα έως εκατό άτομα. Να σημειώσουμε εδώ ότι μια φορά διαμαρτυρόμενοι αδιόριστοι γυμναστές είχαν στήσει κανονικό φιλέ κι έπαιζαν επί ώρα βόλεϊ επί της οδού Αμαλίας, ενώ η Τροχαία διευκόλυνε το έργο τους δημιουργώντας ασφυκτικό μποτιλιάρισμα σε όλους τους γύρω δρόμους. Θα ξεχάσουμε τις καταστροφές του 2008 ή την κατάληψη της Λυρικής από κάποιους που συστήνονταν ως «οι μαύροι κύκνοι, τα όμορφα παπιά, η στριγκλιά της Ζιζέλ, το παραπάτημα της μπαλαρίνας»;
Το αποκορύφωμα αυτής της υπερδιέγερσης ήταν η διετία 2010-2011 με τους «αγανακτισμένους» να κυνηγούν στον δρόμο βουλευτές, να δέρνουν άγρια τον κ. Κωστή Χατζηδάκη (άσχετα αν ο ίδιος, ως βουλευτής της Ν.Δ., τότε καταψήφισε το μνημόνιο), τα πραξικοπηματικά μπλόκα πέριξ της Βουλής ώστε να μην πάνε οι εντολοδόχοι του ελληνικού λαού να ψηφίσουν, τις αντισυγκεντρώσεις της Προόδου όταν μιλούσε κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, τις ύβρεις, τους προπηλακισμούς κ.λπ.
Αυτή η «επαναστατική υπερδιέγερση» οδήγησε στην κόπωση σαν κατατονία. Τώρα τα νομοσχέδια όχι μόνο δεν συζητούνται στο υπουργικό συμβούλιο (διπλή ανάγνωση μάλιστα είχε επιβάλλει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου), αλλά δεν συζητούνται καν στη Βουλή.
Η αντιπολίτευση και οι φιλικά προσκείμενες εφημερίδες της συνεχίζουν να κραυγάζουν, χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις που φωνασκούσαν κατά το παρελθόν: «Ξεπούλημα», «Προδοσία», «Νεοφιλελευθερισμός»· με το τελευταίο να θεωρείται το χειρότερο. Τα νομοσχέδια αδιάβαστα κι ασυζήτητα γίνονται νόμοι (μαζί με περίεργες τροπολογίες της νύχτας) και θα ξημερώσουμε σε μια άλλη Ελλάδα, που θα είναι χειρότερη. Γιατί και άριστοι να είναι οι νόμοι, δεν θα έχουν γίνει κτήμα του κόσμου. Κι αυτό θα το πληρώσουμε…
