Υπάρχουν θέματα τα οποία όταν ξεκινάς να αναπτύσσεις αισθάνεσαι ότι έχουν τελειώσει οι λέξεις. Οτι δεν έχεις τίποτα να προσθέσεις, γιατί απλώς επαναλαμβάνεις μονότονα και κοινότοπα σχόλια και απόψεις, οι οποίες δεν διαθέτουν καμία πρωτοτυπία μιας και είναι απόρροια κοινής λογικής. Κι ενώ γνωρίζεις ότι ζεις σε μια χώρα όπου η «κοινή λογική» αποτελεί εξαίρεση, «γεγονός», και όταν κατακτάται προκαλεί συγκίνηση και πανηγυρισμούς, εντούτοις αιφνιδιάζεσαι κάθε φορά που τη βλέπεις να θρυμματίζεται κάτω από ανορθολογισμούς, προϊόντα (δήθεν) πολιτικών (δήθεν) χειρισμών. «Η διαχείριση των απορριμμάτων, ξανά, στο μηδέν» (χθεσινή «Κ», σελ. 3). Η νέα διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής αποφάσισε να ακυρώσει τους διαγωνισμούς για τις τέσσερις μονάδες επεξεργασίας σύμμεικτων απορριμμάτων (σε Φυλή, Ανω Λιόσια, Γραμματικό, Κερατέα) και να προχωρήσει σε «ριζική αναθεώρηση» του σχετικού σχεδιασμού. «Το άμεσο αποτέλεσμα είναι πως 140 εκατομμύρια ευρώ, που είχαν προβλεφθεί για τα έργα διαχείρισης των απορριμμάτων της Αττικής στη Συμφωνία Εταιρικής Σχέσης (το νέο όνομα του ΕΣΠΑ) 2014 – 2020 βρίσκονται πλέον “στον αέρα” και πρέπει να αναζητηθεί νέος τρόπος αξιοποίησής τους ώστε να μη μείνουν αδιάθετα», αναφέρει το ρεπορτάζ.
Ας μαζέψουμε τις λειψές δυνάμεις –γιατί και τα επιχειρήματα εξαντλούνται– και ας δούμε την αισιόδοξη εκδοχή. Οτι, δηλαδή, η κ. Δούρου ξέρει τι κάνει. Οι διαγωνισμοί μπορεί πράγματι να αφορούσαν κατασκευή τεσσάρων εργοστασίων επεξεργασίας απορριμμάτων που προέβλεπαν υπερβολικά μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών, οι οποίες αντιστοιχούσαν σε προγενέστερες εποχές υπερκατανάλωσης. Και πάλι: δεν θα μπορούσε να ακυρώσει τους δύο από τους τέσσερις διαγωνισμούς και ταυτόχρονα να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης στους δήμους ώστε για τελική διάθεση να έφταναν λιγότερες ποσότητες απορριμμάτων; Ετσι, ακόμη και αν οι διαγωνισμοί είχαν κενά, θα κέρδιζε χρόνο αποσυμφορίζοντας την Περιφέρεια εν μέρει από ένα τεράστιο, υπερεπείγον και κυλιόμενο επί 30ετία πρόβλημα, ενώ, παράλληλα, θα επεξεργαζόταν μια επαρκέστερη και αναπροσαρμοσμένη «δική της» λύση. Ομως όχι. Η κ. Δούρου επιθυμεί «ριζική αναθεώρηση». Το οποίο μεταφράζεται στο αβάσταχτο, πλέον, φτου και από την αρχή. Και όλα αυτά ενώ ο ΧΥΤΑ Φυλής εξαντλείται και το πλούσιο παρελθόν ασυνεννοησίας, διαπλοκής και αγωνιστικών κινητοποιήσεων (με σύνθημα… «μακριά από την αυλή μου κι όπου θέλουν ας πάνε») μετατρέπει συχνά-πυκνά το σύνολο της Αττικής σε χωματερή.
Η «ριζική αναθεώρηση» μόνο ως απειλή ηχεί. Γιατί στη μεταπολιτευτική ελληνική ιστορία σημαίνει απλώς απραξία. Η εξαγγελία είναι το σάλπισμα της νέας αρχής. Δηλώνει ότι ήρθε ο καινούργιος περιφερειάρχης, που θα αποδείξει, κατ’ αρχάς, πόσο λάθος είχε ο προηγούμενος –αν όχι όλοι οι προηγούμενοι– περιφερειάρχης (ες). Και ύστερα, αν περισσέψει χρόνος, βλέπουμε…
Κινήσεις όπως αυτή της κ. Δούρου επιβεβαιώνουν ότι την κρίση αισθάνονται μόνο οι πολίτες και η κοινωνία, και όχι το πολιτικό σύστημα. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι συνεχίζει, χωρίς καμία περίσκεψη, συνήθειες και τακτικές που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στη χρεοκοπία. Αδιατάρακτα. Λες και υπάρχει ακόμη η πολυτέλεια της διαρκούς «αντιπολίτευσης», της συνθηματολογίας και κολακείας του ψηφοφόρου που παράγει μόνο Κερατέες. Λες και δεν πρέπει κάθε ανασχεδιασμός να είναι οργανωμένος στην εντέλεια πριν κατεδαφιστεί ο όποιος προηγούμενος σχεδιασμός.
Τον Αύγουστο, που η Αίγινα είχε εξαφανιστεί κάτω από τόνους σκουπιδιών και δυσοσμίας, ρώτησα μια 28χρονη πολυταξιδεμένη Γερμανίδα που ζει στην Ολλανδία, και παραθέριζε στο νησί του Αργοσαρωνικού, πώς πέρασε στο «πιο βρώμικο μέρος του κόσμου». Με κοίταξε αιφνιδιασμένη. «Το λέτε γιατί δεν έχετε ταξιδέψει στην Ινδία και στην Ινδονησία», απάντησε. Ηταν η μόνη αναλογία που σκέφτηκε, από ευγένεια, για να με παρηγορήσει.
