Από την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, υπάρχει τουλάχιστον μία στιγμή που ανθολογείται: όταν όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα εξανέστη από την «πρωτάκουστη» αναφορά στους δεσμούς του επιχειρηματικού κόσμου με την πολιτική εξουσία και ειδικότερα με τη Δικαιοσύνη. Γιατί η απέχθεια στη διαπλοκή είναι, ως γνωστόν, ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων του πολιτικού προσωπικού. Η «απέχθεια». Το συναίσθημα· όχι το επόμενο στάδιο, η πράξη, που χρειάζεται σχεδιασμό, αποφασιστικότητα, ρήξεις, ενέχει μεγάλους κινδύνους και προϋποθέτει ειλικρινή πρόθεση για κάθαρση.
Η φράση που πυροδότησε τη συζήτηση και την «ευθιξία» ήταν του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκη: «Πώς δουλεύει σήμερα το σύστημα; Σήμερα, αρκεί ένας ισχυρός επιχειρηματίας, ένας μεγαλοεκδότης, καμιά φορά και μέτριος εκδότης, ένας εφοπλιστής, ένας φίλος του πρωθυπουργού, που μπορεί να πάρει ένα τηλέφωνο και να ακυρωθεί ένας νόμος, να ακυρωθεί ένα πρόστιμο». Η άσφαιρη καταγγελία, που έγινε μόνο για το θεαθήναι, προκάλεσε παρεμβάσεις και ενστάσεις.
Η αντιπαράθεση -χωρίς κανείς να αρνείται επί της ουσίας ότι «υπάρχουν επιχειρηματικά συμφέροντα που προσπαθούν να επηρεάσουν την πολιτική ζωή του τόπου» (Ευ. Βενιζέλος)- με τον τρόπο που εκτυλίχθηκε είχε μια δοκιμασμένη θεατρικότητα. Oλοι μιλούσαν εκ του ασφαλούς· γνωρίζοντας ότι μόνο το σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής δεν θίγεται με όσα αναφέρουν. Η δημιουργία εντυπώσεων, τέχνη στην οποία είναι ασκημένοι, πρωταγωνίστησε για άλλη μια φορά.
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ορισμένοι δεν είναι υπεράνω του νόμου και δεν διαπραγματεύονται εξωθεσμικά θέματα που τους αφορούν;
Με την κρίση εμφανίστηκαν επανειλημμένως ειδήσεις για λίστες και ονόματα φοροφυγάδων. Πόσες από αυτές τις υποθέσεις προχώρησαν, πόσοι παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη; Η «μηδενική ανοχή» κράτησε για λίγο. Παρήχθη θυμός, πολιτικοί τον υποδαύλισαν, και μετά…
Για να μην είμαστε άδικοι, τα τελευταία χρόνια έγιναν μικρά βήματα – στον έλεγχο της φοροδιαφυγής για παράδειγμα. Μόνο που η προσπάθεια είναι εξαιρετικά δυσανάλογη συγκριτικά με το μέγεθος του προβλήματος.
Τα «μηνύματα» που στέλνουν παρόμοιες αντιπαραθέσεις στο Κοινοβούλιο λειτουργούν ως κλείσιμο ματιού προς μια κατεύθυνση. Οσο η τελετουργία των καταγγελιών συνεχίζεται, οι πάσης φύσεως διαπλεκόμενοι εφησυχάζουν. Ξέρουν ότι οι φωνές εξασφαλίζουν απλώς την κινητικότητα της «κόκκινης γραμμής», μετατρέποντάς την σε… πυγολαμπίδα.
