Ο αποπληθωρισμός αποσταθεροποιεί την οικονομία. Εξίσου απειλητικά τόσο για την Ελλάδα όσο και για τη Ζώνη του Ευρώ. Βεβαίως, όποιος λέγει ότι μειώνονται οι τιμές ακούγεται προκλητικός. Και όμως! Αποπληθωρισμό έχουμε όταν δεν γίνονται νέες επενδύσεις, περιορίζονται οι πιστώσεις στην οικονομία, οι πολίτες επιδιώκουν την αποταμίευση παρά την κατανάλωση και, τελικά, ο δείκτης τιμών εμφανίζει ετήσια μείωση, παρά αύξηση, όπως είμαστε όλοι συνηθισμένοι.
Πράγματι, κλείσαμε πλέον ένα δωδεκάμηνο με τον δείκτη τιμών να είναι, κάθε μήνα, αρνητικός. Ξεκίνησε με ένα μείον 0,1% τον Σεπτέμβριο 2013, και ήταν στο μείον 1,4% τον Σεπτέμβριο που μόλις πέρασε. Στο ίδιο αυτό επίπεδο, το -1,4%, κινήθηκε ο τιμάριθμος τους δώδεκα τελευταίους μήνες.
Βεβαίως, δεν πέφτουν όλες οι τιμές, σε όλα τα είδη, σε όλους τους κλάδους και σε κάθε υπηρεσία. Υπάρχουν είδη διατροφής οι τιμές των οποίων αυξήθηκαν, αν και, συνολικά, το κόστος διατροφής μειώνεται παράλληλα με τις υπόλοιπες τιμές. Οπως υπάρχουν άλλες κατηγορίες που επιμένουν στην άνοδο και μεταξύ αυτών είναι ο τομέας υγείας.
Ομως ο πληθωρισμός είναι νομισματικό φαινόμενο. Γι’ αυτό απασχολεί τόσο πολύ τους κεντρικούς τραπεζίτες. Στους οποίους, τα έξυπνα κράτη έχουν παραχωρήσει πλήρη ανεξαρτησία από τους πολιτικούς, ελπίζοντας ότι θα υπερασπίζονται με επάρκεια τη σταθερότητα των τιμών.
Ακριβώς επειδή ο πληθωρισμός αφαιρεί αγοραστική δύναμη από τα εισοδήματα, εξευτελίζει τις αμοιβές, της εργασίας και του κεφαλαίου, ενώ εμποδίζει την ορθολογική επικοινωνία των παραγόντων της οικονομίας, συμφωνήσαμε ότι πρέπει να παραμένει υπό αυστηρότατο έλεγχο.
Γνωρίζαμε ότι τα φάρμακα που πήρε ο ασθενής της τεράστιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007-2010 ήσαν σχεδιασμένα για να περιορίσουν τον πυρετό της υπερτροφοδότησης των οικονομιών με το «εύκολο χρήμα». Ο αποπληθωρισμός ήταν ένας από τους σημαντικούς στόχους.
Δεν πρέπει όμως να βυθιστούν τα κράτη μας σε αυτή την κατάσταση. Γιατί όταν λέμε ότι πέφτουν οι τιμές σημαίνει ότι μαζί τους πέφτουν και η τιμή της εργασίας και η αμοιβή του κεφαλαίου. Το ένα φέρνει ανεργία και καθίζηση της κατανάλωσης. Το δεύτερο διευρύνει τη μείωση της ζήτησης και, κυρίως, καταστρέφει την εμπιστοσύνη στις προοπτικές της οικονομίας. Ο συνδυασμός είναι καταστροφικός, όπως αποδεικνύεται από την υφεσιακή στασιμότητα στην οποία φαίνεται ότι έχει περιπέσει η ευρωπαϊκή οικονομία.
Ο μόνος τρόπος ανάκτησης της ισορροπίας στις τιμές είναι μια επενδυτική άνοιξη. Στην οποία θα συνεισφέρει και το κράτος. Προς τα εκεί θα πιέσουν και οι μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας και προϊόντων. Δυστυχώς όμως, στην Ελλάδα περιμένουμε κάποιον να μας μοιράσει χρήματα προς κατανάλωση. Τουλάχιστον, αυτή τη φορά, να τον ρωτήσουμε πού τα βρήκε και να σιγουρευτούμε ότι δεν θα τα ζητήσει πίσω με ακόμη περισσότερους φόρους.
