Στους κινδύνους που μας απειλούν και στους φόβους που μας διακατέχουν προστέθηκε πρόσφατα ο ιός Εμπολα. Αυτός δεν αφορά ειδικά τους Ελληνες, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, της Ρωσίας περιλαμβανομένης, τις ΗΠΑ και γενικά όλες τις χώρες που έχουν μία παρουσία στην πολύπαθη Αφρική, είναι πόλοι διακίνησης ανθρώπων και αγαθών, βρίσκονται σε συγκοινωνιακή επικοινωνία, ή είναι σχετικά κοντά στη λεγόμενη «μαύρη» ήπειρο. Δυστυχώς, η δική μας ήπειρος έχει όλες τις προδιαγραφές για να κτυπηθεί από τον Εμπολα. Οχι στον βαθμό και στην έκταση που αφανίζονται σήμερα κάποιες αφρικανικές χώρες, καθώς τα συστήματα προφύλαξης και υγείας είναι πολύ πιο προηγμένα, αλλά οι πιθανότητες να πολλαπλασιαστούν τα κρούσματα είναι πολύ μεγάλες, όπως αναγνωρίζουν διεθνείς οργανισμοί.
Και στην περίπτωση του Εμπολα, οι ευθύνες των προηγμένων κρατών και των αντίστοιχων φαρμακοβιομηχανιών είναι πολύ μεγάλες. Ο συγκεκριμένος ιός μαζί με τη θανάσιμη επικινδυνότητά του έχει ανιχνευθεί και είναι γνωστός εδώ και σαράντα χρόνια, αλλά η διεθνής κοινότητα αδιαφορούσε, αφού θέριζε μόνον Αφρικανούς και δεν υπήρχε οικονομικό όφελος από μία κατασκευή εμβολίου ή φαρμάκου ίασης. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην πράξη -ασυνείδητα ελπίζεται και όχι στη βάση σχεδίου- υλοποιούσε την ευχή του φοβερού ρατσιστή Λεπέν που πριν από μερικούς μήνες είπε ότι μία επιδημία Εμπολα στην Αφρική θα μπορούσε να λύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ευρώπης… Μόνο που ο Εμπολα δεν κάνει διακρίσεις σε χρώματα και φυλές!
Τώρα λοιπόν που αποδεικνύεται ότι ο συγκεκριμένος ιός περνάει σύνορα και θάλασσες σκορπώντας τον τρόμο, το πιο ανησυχητικό είναι ότι τα κρούσματα που αναφέρονται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι ανάμεσα στο νοσηλευτικό προσωπικό που ανέλαβε τη νοσηλεία ανθρώπων που αρρώστησαν στην Αφρική και μεταφέρθηκαν από εκεί. Οι εκτιμήσεις είναι ότι οι νοσηλευτές που νόσησαν δεν ακολούθησαν πιστά τα πρωτόκολλα προστασίας ή έκαναν οι ίδιοι λάθη στις προφυλάξεις. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά αν υπάρξουν και άλλα τέτοια κρούσματα, ο κίνδυνος να κυριαρχήσει ο φόβος σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό και επομένως η άρνηση να νοσηλεύσουν ασθενείς του Εμπολα είναι σοβαρός. Ενας φόβος και μία άρνηση που μπορεί να επεκταθεί σε νοσοκομεία που με τη σειρά τους να μη δέχονται ασθενείς οι οποίοι έχουν προσβληθεί από τον ιό. Δεν έχουν καταγραφεί στην ιστορία των επιδημιών τέτοια φαινόμενα και πάντα υπερίσχυαν στο τέλος η δεοντολογία και ο επαγγελματισμός, αλλά και οι αρχές που επικρατούν σήμερα δεν είναι εκείνες του παρελθόντος.
Πέρα όμως από τον φόβο του θανάτου, μία έξαρση κρουσμάτων του Εμπολα μπορεί να έχει σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα σε μία εποχή που ο λεγόμενος κοινωνικός ιστός δοκιμάζεται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ο λαϊκισμός μεγαλουργεί και ταυτόχρονα αναβιώνουν, ανοιχτά ή όχι, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Να βιώσουμε δηλαδή προπηλακισμούς ξένων, αλλά και συλλογικούς πανικούς που οδηγούν σε αποφυγή χρήσης των μαζικών μέσων μεταφοράς (λεωφορείων, μετρό, αεροπλάνων, τρένων, πλοίων, κ.λπ.), εκδηλώσεων, χώρων ψυχαγωγίας, ακόμη και προσέλευσης μαθητών στα σχολεία. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα παρουσιαστούν τέτοια ακραία φαινόμενα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και ότι σύντομα η επιστήμη θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον Εμπολα. Από την άλλη πλευρά, πολλά θα κριθούν από την ταχύτητα εξάπλωσης του φονικού ιού και οι προγνώσεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Ιδίως για τη δύσμοιρη Αφρική.
