Η κατρακύλα ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου. Εκτοτε δεν λέει να σταματήσει. Ο νέος διπολισμός έχει καθοριστικό μέρος της ευθύνης. Τα πράγματα πάνε χειρότερα γιατί όλες οι πτέρυγες της Βουλής κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πάνε χειρότερα. Κανείς μα κ-α-ν-εί-ς, δεν μοιάζει να φοβάται μήπως πάνε χαμένες οι προσπάθειες των πολιτών.
Είναι να αναρωτιέται κανείς: Δεν σκέφτονται όλοι αυτοί, πόσους φόρους πλήρωσαν οι φορολογούμενοι για να μείνει όρθιο αυτό το κράτος, το οποίο είναι έτοιμοι να σπρώξουν και πάλι στο βάραθρο της κρίσης;
Ξαφνικά, μάλιστα, οι ίδιοι αυτοί εμφανίζονται ανήσυχοι γιατί (sic!) οι τιμές των ομολόγων πήραν την κατηφόρα, ότι δηλαδή οι αποδόσεις όσων τίτλων ελληνικού χρέους κυκλοφορούν στη δευτερογενή αγορά πήραν την ανιούσα. Πράγματι, αρχές Σεπτεμβρίου, η απόδοση του δεκαετούς ελληνικού ομολόγου εγκατέλειψε το 5,7% για να περάσει, προχθές, το 7% και δεν δείχνει καμία διάθεση να επιστρέψει σε χαμηλότερα επίπεδα.
Επ’ αυτών των δεδομένων μπορεί να γίνει, κατά πρώτο λόγο, μια αποκλειστικά τεχνικού χαρακτήρα συζήτηση. Αν δούμε την τεχνική πλευρά, αρκεί κάποιος να θέλει να πουλήσει ελληνικό χαρτί για να κατακρημνιστούν οι τιμές του. Εξάλλου, οι πράξεις που γίνονται είναι εξαιρετικά μικρές (γύρω στα 10-15 εκατομμύρια την ημέρα), άρα όλος αυτός ο αχός έγινε για 120-180 εκατ., τα οποία, σε κανονικές μέρες θα περνούσαν απαρατήρητα. Πλην όμως η ελληνική αγορά ομολόγων έχει διαλυθεί. Με την κρίση χρέους και αξιοπιστίας, η βαθμολογία τους παραμένει άθλια, λόγω τεχνικής πτώχευσης που υπέστησαν με το «κούρεμα» του Μαρτίου 2012 και επομένως δεν μπορούν να μπουν στο καλάθι των ισχυρών τίτλων. Τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία δεν μπορούν να αγοράσουν τίτλους του κράτους χάρη στο οποίο υπάρχουν ακόμη, οι ελληνικές τράπεζες προστατεύουν το χαρτοφυλάκιό τους, ακόμη και οι διεθνείς κερδοσκόποι δεν έχουν καμία όρεξη να μπλέξουν με τον… Λαφαζάνη!
Αυτό που θα έπρεπε να μας προβληματίζει είναι γιατί η Πορτογαλία διαθέτει 10ετές ομόλογο που είχε αποδόσεις λίγο πάνω από 7% τέτοια εποχή πέρυσι, ενώ τώρα είναι μόλις 3%. Τι κάνουν αυτοί σωστά, που εμείς το κάνουμε λανθασμένα; Οταν μάλιστα η δημοσιονομική προσπάθεια των Ελλήνων είναι μεγαλύτερη και αποδοτικότερη; Γιατί η ιβηρική χώρα ετοιμάζει την ομαλή έξοδό της από το Μνημόνιο, ενώ εμείς κλείνουμε ραντεβού με την Ιστορία για νέες οδυνηρές περιπέτειες;
Η κυβερνητική πλειοψηφία πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να επιτύχει. Αν θέλει (και ορθώς) την ταυτόχρονη έξοδο Επιτροπής, Ταμείου και ΕΚΤ από τα Μνημόνια, τότε πρέπει να κλείσει με αξιοπρέπεια, αλλά οριστικά, την παρούσα, τελευταία, διαπραγμάτευση με την τρόικα.
Για να μπορεί κανείς να συζητάει για την επόμενη μέρα, πρέπει να είναι ικανός να κάνει όσα απαιτούνται τη σημερινή μέρα. Τουλάχιστον αυτό κάθε πολιτικός είναι σε θέση να το καταλάβει!
