Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα υπέστη την περασμένη Τρίτη ήττα συντριπτική στις εκλογές ανανεώσεως του Κογκρέσου, που διεξάγονται στη μέση της προεδρικής θητείας. Η εξέλιξη είχε προεξοφληθεί από μηνών και ήταν από μία άποψη αναμενόμενη. Οφείλεται σε διαφόρους λόγους, όχι όμως στην οικονομική κατάσταση, καθώς ο ρυθμός της αναπτύξεως κινείται σε επίπεδο άνω του τρία τοις εκατό και η ανεργία μόλις που ξεπερνάει το έξι τοις εκατό. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον ευρίσκεται αντιμέτωπος με μία μοναδική έκφραση δυσαρέσκειας των συντηρητικών βουλευτών του κόμματός του και αυξανόμενη άνοδο του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος του κ. Νάιτζελ Φάρατζ. Οι λόγοι της μοναδικής αυτής προκλήσεως είναι διάφοροι, αλλά ανεξάρτητοι ασφαλώς από τις επιδόσεις της οικονομίας, καθώς η ανάπτυξη προβλέπεται να ξεπεράσει το τρία τοις εκατό και η ανεργία μειώνεται κάτω από τις έξι εκατοστιαίες μονάδες.
Πρόχειρο συμπέρασμα ότι οι επιτυχίες στον οικονομικό τομέα, ακόμη και σε μία περίοδο γενικότερης ασταθείας και εξαπλούμενης οικονομικής κρίσεως, δεν είναι καθοριστικές στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος. Και αυτά σε χώρες ορθολογιστικής εκλογικής συμπεριφοράς.
Επιστρέφοντες στα καθ’ ημάς, ο κ. Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνησή του έχουν να επιδείξουν σαφή βελτίωση των οικονομικών δεικτών τουλάχιστον καθ’ όσον αφορά το έλλειμμα, που επί της ουσίας έχει μηδενισθεί. Αλλά σε αυτό το διάστημα, τα κόμματα που συγκροτούν τον κυβερνητικό συνασπισμό υπέστησαν σημαντική απομείωση της επιρροής τους στο εκλογικό σώμα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να εδραιώνει την αύξηση των ποσοστών του.
Το «success story» δεν αποδίδει τα αναμενόμενα από άποψη πολιτική. Το έθνος των Ελλήνων, αυθόρμητο, ανυπόμονο και ριψοκίνδυνο από τη φύση του, έχει υποστεί μία κόπωση πολιτική. Η υπομονή διήρκεσε πάνω από μία τετραετία και η υφιστάμενη οικονομική δυσπραγία δεν είναι δυνατόν να αντισταθμισθεί με τις ευοίωνες προοπτικές, με τις οποίες ο κυβερνητικός συνασπισμός βομβαρδίζει καθημερινώς την κοινή γνώμη. Διόλου παράδοξο ότι η χώρα εισήλθε στην πλέον οξεία πολιτική σύγκρουση, με αφορμή την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Παρεμπιπτόντως, μετά το δημοψήφισμα του 1974, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάλυση της μοναρχίας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε δηλώσει ότι η χώρα απηλλάγη από «ένα καρκίνωμα». Ο χαρακτηρισμός ήταν δηλωτικός της απέχθειας του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας προς το Στέμμα, που τον ανέδειξε πρωθυπουργό της κυβερνήσεως του Ελληνικού Συναγερμού, μετά τον θάνατο του πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Παπάγου. Αλλά η χώρα επινόησε πρόσχημα νέο για λυσσαλέα πολιτική αντιπαράθεση. Προφανώς, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη μορφή του πολιτεύματος, αλλά στη φύση των πολιτικών μας, που έπειτα από δεκαετίες κοινοβουλευτισμού επιμένουν να λειτουργούν με τρόπο ανώριμο και ανορθολογικό. Είναι στο σύνολό τους παλαιάς κοπής και απροσάρμοστοι, με συμπεριφορές ασύμβατες με την εκάστοτε πραγματικότητα. Λίγη αυτογνωσία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
