Μια εξήγηση είναι ότι προσπαθούν να αμυνθούν στον ανταγωνισμό του Ιντερνετ, που έχει διεμβολίσει την πελατεία τους, ιδίως τη νεανική. Αλλη, ότι με τις απολύσεις εργαζομένων δεν περισσεύουν ρεπόρτερ για να καλύψουν και άλλα θέματα πέρα των τεσσάρων-πέντε υποχρεωτικών. Οπως και να ’χει, με τη λήξη του καλοκαιριού και την επιστροφή στην «κανονικότητα», έγινε φανερό ότι κάμποσα εμπορικά κανάλια αποφάσισαν να καλύπτουν αρκετό χρόνο των ειδησεογραφικών δελτίων τους με ύλη αντλημένη από το Διαδίκτυο. Ισορροπώντας μεταξύ σοβαρού και αστείου, δείχνουν εναλλάξ διασκεδαστικά βιντεάκια και βιντεάκια πανικού και τρόμου. Απ’ όλο τον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη μας, που δεν είναι καθόλου απίθανο να γελάει την ίδια ακριβώς μέρα με τα ίδια φιλμάκια ή να αγχώνεται καταναλώνοντας, και πάλι σχεδόν ταυτόχρονα (ανάλογα με τη ζώνη κάθε χώρας), τα ίδια βιντεάκια, με ανθρώπους που τους κυνηγούν καρχαρίες, ακροβάτες δίχως δίχτυ προστασίας κ.τ.λ.
Από τα βιντεάκια τρόμου, ορισμένα προέρχονται από κάμερες ασφαλείας (κλοπές, ξυλοδαρμοί, κυνηγητά, πυροβολισμοί), ενώ αρκετά καταγράφουν στιγμές (παρα)αθλητικής αποτυχίας, με αγωνιστικά αυτοκίνητα να βγαίνουν από την πίστα, επικοντιστές να πέφτουν άτσαλα και επικίνδυνα, παρκουρίστες να χτυπούν άσχημα από αδεξιότητα ή υπερβολική τόλμη κ.ο.κ. Τελευταία, πάντως, πληθαίνουν τα ερασιτεχνικά φιλμάκια που διεκδικούν μερίδιο δημοσιότητας. Πρόκειται για στιγμιότυπα κινδύνου καταγραμμένα με κινητό τηλέφωνο. Κάποιος απειλείται από πυρκαγιά και κάποιος άλλος τον τραβάει με τη μικροσκοπική του κινητοκάμερα. Κάποιος, σε μέρα πλημμύρας, κινδυνεύει να πνιγεί, και ιδού πάλι κάποιος άλλος που τον καταγράφει. Κάποιος, και συγγνώμη για τη μονοτονία, είναι εγκλωβισμένος σε καιόμενο αυτοκίνητο και, ναι, κάποιος «παρατηρητής» απαθανατίζει το στιγμιότυπο ψύχραιμος, ασυγκίνητος μάλλον.
Ισως το κινητό το χρησιμοποιούμε πια λιγότερο για να μιλάμε για περισσότερο για να «γράφουμε». Και δεν εννοώ να γράφουμε μηνύματα, αλλά να φωτογραφίζουμε και να βιντεοσκοπούμε, αυτοσχέδιοι σκηνοθέτες. Το ότι με την πολλή φωτογράφιση του περιβάλλοντος κόσμου ενδέχεται να στερηθείς τη δυνατότητα να απολαύσεις τον κόσμο αυτόν, να τον ζήσεις, είναι παλιά κουβέντα. Το καινούργιο είναι αυτή η απάθεια που επιτρέπει σε όλο και περισσότερους να παρακολουθούν ένα σοβαρό συμβάν και αντί να δίνουν ένα χεράκι βοήθειας, πιθανόν σωτήριο, να επιλέγουν την καθήλωση πίσω από τη μικροσκοπική τους κάμερα. Δεν έχει σημασία αν αυτό που θα καταγράψουν θα το πουλήσουν σαν ντοκουμέντο ή θα το ανεβάσουν απλώς στο προσωπικό τους ψηφιακό μικροβασίλειο. Το κρίσιμο, το αποκαλυπτικό, και το απογοητευτικό βέβαια, είναι η στάση τους την ώρα του συμβάντος. Οταν επιλέγουν τον ρόλο του εξ ασφαλούς αποστάσεως αυτόπτη μάρτυρα και όχι του ανθρώπου που νοιάζεται έμπρακτα τον κινδυνεύοντα συνάνθρωπό του.
