Ας υποθέσουμε, για τις ανάγκες του διαλόγου, ότι κατόπιν επίπονης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, μια νέα ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει τη Συμμετοχή του Κρατικού Τομέα (OSI) στη μακρόπνοη αντιμετώπιση της μεγίστης κρίσης του ελληνικού χρέους.
Πρέπει εξ αρχής να σημειώσω ότι η νέα αυτή Συμμετοχή αποτελεί θέμα συζητήσεως και δεν πρέπει να απορρίπτεται εξαρχής. Δεν έχει, βεβαίως, προβλεφθεί, αλλά θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η ιδέα περιλαμβάνεται στην απόφαση του Eurogroup τον Νοέμβριο 2012. Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για το «κούρεμα» των χρημάτων που διοχέτευσαν τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Διάσωσης (ESM) προς το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να πληρώσει τους παλαιούς, ιδιώτες, δανειστές του.
Το «κούρεμα» αναφέρεται σε μέρος των πάνω από 220 δισ. που έχουν βάλει τα άλλα κράτη και το Ταμείο μέχρι σήμερα. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη γοητεία μιας πρότασης που στη θέση των 322 δισ., ποσό στο οποίο ανέρχεται ολόκληρο το χρέος, βάζει ένα πολύ μικρότερο νούμερο. Ιδιαίτερα αν έχει ενστερνιστεί την εσφαλμένη άποψη ότι οι φόροι πάνε σε εξόφληση του χρέους και όχι μόνον για την πληρωμή τόκων.
Ας είναι. Θα σταθώ σήμερα μόνο σ’ ένα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου κενό που εμφανίζει η συλλογιστική όσων υποστηρίζουν ότι ο κατάλληλος κυβερνητικός ακτιβισμός αρκεί για να πετύχουμε ένα «ελληνικό OSI». Αξίζει να σημειώσουμε πως θεωρούν ότι το «κούρεμα» είναι προϋπόθεση αναδιοργάνωσης της οικονομίας, διαβεβαιώνουν ότι δεν θα υπάρξουν σοβαροί κίνδυνοι: Η χώρα δεν θα βγει από το ευρώ, οι τράπεζες θα παραμείνουν ασφαλείς, η λιτότητα θα αντικατασταθεί από αυξήσεις, οι επιχειρήσεις θα δανειστούν ξανά και φτηνά και οι αγορές θα συγκατανεύσουν.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μια νέα ελληνική κυβέρνηση θα «πείσει» τα άλλα κράτη να δεχτούν το OSI. Δεν θα έπρεπε να προβλέπουν, ως απολύτως αναμενόμενη, την απαίτηση των δανειστών να συμφωνήσει η Ελλάδα στην τήρηση σειράς στόχων, μέτρων και κανόνων, που θα διασφαλίζουν την αποπληρωμή του, έστω «κουρεμένου», χρέους;
Παρόμοια εξέλιξη δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω απόδειξη. Οσοι υποστηρίζουν τη συμφωνημένη περικοπή χρέους, πρέπει να εξηγήσουν σε τι θα διαφέρει το Νέο Μνημόνιο, ποιος θα το επιτηρεί και πώς θα φροντίζουν για την ικανοποιητική εκτέλεσή τους.
Εύκολα κατανοεί κανείς πως όταν οι Ευρωπαίοι προβλέπουν, στους νέους κανονισμούς συλλογικής λειτουργίας της Ζώνης, την υπογραφή Μνημονίου ακόμη και για την έγκριση ενός μικρού ποσού, μιας «παρκαρισμένης» πιστωτικής γραμμής ειδικού σκοπού, πόσο βαριά θα είναι τα μνημονιακά ανταλλάγματα που θα ζητήσουν, για ένα τόσο μεγάλο και τρανό «κούρεμα» χρέους!
