Του φοροτεχνικού Γιωργου Δ. Χριστοπουλου
Ο αναγνώστης μας κ. Θεόδωρος Χαλκιάς, από την Αθήνα, σημειώνει
την προσωπική – «τραυματική» όπως λέει- εμπειρία του σχετικά με το
ζήτημα των ημιυπαιθρίων χώρων και ομολογεί ότι είναι και αυτός ένας
από τους χιλιάδες ιδιοκτήτες -νοικοκυριά- που αναγκάστηκε να
κλείσει 16 τ. μ. στο 85άρι διαμέρισμα που μένει με τη γυναίκα
του.
Εξηγώντας τον λόγο της «παρανομίας», αναφέρεται στα εμπόδια του
νόμου με μια διάταξη αναχρονιστική -και συνεπώς εχθρική- στο νέο
ζευγάρι που θέλει να αποκτήσει πρώτη κατοικία για να κάνει
οικογένεια.
Υπενθυμίζουμε ότι για το πώς διαμορφώθηκε το φορολογικό τοπίο με
τις φοροελαφρύνσεις στις κληρονομιές και γονικές παροχές, καθώς και
στην πρώτη κατοικία, που γι’ αυτήν ειδικά χρειάστηκαν πολλά χρόνια
μέχρι να γίνει αφορολόγητη, ασχοληθήκαμε πολλές φορές και θα
επανέλθουμε προσεχώς κατ’ απαίτηση των αναγνωστών μας,
αποκωδικοποιώντας με χρηστικό τρόπο όλα όσα πρέπει να γνωρίζουν οι
γονείς που ενδιαφέρονται να μεταβιβάσουν στα παιδιά τους ακίνητα ή
τα νέα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν «το δικό τους
κεραμίδι».
Σήμερα, με αφορμή το ζήτημα που θίγει στην επιστολή του ο
αναγνώστης μας, θα δούμε μια άλλη πτυχή που ξεσκεπάζει η νεότερη
(οικιστική) ιστορία των τσιμεντουπόλεων στη χώρα μας. Σημείο
αναφοράς το σύστημα αντιπαροχής, που χαρακτήρισε την ανοικοδόμηση
της μεταπολεμικής Ελλάδας, σαν λύση στο ασφυκτικό πρόβλημα της
στέγασης μεγάλου μέρους του πληθυσμού που δίκην κατακλυσμού
μετακινήθηκε στις μεγαλουπόλεις και κυρίως στην πρωτεύουσα, κατά
τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 μέχρι τις μέρες μας.
Προσφιλές μοντέλο οικονομικής στέγης, η πολυκατοικία των 30, 40
και πολλές φορές 50 διαμερισμάτων. Ενίοτε «κλουβιών», όπου η ανάγκη
των πολιτών γινόταν φιλοτιμία των κατασκευαστών, με το να δίνουν
διέξοδο στην οικογένεια -κατά το παράδειγμα του χόντζα- με τους
πολεοδομικής επινόησης ημιυπαίθριους χώρους. Μιας επινόησης που
ενοχοποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες εν όψει της νομοθετικής
ρύθμισης, ενώ υπαγορεύθηκε από τα βιο-κλιματολογικά κριτήρια για
αξιοπρεπή αστική διαβίωση (ήλιος, αττικό φως κ. λπ.).
Μα τι σχέση μπορεί να έχει μια εκτεταμένη και κατ’ εξακολούθηση
οικοδομική αυθαιρεσία, με την επιταγή του συνταγματικού νομοθέτη
που θέλει «η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που
στεγάζονται ανεπαρκώς να αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του
κράτους» (βλ. Ελληνικό Σύνταγμα άρθρο 21, παρ. 4).
Αυτό είναι και το ζητούμενο στη συνέχεια.
(Ημερομηνία δημοσίευσης 11/07/09)
