Του φοροτεχνικού Γιωργου Δ. Χριστοπουλου
Και σήμερα, θα ασχοληθούμε με ρυθμίσεις για υποθέσεις ακινήτων,
από τις οποίες μπορούν να επωφεληθούν οι ιδιοκτήτες που έχουν
εκκρεμότητες.
Στο προηγούμενο μέρος είδαμε το μέγεθος του προβλήματος και τι
φταίει για τη συσσώρευση των υποθέσεων που λιμνάζουν στις εφορίες
την τελευταία δεκαετία.
Αναφερθήκαμε ακόμα στις αρχικές ευνοϊκές οδηγίες του υπ.
Οικονομικών το 2004 (βλ. Υπ. Απόφ., ΠΟΛ 1079/27-7-2004) σύμφωνα με
τις οποίες έπρεπε να κλείνουν οι έφοροι τις ανέλεγκτες υποθέσεις
ακινήτων, έτσι ώστε η εκτίμηση της αξίας τους κατά τον χρόνο που
γεννήθηκε η φορολογική υποχρέωση «να μην αποκλίνει» από τις αξίες
που όρισε στην περιοχή το αντικειμενικό σύστημα όταν άρχισε να
εφαρμόζεται για πρώτη φορά.
Είδαμε όμως στη συνέχεια την υπαναχώρηση της Διοίκησης (βλ. εγκ.
πολ. 1129/8-12-2004). Και τούτο παρά το γεγονός ότι στην αρχική
εγκύκλιο, είχε ρητά συνδυάσει την παραπάνω εντολή προς τις εφορίες
ώστε οι οφειλόμενες ενέργειές τους να κινούνται στο πλαίσιο και στο
πνεύμα «της χρηστής διοίκησης και της εμπέδωσης κλίματος
εμπιστοσύνης στις σχέσεις κράτους – πολίτη».
Ετσι, στην προσπάθεια να αποσαφηνισθεί ο «γρίφος» για τη «μη
απόκλιση» καθώς πολλές εφορίες υπέβαλαν ερωτήματα, διότι έβλεπαν
ότι η αντικειμενική αξία ήταν πολύ μικρότερη από αυτή που
εκτιμούσαν ως «αγοραία» αξία του ακινήτου, ενώ η δηλωθείσα από τον
φορολογούμενο ήταν κοντά στην αντικειμενική αξία, τα αρμόδια
στελέχη της Δ/νσης Κεφαλαίου συμβούλευσαν -κατά τη γνώμη μας όχι
σωστά- τον τότε υφυπουργό να δώσει τη λύση με την παραπάνω
εγκύκλιο.
Σύμφωνα με αυτή, λαμβάνεται ο μέσος όρος μεταξύ των δύο αξιών
όταν η απόκλιση είναι δύο φορές μεγαλύτερη από εκείνη του
αντικειμενικού συστήματος. Ενώ όταν η απόκλιση είναι μικρότερη του
διπλάσιου, η αξία με βάση τον έλεγχο να μην αποκλίνει σημαντικά από
τις αντικειμενικές αξίες (βλ. το παράδειγμα στο προηγούμενο
τεύχος).
Αντίθετο αποτέλεσμα
Ετσι αντί να λυθεί το πρόβλημα της συσσώρευσης των συγκεκριμένων
υποθέσεων, με ευνοϊκό για τους φορολογούμενους τρόπο, αντίθετα
προστέθηκαν και άλλες εκκρεμείς υποθέσεις. Το κυριότερο όμως είναι
ότι χάθηκε η ευκαιρία στη Διοίκηση, όπως συνήθως συμβαίνει με το
«εμπρός – πίσω» στον βηματισμό της, να δώσει ένα δείγμα αξιοπιστίας
στον πολίτη. Από τότε, όσοι φορολογούμενοι έμπαιναν στον τελευταίο
χρόνο παραγραφής και τους κοινοποιείτο πράξη προσδιορισμού, ή
αναγκάστηκαν να συμβιβασθούν ή να οδηγηθούν στα φορολογικά
δικαστήρια.
(Ημερομηνία δημοσίευσης 20/06/09)
