Η σκηνή εκτυλίσσεται σε κατάμεστη αίθουσα ξενοδοχείου, στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου ο κ. Τσίπρας μιλάει στην περιφερειακή συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου. Η ομιλία ήταν προγραμματισμένη για τις 11 το πρωί, αλλά εντέλει έγινε στη μία και μισή το μεσημέρι, από σεβασμό υποθέτω στα ήθη και τα έθιμα των πρώην πασοκικών στελεχών που βρίσκονταν στην αίθουσα. Η ομιλία πλησιάζει προς το τέλος της, ήδη ακούγονται χειροκροτήματα, όταν από το κοινό σηκώνεται μεσόκοπος κυρία η οποία φωνάζει σε άψογη κρητική προφορά:
«Τα λεφτά τα πήραν οι κλέφτες. Τους ξέρω έναν έναν και πολλοί υπάρχουν εδώ μέσα».
Θυμηδία στο ακροατήριο, χαμόγελο συγκατάνευσης προς τη λαϊκή παρέμβαση από τον αρχηγό στο βήμα:
«Θα σε χρειαστούμε όταν κυβερνήσουμε να μας τους υποδείξεις», καταλήγει ο ρήτωρ του οποίου το χαμόγελο έχει γίνει διάπλατο, μάλλον γιατί ο ίδιος αισθάνεται πράγματι ευτυχισμένος διότι θα του δοθεί η ευκαιρία να ικανοποιήσει τη λαϊκή απαίτηση. Η δήλωση συνοδεύεται από την πρόταση της δεξιάς, εμβληματική χειρονομία των ηγετών αυτής της χώρας ανεξαρτήτως απόψεων, ιδεολογικών και πολιτικών τοποθετήσεων και καιρικών συνθηκών. Το ρεπορτάζ συμπληρώνει ότι το νεοπροσληφθέν κυβερνητικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υφάντρα και νυν άνεργη, δώρισε στον ηγέτη μανδήλιον με τη φυσιογνωμία του προκατόχου του Μίνωος, δικαστή του Κάτω Κόσμου, και αυτός, ο οποίος, αν και στα πρόθυρα της εξουσίας, δεν έχει χάσει ούτε την καταδεκτικότητά του ούτε την απλότητά του, το φόρεσε στον λαιμό του. Αλγεινή εντύπωση, αντιθέτως, προκάλεσε το γεγονός ότι η συνδιάσκεψη δεν εξέδωσε ψήφισμα για τον απεργό πείνας, σύντροφο καρδιολόγο Μιχελογιαννάκη, του οποίου η κατάσταση του στομάχου παραμένει κρίσιμος λόγω κατάποσης λάτε, των δυσμενών καιρικών συνθηκών και της αυξημένης ευαισθησίας του ανδρός, ο οποίος, αν και πεσών, ου μαθών.
Και εντάξει η γυναίκα με το μαντίλι. Υποθέτω ότι και αυτή η ταλαίπωρος, ως Σκάρλετ Ο’ Χάρα θα προσδοκά την «καινούργια μέρα που θα φέρει το αύριο» με τον Αλέξη Τσίπρα, κι όταν μπήκε στην αίθουσα και είδε όλους αυτούς τους γνώριμους από παλιά, θα σκέφτηκε ότι και ο Τσίπρας είναι σαν τον Γιουνκέρ, προτιμά να διαπραγματεύεται με γνώριμους, θα της ανέβηκε το σάκχαρο, η πίεση ή ό,τι άλλο και δεν κρατήθηκε. Δεν μπορεί αυτοί που πανηγύριζαν το 2009 μπερδεύοντας τον Γιωργάκη με τον μπαμπά του, «Αντρέα, ζεις εσύ μας οδηγείς» να ξαναβρίσκονται στον δρόμο για το μέλλον. Την έπνιξε το δίκαιο, ξέσπασε και χάρισε κι ένα μαντίλι στον αρχηγό.
Πώς όμως να εκλάβω την πρόσκληση που της απηύθυνε ο αρχηγός για να συνεργαστούν; Η μία υπόθεση είναι η αισιόδοξη: κάπως ήθελε να την αποφύγει, χωρίς να θίξει τους θιγόμενους παρευρισκομένους ψηφοφόρους του, και προκειμένου να την ξεφορτωθεί, της υποσχέθηκε όχι μόνον ότι θα τη λάβει υπόψη, αλλά θα ζητήσει να της τηλεφωνήσουν συνεργάτες του για να σημειώσουν ονόματα και αριθμούς – σαν αυτά που υποσχέθηκε ο κ. Δραγασάκης στη Βουλή. Η δεύτερη υπόθεση είναι η απαισιόδοξη: η προοπτική του λαϊκού δικαστηρίου, όπου ο λαός θα καταγγέλλει και ο αρχηγός θα αναγγέλλει τις ποινές, δεν ξέρω σε ποια περίοδο της Ιστορίας ανταποκρίνεται, στην περίοδο της Τρομοκρατίας που τόσο αγαπάει ο φιλόσοφος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σλαβόι Ζίζεκ, ή στους αγιατολάδες του συμπαθούς Ιράν; Ο,τι και να έχει στο μυαλό του πάντως ο άνθρωπος, ας θυμάται πως όταν λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ευρωπαϊκό κόμμα αυτό συνεπάγεται και την αποδοχή ορισμένων πολιτισμικών παραμέτρων, εξίσου ουσιαστικών με το ευρώ. Τα λαϊκά δικαστήρια απλώς θα διογκώσουν το έλλειμμα δικαιοσύνης που ταλανίζει την έρημη χώρα. Ούτε για αστείο λοιπόν.
