Στη ρητορεία της αντιπολίτευσης κυριαρχεί μια εσφαλμένη παραδοχή για την κατάσταση της χώρας. Οσοι μιλούν για «πέντε χρόνια καταστροφικής πορείας» εννοούν ότι η καταστροφή ξεκινάει το 2010 και ταυτίζουν την καταστροφική κρίση με την επίτευξη (ή, έστω, επιβολή) της συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και των κρατών της Ζώνης του Ευρώ, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Ως να μην υπήρξε ποτέ καμία παγκόσμια και, κυρίως, ελληνική κρίση. Ούτε χρηματοοικονομική, ούτε δημοσιονομική, ούτε χρέους, ούτε συνταξιοδοτικού, ούτε διεθνούς ελλείμματος, ούτε ανεπαρκών επενδύσεων στην παραγωγή, ούτε παραγωγικότητας, ούτε υπερβολικού πληθωρισμού, ούτε γραφειοκρατικής διαφθοράς, ούτε κομματικού κράτους, ούτε κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, ούτε αγροτικού μοντέλου, ούτε ό,τι ακόμη θα σκεφτείτε από τα πάμπολλα στραβά της ελληνικής πραγματικότητας πριν από το 2010.
Ως η Ελλάδα να είναι μόνη της μέσα στο πέλαγος της παγκοσμιοποίησης. Ως να είμαστε μια περίκλειστη χώρα, κατά την ακριβέστατη διατύπωση του Λευτέρη Κουσούλη. Ως να μπορεί μια κυβέρνηση κι ένα κόμμα σε ένα κράτος να διατάξει την ανάταξη των οικονομικών μας.
Διαθέτουμε, πιστεύω, επαρκή γνώση και εμπειρία των μεσσιανικών αντιλήψεων. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που πιστεύουν ότι η κατάσταση που βιώνουμε όλοι αυτά τα χρόνια είναι αποτέλεσμα ενός σχεδιασμένου εξευτελισμού του γένους μας, του λαού μας, της χώρας μας, ίσως ακόμη και κλοπής του «αμύθητου πλούτου» μας.
Δυστυχώς, η Ελλάδα βιώνει μια τριπλή κρίση. Η πρώτη και κύρια ήταν η διεθνής χρηματοοικονομική κρίση, η οποία διαρκεί ακόμη σήμερα και θα διαρκέσει πολλά χρόνια. Η κρίση χτύπησε βίαια την Αμερική και αποσταθεροποίησε επικίνδυνα την Ευρώπη, άρα και εμάς.
Η δεύτερη είναι η κρίση προσαρμογής της Ελλάδας και άλλων κρατών στην πραγματικότητα του σκληρού νομίσματος που από κοινού υιοθετήσαμε. Στην υποχρέωση, δηλαδή, να επιτυγχάνουμε και να διατηρούμε υψηλή ανταγωνιστικότητα για τις οικονομίες μας.
Η τρίτη κρίση είναι καθαρά δική μας, «εθνική», υπόθεση. Οι σοβαρότατες εσωτερικές ανισορροπίες, τα τεράστια ανοίγματα στο κράτος, στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά «κτύπησαν» όλα, ταυτόχρονα, όταν χάσαμε την πρόσβαση στις αγορές.
Αυτό με το οποίο δίνουμε τη μάχη δεν είναι το Μνημόνιο. Ενώ είναι σωστό ότι έγιναν πολλά και, μερικά, πολύ σοβαρά λάθη στον σχεδιασμό και, ακόμη περισσότερα, στην εφαρμογή της πολιτικής για την αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης, το μεγάλο πρόβλημα ήταν και είναι καθαρά δικό μας. Ψηφίζοντας με γνώμονα το Μνημόνιο, που έτσι κι αλλιώς, εκπνέει, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να διατηρήσουμε ζωντανή τη φλόγα της κρίσης. Αντί να σβήσει, η φωτιά θα φουντώσει.
