Ξέρουμε βέβαια ότι τα τηλεοπτικά σποτάκια που διαφημίζουν τους πολιτικούς, είναι πιθανό να αποβούν εκλογικώς καθοριστικά, έστω κι αν παρουσιάζουν την πολιτική σαν εμπόρευμα περίπου όπως όλα τα υπόλοιπα. Αν είναι φινετσάτα και ευφάνταστα, ίσως σου προσφέρουν λίγο από τον αέρα που λείπει από τις λιμνασμένες ιδέες σου. Αν είναι κακόγουστα, αν οι κατασκευαστές τους μπερδεύουν την εξυπνάδα με τον εξυπνακισμό και το ύφος με το στυλάκι, και εμφανίζουν τον Αρχηγό σαν νέο Μωυσή ή Μεγαλέξανδρο Νο 2, μπορεί να σε χαντακώσουν. Να σου κάνουν σοβαρότερη ζημιά και από εκείνη που θα ονειρευόταν να σου κάνει ο κύριος πολιτικός σου αντίπαλος.
Η μεγάλη αγωνία των επικοινωνιολόγων, ο διακαής και πάντοτε ανεκπλήρωτος πόθος τους είναι να πετύχουν τη φυσικότητα. Να πείσουν ότι αυτό που δείχνουν στην οθόνη συμβαίνει όντως, είναι ένα κομμάτι αποσπασμένο από την ίδια τη ζωή και δοσμένο χωρίς καμία εμπλουτιστική επεξεργασία, κανένα πείραγμα. Σκηνοθετούν λοιπόν το δήθεν ασκηνοθέτητο, για να εμφανίσουν το κραυγαλέα φτιαχτό σαν αυθόρμητο και αυθεντικό. Για να αναπαραστήσουν σαν φυσικό και απροσποίητο κάτι που βοά ότι έχει στηθεί. Και το οποίο αυτοϋπονομεύεται ακριβώς λόγω της υπερβολικής «φυσικότητάς» του. Προκαλώντας έτσι μαζικά γέλια και άφθονα τρολαρίσματα. Το Διαδίκτυο γέμισε αστραπιαία με Σαμαράδες μπαλαδόρους και Καμμένους μηχανοδηγούς.
Ενα συνηθισμένο τρικάκι που υποτίθεται ότι αναδεικνύει ελκυστική τη φυσικότητα και πείθει τους αναποφάσιστους είναι το να εμφανίζονται στα σποτάκια σαν πρωταγωνιστές κάποιοι ανώνυμοι, άγνωστοι πολίτες: Ο ηλεκτρολόγος της γειτονιάς, ο ψιλικατζής, ο ταξιτζής, ο ντελιβεράς λένε τις αγωνίες τους πριν καταλήξουν στο τι θα ψηφίσουν. Καλούμαστε δηλαδή να πιστέψουμε ότι βλέπουμε μπροστά μας κάποιον από εμάς, που πονάει όπως εμείς και μιλάει και για εμάς. Να πιστέψουμε ότι βλέπουμε τον ίδιο τον λαό, ατόφιο, ακηδεμόνευτο επιτέλους, να λέει με παρρησία τι πιστεύει και τι θέλει. Αλλά για ποιον λαό πρόκειται στ’ αλήθεια;
Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιοι υποαπασχολούμενοι ηθοποιοί βγάζουν ένα μεροκάματο υποδυόμενοι τον ηλεκτρολόγο, την κομμώτρια, τη γιατρίνα, τον «λαό». Στη χειρότερη, κάποιοι πολίτες που είναι όντως ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί κτλ., και ταυτόχρονα μέλη του κόμματος, παίζουν τον εαυτό τους (έναντι αμοιβής ή ακερδώς, από κομματικό πατριωτισμό). Οχι όμως τον πραγματικό, τον κανονικό εαυτό τους, που θα ’χε πράγματα να πει, αλλά αυτόν που θα ψελλίσει ό,τι ακριβώς του έχουν γράψει οι σεναριογράφοι. Και ο οποίος θα κάνει απανωτές πρόβες για να πετύχει την πόζα που θα τον δείχνει φυσικότερο. Η φυσικότητα δηλαδή εννοείται εδώ ως η υπερβολή της πλαστότητας, η διόγκωσή της. Κάπως έτσι ξεπερνάμε και τα όρια της αυτοδιακωμώδησης, θέτοντας σε κίνηση τους γελαστήριους μυς του κοινού. Γεγονός που δεν είναι απαραίτητα κακό σε δύσθυμους καιρούς.
