Πριν από τρία χρόνια, στις 30 Ιανουαρίου 2012, τα κράτη-μέλη της Ζώνης του Ευρώ ανακοίνωσαν την πλήρη συμφωνία τους στη διαμόρφωση της Συνθήκης για τη Σταθερότητα, στον συντονισμό και στη διακυβέρνηση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Επρόκειτο για σπουδαίο βήμα ώστε να επιτευχθεί «ισχυρότερη διακυβέρνηση» στη Ζώνη του Ευρώ. Με την ίδια ανακοίνωση, τα κράτη του ευρώ έδωσαν το οριστικό λάκτισμα της πλήρους υποστήριξής τους στο μεγαλύτερο «κούρεμα» δημοσίου χρέους στην ευρωπαϊκή ιστορία, χωρίς να χρειαστεί το κράτος του οποίου το χρέος περιορίζεται να ζήσει σε συνθήκες ολοκληρωτικής πτώχευσης.
Τότε, και για να ενισχυθεί η αξιοπιστία του ευρώ και της χώρας μας, οι αρχηγοί ζήτησαν κάτι πολύ σπουδαίο. «Απαιτείται, είπαν, η αμετάκλητη δέσμευση όλων των πολιτικών δυνάμεων ως προς το νέο πρόγραμμα». Δεν δεσμεύτηκαν στην εφαρμογή του προγράμματος που αποκαλούμε «δεύτερο Μνημόνιο» τα κόμματα του αντιμνημονιακού τόξου, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, οι χρυσαυγίτες, οι ΑΝΕΛ και το ΚΚΕ. Ο Φώτης Κουβέλης δεσμεύτηκε ολίγον. Οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεσμεύτηκαν πλήρως. Βιάστηκαν μάλιστα να ρίξουν την κυβέρνηση Παπαδήμου και με καθυστέρηση αρκετών μηνών πήραν πάνω τους την ευθύνη να εφαρμόσουν το πρόγραμμα επιστροφής στις αγορές. Γνωρίζουμε τώρα ότι ενώ επιτέλεσαν σπουδαίο έργο, δεν κατάφεραν να φέρουν τη χώρα σε κανονικές συνθήκες, δηλαδή δεν κέρδισαν την εμπιστοσύνη των αγορών και, τελικώς, έχασαν και την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών.
Σήμερα, τα κόμματα αυτά, και κυρίως οι ρεαλιστές της Αριστεράς, αναζητούν τρόπο να προσφέρουν στους Ευρωπαίους την «αμετάκλητη δέσμευση» για να αναδιοργανωθούν το κράτος και η ελληνική παραγωγή.
Ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται πρόθυμος να κλείσει αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο, δίνοντας τελικά τη δική του συγκατάθεση σε ένα τρίτο Μνημόνιο μέσω του οποίου ελπίζουμε να διασφαλιστεί η πολύτιμη επιστροφή στις αγορές.
Ενα άλλο κράτος θα είχε πράξει τα ίδια καταναλώνοντας πολύ λιγότερο πολιτικό χρόνο. Οι πολιτικές δυνάμεις θα είχαν βρει τρόπο να συμφωνήσουν στα βασικά, ώστε η χώρα να απεξαρτηθεί νωρίτερα από τα «λεφτά των άλλων», δηλαδή των λεγομένων επισήμων πιστωτών. Κατά τούτο διαφέρει σημαντικά η δική μας κατάσταση με όσα επιδιώκουν οι Podemos στην Ισπανία. Οι Ισπανοί θέλουν να πάνε μπροστά, να βελτιώσουν την κοινωνία τους, να αλλάξουν το κράτος, να μοιράσουν δικαιότερα το παραγόμενο προϊόν. Κυριότερα, θέλουν να απαλλαγούν από την παλαιά τάξη πραγμάτων, το κατεστημένο. Είναι δυνατόν να μείνει η δική μας νέα πλειοψηφία κολλημένη στην επιστροφή του φαύλου κύκλου πριν από την κρίση; Κανείς δεν θέλει να το πιστέψει!
