Προσκαλώ τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να ανατρέξουν στα Πρακτικά των συνεδριάσεων της Ολομελείας του Κοινοβουλίου και συγκεκριμένα στη Συνεδρίαση Ε΄, Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009, σελίδες 42 μέχρι 45. Να το κάνουν μάλιστα πριν ξεκινήσει η προβλεπόμενη στο τέλος της εβδομάδας συζήτηση επί των Προγραμματικών Προτάσεων της νέας κυβέρνησης. Θα θυμηθούν πώς απάντησε ο τότε ηττημένος της παράταξής τους σε όσα είχε διαβάσει ο τότε νέος αρχηγός του Εκτελεστικού.
Η απάντηση Καραμανλή προς Παπανδρέου, σε εκείνες τις δύσκολες μέρες και ώρες, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετικό παράδειγμα πολιτικής ορθοκρισίας. Δυστυχώς, η αξιωματική αντιπολίτευση πήρε σύντομα αποστάσεις από την ορθόφρονα αυτή τακτική και ακολούθησε, μετέπειτα, εσφαλμένη πολιτική.
Η νέα ομάδα στην ηγεσία του παραδοσιακού κόμματος της Δεξιάς, καθιέρωσε τον όρο «αντιμνημονιακός», επέμεινε πως ήταν εφικτό να πετύχει η ταχύτατη μείωση των δημοσίων ελλειμμάτων χωρίς να προκληθούν εισοδηματικές ζημίες και φορολογικές αφαιμάξεις. Καλλιέργησε τον μύθο στη θέση του πραγματισμού που ταιριάζει σε μια συντηρητική παράταξη. Ακύρωσε τελικά τη δύναμη που δίνει σε μια χώρα η προσγείωσή της στην πραγματικότητα και τον ρεαλισμό.
Για όσους ενδεχομένως δεν θα βρουν τον χρόνο να σκύψουν πάνω στα κείμενα και να φρεσκάρουν δημιουργικά τη μνήμη τους, ανθολογώ τα ακόλουθα από εκείνη την ξεχωριστή ομιλία του Κώστα Καραμανλή. «Επιδίωξή μου, μια εβδομάδα μετά τη συγκρότηση της νέας Κυβέρνησης,
δεν είναι να ασκήσω κριτική» αλλά να συνηγορήσω στην «προώθηση αναγκαίων μεταρρυθμίσεων μέσα από τον διάλογο, τη συνεννόηση και τη σύνθεση απόψεων». Γιατί «οι μεταρρυθμίσεις είναι ο ασφαλέστερος, αλλά και ο μοναδικός μοχλός για την αντιμετώπιση χρόνιων διαρθρωτικών αδυναμιών. Αποτελούν τον ασφαλέστερο αλλά και τον μόνο μοχλό αλλαγής προς το καλύτερο» πρόσθεσε.
Ο Καραμανλής, που ήταν πάντοτε αναλυτικό μυαλό, είχε άψογα περιγράψει τότε, πριν από πέντε χρόνια, την ευκαιρία που προσέφερε η οικονομική κρίση, η οποία «λειτουργεί σαν καταλύτης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, λειτουργεί σαν καταλύτης για τον περιορισμό, τον παραμερισμό χρόνιων αγκυλώσεων και την προετοιμασία δυναμικής επίθεσης στο μέλλον».
Γνωρίζουμε τώρα ότι πολύ λίγα έγιναν στην κατεύθυνση που εννοούσε ο πρώην πρωθυπουργός. Ισως αυτό να εξηγεί ότι, από τότε και ώς σήμερα, ο Καραμανλής απέφυγε οιαδήποτε κρίση ή σχολιασμό για όσα συνέβησαν στη χώρα και τους κατοίκους της όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι σίγουρος όμως πως αν είχε μπει στον κόπο να κάνει έστω κι ένα σχόλιο, θα εξηγούσε πόσο απογοητευμένος αισθάνεται, αφού δεν πραγματοποιήθηκε η ευχή του σύμφωνα με την οποία «η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει την παγκόσμια κρίση σε εθνική ευκαιρία και η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να χαθεί, δεν μπορεί να χαθεί»!
