Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το δημοψήφισμα (που επισείεται ως απειλή προς τους εταίρους) δεν θα είναι για το ευρώ. Μολονότι αδυνατώ να συλλάβω για τι θα είναι το δημοψήφισμα, αν όχι για το ευρώ, δέχομαι ότι η πιθανότητα του αδιανόητου είναι υπαρκτή με αυτή την κυβέρνηση. Το δέχομαι, όχι από καλή πίστη, αλλά επειδή βασίζομαι στις μέχρι τώρα εμπειρίες μας με την «πρώτη φορά Αριστερά»: σκεφθείτε, λ.χ., πόσα άλλα πράγματα, που ήταν αδύνατο να φαντασθούμε, έχουμε δει ώς τώρα να γίνονται ή να λέγονται στα σοβαρά. Ειδικά, δε, μετά το αποκορύφωμα της ανοησίας, με την ιδέα για νοικοκυρές, φοιτητές και τουρίστες σε ρόλο πρακτόρων της Εφορίας εφοδιασμένων με κρυφές κάμερες, εγώ τους έχω ικανούς για τα πάντα. (Παρεμπιπτόντως, αυτή η υπέροχη -τελείως «μπολιβαριανή» στον χαρακτήρα- ιδέα ήταν προσφορά της υπουργού Εξωτερικών της Βενεζουέλας, που επισκέφθηκε την περασμένη εβδομάδα την Αθήνα ή μήπως του Παύλου Χαϊκάλη;).
Παρόλα αυτά, το πιθανότερο είναι η «προσφυγή στον λαό» να αφορά το ευρώ και, επίσης, να έχει τη μορφή δημοψηφίσματος και όχι εκλογών. Διότι, ακόμη και αν το ποσοστό που θα λάβει η κυβέρνηση είναι θριαμβευτικό, τι μπορεί να το κάνει; Το ζήτημα για το οποίο διαπραγματεύεται η κυβέρνηση στις Βρυξέλλες αφορά τη διεθνή υπόσταση της χώρας και τις υποχρεώσεις του κράτους μας έναντι των εταίρων του, δεν επηρεάζεται από το ποσοστό της κυβέρνησης που διαπραγματεύεται. Ακριβέστερα, επηρεάζει μόνον εμάς και τη στάση μας έναντι της Ευρώπης και των θεσμών της, όχι τους άλλους απέναντι.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, το δημοψήφισμα θα αφορά τις υποχρεώσεις μας ως μέλους της Ευρωζώνης, δηλαδή θα αφορά εμάς και το ευρώ, όπως και αν είναι διατυπωμένο το ερώτημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση ποια θέση θα πάρει, υπέρ ή κατά του ευρώ; Αν ταχθεί υπέρ, τότε γιατί να κάνει το δημοψήφισμα, αφού δεν της προσφέρει τίποτε που να έχει αξία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν πάλι ταχθεί κατά, αλλά ο κόσμος ταχθεί υπέρ, πώς θα ξεπεράσει τέτοιο εξευτελισμό; Μήπως προσφεύγοντας στις κάλπες;
Από όποια πλευρά και αν το εξετάσεις, λοιπόν, το δημοψήφισμα ενέχει τεράστιους κινδύνους για την κυβέρνηση και για τη χώρα. Από το αποτέλεσμά του, η κυβέρνηση είτε θα υποστεί ένα πλήγμα από το οποίο είναι αμφίβολο αν θα επιβιώσει, είτε περνά στην Ιστορία ως η κυβέρνηση που έβγαλε την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Αν όλα αυτά τα έχουν σταθμίσει στην κυβέρνηση, θα όφειλαν να αποφεύγουν αναφορές σε δημοψήφισμα. Το ότι τις κάνουν, παρόλα αυτά, δεν είναι ανεξήγητο: θυμηθείτε ότι τις κάνουν αυτοί οι οποίοι εισηγούνται στο Eurogroup τη στράτευση των τουριστών στο κυνήγι της φοροδιαφυγής. Με λίγα λόγια, έχουμε ξεφύγει εντελώς από τη σφαίρα της λογικής και πλέον τα πάντα είναι δυνατά, αρκεί να τείνουν προς το χειρότερο…
ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει Σαμαρά
Τελικά, κάτι από δω, κάτι από κει, στη Ν.Δ. τα κατάφεραν κουτσά-στραβά να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για το μέλλον της Ν.Δ., έστω και αν ουδείς έχει τολμήσει μέχρι στιγμής να πει ευθέως ότι θέλει την αλλαγή του Αντώνη Σαμαρά συγκεκριμένα και όχι της «ηγεσίας» γενικώς. Ηταν φυσικό να το καταλάβουν αμέσως στον ΣΥΡΙΖΑ και να βγάλουν μια ανακοίνωση πραγματικά πρωτοφανή, καθώς παρεμβαίνει απροσχημάτιστα στα εσωτερικά της Ν.Δ., επιτιθέμενη σφοδρά στον Α. Σαμαρά, του οποίου και ζητεί την απομάκρυνση. Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει οποιοσδήποτε παρακολουθεί την πολιτική στον φρενοκομείο ότι η σκοπιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκεκριμένη ανακοίνωση ήταν, στην πραγματικότητα, να στηρίξει τον Α. Σαμαρά, αφού είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια έκκληση προς την πλευρά του αντιπάλου συσπειρώνει τις δυνάμεις του.
Προσωπικώς, τίποτε από τα παραπάνω δεν με εκπλήσσει, διότι καιρό τώρα έχει δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι παίζει με τη Ν.Δ., όπως η γάτα με το ποντίκι. Η γάτα θέλει να κρατήσει το ποντικάκι ζωντανό είτε για εκπαιδευτικούς λόγους (να μάθει στα γατάκια πώς γίνεται η δουλειά…) είτε απλώς για ψυχαγωγικούς. Ομοίως και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διατηρεί τον Α. Σαμαρά στην ηγεσία της Ν.Δ., ώστε οι ίδιοι να μένουν χωρίς αντίπαλο. Εκείνο που με εκπλήσσει όμως, παρότι δεν θα έπρεπε, είναι η αγένεια του Αντώνη Σαμαρά! Αντί να στείλει λουλούδια, γλυκά, κεμπάπ, μια εικονίτσα της Παναγιάς ή ό,τι άλλο κρίνει ότι αρμόζει για να εκφράσει τις ευχαριστίες του, έβαλε το γραφείο Τύπου της Ν.Δ. να εκδώσει μία απάντηση ειρωνική. Κρίμα! Το έδειξε με την άρνησή του να παραδώσει στον διάδοχο του στην πρωθυπουργία, το δείχνει και τώρα: δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι ο καλύτερος φίλος του σήμερα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν είναι σωστό, λοιπόν, να του φέρεται έτσι, τον πληγώνει.
Τον ζουρλομανδύα!
Το ζήτημα της μουτζούρας (γκραφίτι), που κάλυψε μία πλευρά του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου, ετέθη σε τηλεοπτικό πάνελ προς τον Δημ. Σγουρίδη, όπου ο δημοσιογράφος είχε την έμπνευση να αναφέρει ότι η μουτζούρα ανήκει σε μια βερολινέζικη τεχνοτροπία. Η τελευταία λεπτομέρεια έδωσε την ευκαιρία στον τέως φίλο του Ακη Τσοχατζόπουλου και του Οτσαλάν να κάνει επίδειξη της σατανικής ευφυΐας του: «Είναι απαράδεκτο», είπε, «την ώρα που η Ελλάδα δίνει μάχη κατά της γερμανικής Ευρώπης, το Βερολίνο να μεταφέρει την πολιτισμική καταχνιά στην καταγάλανη Αθήνα». Μην σας ξεγελά το συνήθως απλανές, άδειο βλέμμα του Δ. Σγουρίδη. Πέρασε χρόνια μπροστά στον καθρέπτη του για να το τελειοποιήσει, επειδή ξέρει ότι, αν δεν κρύβει την ευφυΐα του, η συνωμοσία των ηλιθίων θα τον συντρίψει…
