Πολλοί βλέπουν στους χειρισμούς της νέας κυβέρνησης την ελπίδα απαλλαγής από τα δεσμά που πέρασαν στη χώρα όσοι αποδέχθηκαν τη συμφωνία που συνόδευσε τον δανεισμό, δηλαδή το Μνημόνιο. Πολλοί άλλοι ανησυχούν από τους ίδιους αυτούς χειρισμούς επειδή φοβούνται ότι μπορεί να οδηγήσουν τελικά σε νομισματικό κενό, προκαλώντας μιαν ιδιότυπη ασφυξία στην οικονομία.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Είναι εκείνοι που ελπίζουν ότι αυτή τη φορά, έστω την τελευταία στιγμή, έπειτα από πάρα πολλά χρόνια σύγκρουσης, κυνηγητού, προδοσίας, παραίτησης, συμβιβασμού αλλά και επιμονής, θα προλάβουν να δουν αυτή τη χώρα να αλλάζει. Γι’ αυτούς, το σύνθημα «πρώτη φορά Αριστερά» παίρνει άλλο νόημα. Σε τίποτε δεν μοιάζουν με τους κρατικοκένταυρους, που ψήφισαν Τσίπρα με την πεποίθηση ότι αρκεί αυτό για να μην πειράξει κανείς την καλοκουρδισμένη τους σχέση με το δημόσιο ταμείο.
Κάπως έτσι, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ώρα υψηλής θεαματικότητας ο υπουργός Επικρατείας, πρόσεχε κανείς την εμφανώς χαλαρή του διάθεση ακόμη και μπροστά σε αγχωτικά ζητήματα. «Αν δεν έχουμε μαζέψει το 1,4 και έχουμε μαζέψει 0,8 θα ζητήσουμε παράταση δύο μηνών», είχε πει, αναφερόμενος με χαρακτηριστική χαλαρότητα στην αποπληρωμή του ΔΝΤ. Η υιοθέτηση μιας συμπεριφοράς όπως αυτή που συνηθίζουν στην πατρίδα μας οι μικροί επιχειρηματίες προς τις τράπεζες είναι απίθανο να έχει την ίδια επιτυχία όταν εμπλέκονται τα στελέχη του Ταμείου.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης διαθέτει μια σπουδαία ικανότητα. Μας θυμίζει πόσο γλυκύς υπήρξε ο κόσμος στον οποίο μεγαλώσαμε. Οχι πως στην πραγματικότητα η κατάσταση ήταν καλύτερη τα παλαιά χρόνια, τη μακρά περίοδο της πασοκικής κυριαρχίας. Σίγουρα όμως τότε κάναμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο. Δεν χρειαζόταν να κατανοήσουμε γιατί τα άλλα κράτη αγωνιούσαν κάθε φορά που οι κοινωνίες τους αντιμετώπιζαν κάποια κρίση. Γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμασταν γιατί γίνονταν καλύτερες από τη δική μας. Ιμπεριαλιστικές ανισορροπίες και καπιταλιστικές παραδοξότητες, εξηγούσαν όσοι ήθελαν μια Αριστερά με ανθρώπινο πρόσωπο, μακριά από τη σοβιετική επιρροή.
Αυτό δεν δικαιολογεί, όμως, τον κ. Φλαμπουράρη όταν προτείνει το υπόδειγμα της αντιπαροχής ως οικονομική μέθοδο αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου. Οσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, οι μεσαίοι κατασκευαστές δεν μπορούν να πάρουν πάνω τους την ανάκαμψη ττης οικονομίας. Ο υπουργός προσέφερε ως παράδειγμα την ανακατασκευή των διατηρητέων και την ανάπλαση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης: εξαίσια ιδέα. Δεν μπορεί όμως να αποτελέσει το πρότυπο για την ανακατασκευή, επέκταση και διαχείριση των περιφερειακών αεροδρομίων, τα οποία, κατά τον υπουργό, πρέπει να μοιραστούν σε πολλούς. Χρειάζεται, πιστεύω, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και όχι δύο βήματα πίσω.
