Οι κυβερνητικοί υποστηρίζουν ότι οι εταίροι σχεδιάζουν την ασφυξία της ελληνικής κυβέρνησης. Η κατηγορία είναι βαρύτατη. Συνοδεύει το πραγματικό γεγονός ότι το δημόσιο ταμείο αδειάζει γρηγορότερα απ’ όσο γεμίζει. Γιατί, όμως, ευθύνονται οι «θεσμοί» επειδή η κυβέρνηση μένει από χρήματα;
Αν πιστέψει κανείς τους κυβερνητικούς, η ευρωπαϊκή ευθύνη έγκειται στην άρνηση της Ζώνης του Ευρώ να προσφέρει στην Ελλάδα τη ρευστότητα που θα της επέτρεπε να πληρώσει τις τρέχουσες υποχρεώσεις της.
Η κατάσταση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση μπορούσε να έχει προβλεφθεί. Κάτι δεν έγινε σωστά μετά τον Δεκέμβριο και κυρίως μετά τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης.
Ηδη από την εισηγητική έκθεση του υπό εκτέλεση Κρατικού Προϋπολογισμού (σελ. 140), γνωρίζαμε ότι στο πρώτο τετράμηνο του έτους θα είχαμε ταμειακό πρωτογενές έλλειμμα λίγο μικρότερο από τα 300 εκατομμύρια. Αν σε αυτό προσθέσουμε τους τόκους, το ταμειακό ισοζύγιο του κράτους, ήταν προγραμματισμένο να εμφανίσει σωρευτικό «κενό» 3 (παρά κάτι) δισεκατομμυρίων ευρώ. Το άνοιγμα θα μπορούσε να καλυφθεί από το τηρούμενο αποθεματικό. Να σημειωθεί ότι οι επόπτες του ΔΝΤ απαιτούσαν πάντοτε από την κυβέρνηση να διατηρεί μια ταμειακή γραμμή ασφαλείας 5 δισ. ευρώ, περίπου.
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει πάντοτε πρόχειρη μια αυθεντική εικόνα των ροών του Κρατικού Ταμείου. Το ίδιο και ο Οργανισμός Χρέους, που διαχειρίζεται τον βραχυχρόνιο δανεισμό (δηλαδή τα έντοκα γραμμάτια) και την ανακύκλωση της ρευστότητας του κρατικού ταμείου (δηλαδή τα ρέπος επί των διαθεσίμων οργανισμών και ασφαλιστικών ταμείων).
Αλλού είναι το πραγματικό ζήτημα. Η κυβέρνηση θέλει να δανειστεί χρήματα, αλλά δεν το διατυπώνει ανοικτά και με ευθύτητα. Ζητεί να δανειστεί όσα λείπουν από το κρατικό ταμείο, εμμέσως και προσωρινά, δηλαδή από τις τράπεζες. Η πρόταση δεν είναι καινούργια. Ηδη πριν από τις εκλογές, αξιωματούχοι του ΣΥΡΙΖΑ καθησύχαζαν τους πάντες, διαβεβαιώνοντας ότι η κεντρική τράπεζα του ευρώ θα διευκόλυνε, επιτρέποντας στην ελληνική κεντρική τράπεζα να «τυπώσει» χρήμα. Ο μηχανισμός είναι απλός: το Δημόσιο εκδίδει νέο χρέος, δηλαδή περισσότερα έντοκα γραμμάτια. Τα γραμμάτια αγοράζουν οι τράπεζες. Τα δίνουν στην Τράπεζα της Ελλάδος σε αντίκρισμα του χρήματος που τους δίνει η Τράπεζα για να αγοράσουν τα γραμμάτια.
Πώς γνωρίζουν οι τράπεζες ότι η κυβέρνηση θα τους επιστρέψει, ύστερα από έξι μήνες, όσα σήμερα θα δανείσουν στο κράτος; Η απάντηση είναι απλή: δεν το γνωρίζουν. Κανείς επί της γης δεν μπορεί να τους εγγυηθεί ότι αυτό θα συμβεί και, προφανώς, η διαβεβαίωση της κυβέρνησης δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη, αφού αυτή είναι ο δανειζόμενος. Αυτό είναι το πραγματικό εμπόδιο. Καμιά σκοτεινή επιδίωξη των δανειστών να πνίξουν τη θέληση του ελληνικού λαού.
