Λέγαμε για την κυβέρνηση Σαμαρά ότι ήταν διφυής, αλλά η «πολιτική ψυχανάλυση» δεν είχε φαντασθεί τα διπολικά σύνδρομα της σημερινής κυβέρνησης. Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του πρωθυπουργού και να πρέπει να διαχειρισθώ τον βαθύτατο διχασμό και τις αντιφάσεις των υπουργών και στελεχών του. Δεν υπάρχει μείζον θέμα στο οποίο να μην εκδηλώνονται. Στο ζήτημα του ΟΛΠ, όσο και αν προσπαθούν να το στρογγυλέψουν, οι κ. Δραγασάκης και Δρίτσας εκφράζουν κυριολεκτικά δύο εντελώς διαφορετικούς «πλανήτες». Στα ζητήματα δημόσιας τάξης είναι εμφανές ότι συγκρούεται ο ρεαλισμός και η λογική με μια άποψη που λίγο πολύ λέει ότι τα πάντα πρέπει να επιτρέπονται. Στην παιδεία συμβαίνει το ίδιο. Και ακόμη δεν έχει φτάσει η ώρα της λήψης μεγάλων αποφάσεων, καθώς η χώρα βολοδέρνει στο όνομα μιας αέναης διαπραγμάτευσης.
Πίσω από όλα αυτά, όμως, κρύβονται οι βαθύτερες και πιο κρίσιμες αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μια ομάδα που το λέει καθαρά και ξάστερα ότι θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ, ίσως και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης για να μπορεί να χειρίζεται το κράτος και την οικονομία όπως θέλει. Υπάρχει μια ομάδα ακτιβιστών, οι οποίοι δεν θέλουν να βάλουν νερό στο κρασί τους και δεν τους ενδιαφέρει η συμβατική διαχείριση της εξουσίας. Και τέλος υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία είναι η αλήθεια στη διαχείριση ζωτικών υποθέσεων του κράτους, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε φυγόκεντρες δυνάμεις χωρίς να… σκάσει η χώρα στο κεφάλι της.
Λένε κάποιοι ότι η μόνη λύση είναι να φύγει μπροστά ο κ. Τσίπρας. Να εκμεταλλευθεί, δηλαδή, το «πολιτικό άστρο» του, όσο φέγγει με πειθώ, και να δημιουργήσει τη νέα Κεντροαριστερά, να γίνει ο νέος Ανδρέας. Εχει όμως ήδη αργήσει. Οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες ξεκαθάρισαν τα του οίκου του κόβοντας κεφάλια όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας δεν το έκανε είτε γιατί δεν το άντεχε είτε γιατί είναι εθισμένος σε έναν τρόπο κομματικής και πολιτικής λειτουργίας.
Τώρα δοκιμάζει να κρατήσει όλους ευτυχείς, αλλά η καθημερινή διαχείριση κρατικών υποθέσεων, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, είναι αμείλικτη, δεν μπορεί να περιμένει την ωρίμανση ανθρώπων και ατέρμονα κομματικά αχτίφ… Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να διαλέξει πολύ γρήγορα ποιον δρόμο θα ακολουθήσει.
