Ορθώς διαμαρτύρονταν πολλοί ότι, υπό τις επιταγές της τρόικας, η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο πειραματόζωο. Αφού απερρίφθη πανηγυρικά ο στενός κορσές των Μνημονίων, της λιτότητας και της στέρησης, οι Ελληνες επέλεξαν να υποβληθούν σε ένα άλλο μεγάλο πείραμα: τι συμβαίνει όταν ο καθένας μπορεί να συμπεριφέρεται εκτός ορίων, να κάνει ό,τι θέλει, να μη λογαριάζει τις συνέπειες των πράξεων και παραλείψεών του; Στο πείραμα συμμετέχουμε όλοι, από τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια έως τον καθένα μας.
Από την ανεμπόδιστη επέλαση «αντεξουσιαστών» έως υπουργούς που θέτουν τις ιδεοληψίες τους πάνω από τη λύση προβλημάτων, οι πρώτοι μήνες του συνασπισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς και της φαντασιόπληκτης εθνικιστικής δεξιάς άνοιξαν τον δρόμο για τον καθένα να ζήσει τον μύθο του μέχρι το απόλυτο αδιέξοδο ή την ώρα που ο ίδιος ή η ίδια δεν θα αντέχει πια. Οσοι πίστευαν ότι τα Μνημόνια ήταν απλώς τέχνασμα των ξένων και των ντόπιων υπηρετών τους να λεηλατήσουν τη χώρα και τους πολίτες της, μπορούν τώρα να εκδικηθούν. Ο πρωθυπουργός μπορεί να υπόσχεται, σαν νέος Μωυσής, ότι θα οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης στη Γη της Επαγγελίας, ενώ δεν γνωρίζει πώς θα εξασφαλίσει μισθούς και συντάξεις των Ελλήνων· ενώ ζητεί συναίνεση, στέλνει τους αντιπάλους του (άλλων κομμάτων, όχι του ΣΥΡΙΖΑ) σε «εξεταστικές επιτροπές», υποσχόμενος θέαμα στον λαό μήπως και δεν εξασφαλίσει άρτο. Υπουργοί της Αριστερής Πλατφόρμας μπορούν συνεχώς να υπονομεύουν την ομάδα που διαπραγματεύεται με τους δανειστές, σαν να μην τους αφορά το ενδεχόμενο χρεοκοπίας – αρκεί αυτοί να έχουν ήσυχη την ιδεολογική τους συνείδηση. Ο υπουργός Αμυνας μπορεί να λέει και να πράττει ό,τι του κατέβει, έως τη στιγμή που θα αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεών του. Τι να πούμε για τη Βουλή, η οποία στο παρελθόν γινόταν αντικείμενο τόσης χλεύης και οργής; Βελτιώθηκε με την αλλαγή «διεύθυνσης», με τις συνεχείς εναλλαγές μεταξύ βασανιστικής τυπολατρίας και αυτάρεσκης αυθαιρεσίας;
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις φάνηκαν ανίκανες να διαχειριστούν την τεράστια οικονομική και πολιτική κρίση. Αναγκάστηκαν από τους δανειστές να ξεφύγουν από την πεπατημένη, αλλά δεν μπόρεσαν να υιοθετήσουν πολιτικές που θα ήταν χρήσιμες για τη χώρα στο νέο διεθνές περιβάλλον, και έτσι βρέθηκαν αδύναμες μπροστά σε προβλήματα που συσσωρεύονταν για δεκαετίες. Η αποτυχία παρέσυρε και όσα θετικά είχαν πετύχει. Τώρα, η «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας» υπόσχεται την ανατροπή, αλλά επιμένει σε παλιές τακτικές: άλλοι φταίνε για όσα συνέβησαν και για όσα μπορεί να συμβούν· δικαιούμεθα όσα διεκδικούμε· η δική μας ελευθερία δεν έχει όρια, δεν λογαριάζουμε την άποψη των άλλων.
Η έλλειψη σοβαρότητας και συνέπειας των κυβερνήσεων δεν είναι κάτι καινούργιο, και πάντα λειτουργεί σε βάρος των σοβαρών μελών της και σε βάρος της κοινωνίας. Σε αυτή την κυβέρνηση, όμως, σε αυτή την καθοριστική στιγμή, η έλλειψη συντονισμού, η έλλειψη ηγεσίας, η ανοχή για την αυθαιρεσία δεν οδηγούν μόνο σε οικονομικό αδιέξοδο αλλά και στην κοινωνική δυστυχία. Οταν δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, χωρίς ισονομία δεν υπάρχει ελευθερία. Οι καλές προθέσεις δεν μας προστατεύουν από τη γοητεία του χάους.
