Μακάρι ο κ. Γιάννης Πανούσης να ήταν τόσο αποτελεσματικός ως υπουργός όσο εύστοχος υπήρξε χθες ως αρθρογράφος (στα ΝΕΑ): «Η ώρα της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν είναι η ώρα των ανέξοδων ιδεολογημάτων και των ανούσιων τσιτάτων αλλά η ώρα της εμπέδωσης θεσμών, πολιτικής νομιμοποίησης και κοινωνικής συναίνεσης». Ποιος θα διαφωνούσε; «Θα ήθελα να μάθω πώς νοούν οι “καθαρόαιμοι” την “αριστερή Αστυνομία”. Να καίγονται οι αστυνόμοι από κουκουλοφόρους; Κι αν ναι, ποιοι εκπροσωπούν τη Δημοκρατία και την Κοινωνία και από ποιον ελέγχονται»; Ελα ντε; Υπάρχει αντίλογος επ’ αυτού; Από σώφρονες και λελογισμένους, προφανώς, όχι. Ομως, εδώ ακριβώς αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Ο καθηγητής κ. Πανούσης είναι αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Τοποθετήθηκε στη θέση αυτή, για να ασκεί διοίκηση και όχι για να αρθρογραφεί επί του αντικειμένου του. Και δεν είναι ο μόνος.
Η πρώτη φορά Αριστερά μοιάζει να γράφει το δικό της σενάριο εξουσίας, με τίτλο «Μάντεψε τι ρόλο παίζω». Δεν είναι ότι έχει τοποθετηθεί ένας ποπ σταρ στο υπουργείο Οικονομικών ούτε ότι στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης «έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Παρόμοιες ανατροπές παρατηρούνται σε όλο το κυβερνητικό συμβούλιο. Ο υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης αντικαθιστά τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, ο υπουργός Εργασίας ασκεί και εξωτερική πολιτική (αν δεν μας δώσουν χρήματα, θα μας σπρώξουν προς τη Ρωσία, προειδοποίησε από γερμανικό ΜΜΕ), η (υπερ)πρόεδρος της Βουλής χαράσσει κυβερνητική πολιτική, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στον ρόλο του ball boy (μαζεύει κάθιδρος μπάλες που «φεύγουν» προς όλες τις κατευθύνσεις) κ.ο.κ.
Ο καθένας θεωρεί ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί στον τομέα του, με τη διαφορά ότι ο «τομέας» του δεν συμπίπτει με το αξίωμά του. Σε αυτήν την (με θεατρικούς όρους) κωμωδία των παρεξηγήσεων, δεν διακρίνεται ο, απαραίτητος, πρωταγωνιστής, και, κυρίως, ο συγγραφέας. Και το χειρότερο: κανείς από τους συμμετέχοντες στην παράσταση δεν αντιλαμβάνεται την απουσία. Η χώρα ζει την ιστορική στιγμή να διαθέτει πολλές αντιπολιτεύσεις και όχι κυβέρνηση. Καθώς και αυτή η εκλεγμένη κυβέρνηση προτιμά να ασκεί αντιπολίτευση στον εαυτό της.
