Πρώτη φορά στη δημοσιογραφική μακρά διαδρομή της στήλης η Μεγάλη Εβδομάδα μοιάζει αποστασιοποιημένη, λόγω της τρέχουσας επικαιρότητας και των εξελίξεων που θα οδηγήσουν, σε λύσεις; Σε αδιέξοδο; Σε νέες συναντήσεις και νέες συζητήσεις; Με τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Οικονομικών, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε σε ένα διαρκές ταξίδι είτε σε διαβουλεύσεις με τους βουλευτές τους για το «τι μέλλει γενέσθαι»; Απίστευτο και όμως αληθινό, πηγαίνεις ν’ αγοράσεις πασχαλινό τσουρέκι στο ζαχαροπλαστείο και δεν σε ρωτά «πόσα θέλετε;», αλλά «εσείς που ξέρετε, θα πασχάσουμε φέτος; Θα προλάβουμε;».
Αλλες χρονιές ανοίγαμε τον Παπαδιαμάντη ή τον Λουκάτο και δίναμε στους αναγνώστες κείμενα – διαμάντια από τη Μεγαλοβδομάδα στα νησιά, και για τις παραδόσεις και τα έθιμα στα διάφορα μέρη της Ελλάδας, σχετικά με τις λειτουργίες της Εβδομάδος των Παθών και τις νηστείες των ευσεβών ορθοδόξων χριστιανών. Στις πρωινές λειτουργίες της Μεγάλης Πέμπτης «πρώτα οι εργαζόμενοι» φώναζε ο παπάς με την Ιερά Κοινωνία στο χέρι, που φρόντιζε να μην αργήσουν οι εργαζόμενοι, άνδρες κυρίως και λίγες γυναίκες, να πάνε στις δουλειές τους. Εάν το ’λεγε τώρα, πόσοι θα ’ταν οι προσερχόμενοι, πραγματικά εργαζόμενοι; Κατάμεστη η εκκλησία από παιδιά και συνταξιούχους και νοικοκυρές που κρατούν τα έθιμα, απέχοντας από το κρέας και το λάδι, αλλά όχι από… τα πρωινάδικα, όταν επιστρέψουν στο σπίτι τους! Εχει αλλάξει η οικονομική στενότητα την όλη ατμόσφαιρα. Δεν βοηθά και η πρώιμη ημερομηνία του Πάσχα! «Για δες καιρό που διάλεξε η άνοιξη, το Πάσχα να μας φέρει! Με βροχή, χαλάζι και λίγο χιόνι στην κορφή της Πάρνηθας», όπως έλεγε η κ. Χριστίνα Σούζη τον Καιρό τον μεγαλοβδομαδιάτικο στον ΣΚΑΪ, μετά το δελτίο ειδήσεων (άλλη ψυχρολουσία και οι ειδήσεις). Λοιπόν, αλλαγή και στην όλη συμπεριφορά μας, η οποία ευτυχώς δεν έχει σχέση με το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων. «Ποτέ μου δεν έχω προσευχηθεί τόσο πολύ, και με τόση ένταση» εξομολογήθηκε στην παρέα του φίλος. «Θεούλη μου, κάνε να φθάσει η βενζίνα, ώσπου να πάω σπίτι μου, και δεν πήρα και ομπρέλα!» έλεγε. Αλλά λίγοι γέλασαν, γιατί κι αυτοί το ίδιο κάνουν. Προσεύχονται «να μπει η σύνταξη», «να μην κοπεί κι άλλο», «να φθάσουν τα λεφτά για το τραπέζι της Ανάστασης της οικογένειας», «να θυμηθεί να φέρει ο νονός τη λαμπάδα του παιδιού στην ώρα του», «να βάλει το χέρι της η Παναγιά να κερδίσουμε το Λαϊκό, τα παιδιά ψηλώνουν ολοένα, και θέλουν παπούτσια, ρούχα»…
Οι παλαιότεροι τα θυμόμαστε αυτά από τα μικράτα μας και από το τι τραβούσαν οι γονείς μας στην Κατοχή και στα Δεκεμβριανά για να τα φέρουν βόλτα για την οικογένεια… Κλείνουν γνωστά καταστήματα, ανοίγουν άλλα «Μετρητά για τα χρυσά κοσμήματά σας». Που σημαίνει ότι πήραν είδηση και οι ξένοι οίκοι, και στέλνουν εκτιμητές ειδικούς, που θέλουν ν’ αγοράσουν παλιά ρολόγια από γνωστές μάρκες! Καλοί μου φίλοι κι αναγνώστες, μία είναι η αλήθεια. Οταν δεν έχεις χρήματα ν’ αγοράσεις ρολόι, κράτα το δικό σου, πρόσεχέ το σαν τα μάτια σου. Γιατί όταν δεν είναι ώρα ν’ αγοράσεις, δεν είναι ώρα και να πουλήσεις, γιατί υπάρχει εκμετάλλευση, και… μπιτ παράς! Ας αφήσουμε «την επιστροφή στη δραχμή» των πονηρών «καλοθελητών» και ας επιστρέψουμε στην προσευχή, στις ολόφωτες εκκλησιές, στις θείες λειτουργίες με τη διαχρονική σοφία που, μέσα από την οδό του Μαρτυρίου, φθάνουμε στην Ανάσταση! Ο γοργός και ελπιδοφόρος ήχος της αναστάσιμης καμπάνας είναι για όλους. Μετά, επιστρέφουμε στα δικά μας πάλι, και στις έγνοιες μας. Οσο για την πολιτική κατάσταση, αργά ή γρήγορα, θα μάθουμε… για ποιον χτυπά η καμπάνα!
ΤΗΛΕΦΟΣ
