Η επέτειος του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 ώθησε, προφανώς, τον υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, σε μια «επικαιροποίηση» εκείνου του οικτρού συμβάντος. Σήμερα, η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει ένα νέου τύπου πραξικόπημα «όχι με τανκς, όπως το 1967, αλλά μέσω των τραπεζών», είπε σε μήνυμά του, την περασμένη Τρίτη.
Εχει, ασφαλώς, δικαίωμα ο υπουργός επί των Οικονομικών να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο πρόσφορο –κατά την άποψή του– για να εξασφαλίσει τη συμπάθεια και, εάν είναι δυνατόν, την υποστήριξη ομογενών και όχι μόνον, για την προσπάθεια που καταβάλλει η κυβέρνηση στη δεδομένη συγκυρία. Εάν αυτό έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι άλλο ζήτημα, πάντως το όλο θέμα δεν θα κριθεί σε συγκεντρώσεις πολιτών.
Δεν είναι προφανώς τυχαίο και ούτε οφείλεται σε άγνοια ότι ο κ. Βαρουφάκης προσομοιάζει τα τανκς του 1967 με τις «τράπεζες», ενώ στην πραγματικότητα η Ελλάς διαπραγματεύεται με τους δανειστές της –δηλαδή την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που όμως ενεργεί βάσει οδηγιών των κρατών της Ευρωζώνης.
Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε μια κάποια διακριτικότητα στον Ελληνα υπουργό, που φρόντισε να μην εμπλέξει τους τρεις «θεσμούς». Το «πλεονέκτημα» να ομιλεί εκτός του θεσμικού πλαισίου ανήκει στον Γερμανό ομόλογό του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που πρόσφατα απεφάνθη ότι «η Γαλλία θα ήταν ικανοποιημένη εάν κάποιος ανάγκαζε το κοινοβούλιό της να ψηφίσει μεταρρυθμίσεις, είναι όμως δύσκολο γιατί υπάρχει δημοκρατία». Εχει από καιρού απολέσει την αίσθηση του μέτρου ο κ. Σόιμπλε.
Ωστόσο, η συμπεριφορά των δανειστών της χώρας μας δεν είναι καινοφανής. «Η Ελλάς θάττον ή βράδιον ώφειλε να υποχωρήση, διότι πάσα αναβολή δεν ηδύνατο να έχη έτερον αποτέλεσμα ή να βιάση την κυβέρνηση της Βασιλίσσης Βικτωρίας να αυξήσει αναλόγως της βραδύτητος το ποσόν της ζητηθείσης ικανοποιήσεως» προειδοποιούσε τον Βασιλέα Οθωνα ο Εντμουντ Λάιονς, ο πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας –που κρατούσε τη δικλίδα της οικονομικής ενισχύσεως της χώρας– για να επαναφέρει στην τάξη τον νεαρό μονάρχη.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Κάποια, όμως, πράγματα μένουν πάντα τα ίδια. Η Ελλάς διέθετε περιορισμένο δικαίωμα κυριαρχίας από την ανεξαρτησία της. Με την ένταξή της στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και ειδικότερα στο ευρώ, η εξάρτηση είναι απόλυτη και αυτό συμβαίνει με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Αλλά το ευρώ αποτελεί μια πραγματικότητα. Αυτό το έχει αναγνωρίσει και η σημερινή κυβέρνηση.
Τα άρματα μάχης αποτελούν παρελθόν, όπως και ο απολεσθείς Παράδεισος του δάνειου χρήματος. Τα όποια περιθώρια υπάρχουν επιχειρεί να αξιοποιήσει η κυβέρνηση, με τον δικό της τρόπο. Εκ του αποτελέσματος θα κριθεί η όλη προσπάθεια, και μάλιστα πολύ σύντομα.
