Οι έξυπνοι άνθρωποι αισθάνονται εξαιρετικά αδύναμοι απέναντι σε ιδεολογικές -δήθεν φιλεργατικές- προκαταλήψεις, αγνωστικιστές της δήθεν «αριστερής» αληθείας και των κομματικών δήθεν «κόκκινων γραμμών». Ευτυχώς, λαμβάνουν ρινίσματα ικανοποίησης από τον πανικό που προκαλούν οι εικονοκλαστικές απόψεις.
Τα θέματα περί την αγορά εργασίας αποτελούν απαγορευμένο πεδίο συζήτησης για οποιονδήποτε πολιτικό, σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει. Ούτε στα ερευνητικά ινστιτούτα ούτε στα πανεπιστήμια γίνονται έρευνες για την αναζήτηση νεωτεριστικών λύσεων. Χειρότερα ακόμη, στο υπουργείο Εργασίας ή Απασχόλησης ή όπως αλλιώς το βαπτίζει η εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα, ελάχιστη προεργασία γίνεται σε υπηρεσιακό τεχνοκρατικό επίπεδο για την προώθηση βέλτιστων πρακτικών. Κι ας μεταβαίνουν οι υπάλληλοι σε εκατοντάδες σεμινάρια επιμόρφωσης για να συμμετέχουν σε προβληματισμούς τους οποίους όμως απαγορεύεται να μεταφέρουν στην Αθήνα.
Η αγορά εργασίας είναι «οικόπεδο» της πολιτικής ηγεσίας και των κολλητών τους συνδικαλιστών. Τίποτε δεν γίνεται, τίποτε δεν αλλάζει, τίποτε δεν προσαρμόζεται χωρίς τη δική τους «άδεια».
Ομως, από τις αρχές του ’80 μέχρι σήμερα, σε μία τριακονταετία οι οικονομίες άλλαξαν άρδην. Ο καταμερισμός εργασίας και κεφαλαίου δεν μοιάζει σε τίποτε με όσα ίσχυαν πριν από την ανάδειξη της Κίνας και των μεσαίων δυνάμεων, όπως είναι τα BRICS. Η συμμετοχή των γυναικών σε όλο το φάσμα της εργατικής δύναμης. Οι σαρωτικές αλλαγές που φέρνει η τεχνολογία, με την καταστροφή εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, προσδιορίζουν μια εντελώς διαφορετική αγορά εργασίας. Οι υπηρεσίες, ο κύριος τομέας της ελληνικής οικονομίας, παρέχονται υπό διαφορετικές προϋποθέσεις εργασιακών σχέσεων, εξαιρετικά ελαστικών και μεταβαλλόμενων.
Πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι οι επιχειρησιακές μέθοδοι, το νομικό πλαίσιο, ο συνδικαλισμός και πρωτίστως το εργαζόμενο άτομο θα εγκλωβιστούν στις αντιλήψεις των γραφειοκρατών των οικονομικών και κοινωνιολογικών αντιλήψεων για την εργασία;
Κι όμως, ο σημερινός υπουργός Εργασίας και πολλοί άλλοι επιδιώκουν αυτό ακριβώς. Με το σχέδιο νόμου που κατέθεσαν και ήδη εξετάστηκε από την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή, δηλαδή από τους κοινωνικούς εταίρους, επιδιώκεται η παλινόρθωση των διοικητικών περιορισμών και των γραφειοκρατικών εργαλείων που ίσχυσαν στην πρώτη παπανδρεϊκή δεκαετία, προσαρμοσμένων κατά τη συγκυβέρνηση του 1990. Ακόμη και μικρές βελτιώσεις, που έγιναν στο τέλος της δεκαετίας του ’90, ακυρώνονται.
Η προσπάθεια νομοθετικής παλινόρθωσης του καθεστώτος πολιτικής προστασίας για όσους έχουν δουλειά δεν θα φέρει κανένα κέρδος στην κοινωνία, στο ΑΕΠ και στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα.
