Οι επιπλέον και βαρείς φόροι που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση στους θεσμούς οφείλονται στην καθυστέρησή του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει σε δομικές μεταρρυθμίσεις, σαν αυτές που εμπεριέχονται στην ίδια πρόταση: κατάργηση μονοπωλίου για τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, περιορισμοί στην ενοικίαση εξοχικής κατοικίας κ.ά. Και όταν μιλάμε για πολιτικό σύστημα εννοούμε το σύνολό του και όχι μόνο τη νυν κυβέρνηση, η οποία χασομέρησε πέντε μήνες για να κάνει –επιτέλους!– ένα βήμα, από τα πολλά που χρειάζονται προκειμένου να βγει η χώρα από την κρίση.
Είναι δεδομένο, και το έχει αποδειχθεί εμπειρικά, ότι οι στρεβλώσεις στην αγορά προϊόντων προς χάρη κάποιων συντεχνιών κοστίζει πολλά στην οικονομία και στους πολίτες, ειδικά στα πιο ευάλωτα στρώματα. Η Ιρλανδία, χώρα που πριν από το 1980 ήταν πολύ πιο φτωχή από την Ελλάδα, προχώρησε σε ένα πολύ πιο γενναίο πρόγραμμα απελευθέρωσης της αγοράς και παρά την κρίση ευτυχεί να έχει μια οικονομία ανθούσα και βασικό μισθό στα 1.462 ευρώ. Αντιθέτως, η φοβική σε μεταρρυθμίσεις Ελλάδα προχωρεί από ύφεση σε ύφεση και παλεύει να διατηρήσει τον κατώτατο μισθό στα 586 ευρώ.
Δυστυχώς, η χώρα έγινε θύμα της αριστερίστικης προπαγάνδας, που μιλάει για κόσμους φανταστικούς και δεν κοιτάζει τι γίνεται γύρω στον κόσμο μας. Ολες –μα όλες!– οι χώρες που απελευθέρωσαν τις αγορές προϊόντων και εργασίας είχαν ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, είδαν επενδύσεις να έρχονται και θέσεις εργασίας να δημιουργούνται. Φυσικά δεν λείπουν κι από εκεί τα προβλήματα. Και η Ιρλανδία επλήγη από την κρίση, αλλά κατάφερε να ανακάμψει νωρίτερα από εμάς, να δανείζεται με αρνητικά επιτόκια και σήμερα η κυβέρνησή της αποκαθιστά τους μισθούς, όταν στην Ελλάδα απεργούμε για να μην περικοπούν κι άλλο.
Η θλιβερή και αιματηρή ιστορία του κομμουνισμού απέδειξε ότι το κράτος είναι ο χειρότερος επιχειρηματίας, εργοδότης και δυνάστης των λαών. Σπαταλά τους πόρους για να παράγει τα ελάχιστα και μη επιθυμητά στους καταναλωτές προϊόντα. Ας θυμηθούμε τις ουρές στα παλιά κομμουνιστικά κράτη και τη «μαύρη» αγορά που αναπτυσσόταν για ένα φθηνό (στη Δύση) μπλουτζίν. Οσο περισσότερο παρεμβαίνει το κράτος στην οικονομία, τόσο φτωχαίνουν οι λαοί, για τον απλούστατο λόγο που τον ζούμε όλοι όταν επισκεπτόμαστε μια δημόσια υπηρεσία. Λίγοι είναι οι φιλότιμοι που ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα της δουλειάς τους, επειδή ουδείς πληρώνεται αναλόγως με αυτό. Το κράτος κατά κανόνα σπαταλά πόρους για να πληρώνει υπαλλήλους, όχι για να παράγει έργο. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος είναι άχρηστο. Τομείς όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλεια, είναι τόσο σημαντικοί στην κοινωνία, που το κόστος της σπατάλης συγχωρείται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κράτος πρέπει όλα να τα σφάζει και όλα να τα μαχαιρώνει, διότι θα τα κάνει θάλασσα. Πρέπει να αφήνει τους ιδιώτες να παράγουν πλούτο και να τους φορολογεί, έτσι ώστε να έχει τα χρήματα να πληρώνει για τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες· έστω κι αν αυτές παράγονται με σπατάλη. Η πρόταση της κυβέρνησης προς τους θεσμούς, παρά τους βαρείς φόρους, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Με πολλή καθυστέρηση η κυβέρνηση έστειλε ένα μήνυμα ότι ωριμάζει. Αρκεί να μην αποδειχθεί πυροτέχνημα.
