Ο πρωθυπουργός κινείται σε ολισθηρό έδαφος. Φάνηκε από τη προχθεσινή δήλωση, με την οποία επιδιώκει να υπενθυμίσει στους εταίρους της Ζώνης πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η Ελλάδα εφόσον αποφασίσει να εγκαταλείψει το ευρώ.
Την κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης νέου πακέτου υποστήριξης, που θα έχει νέα δανεικά και νέα ρύθμιση παλαιού χρέους, ο κ. Τσίπρας απείλησε ισχυριζόμενος πως ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν η αρχή του τέλους για την Ευρωζώνη. «Αν η Ελλάδα πέσει, οι αγορές θα ψάξουν αμέσως τον επόμενο», είπε.
Αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο. Οι ζημίες που μπορεί να μεταφέρει η Ελλάδα στις αγορές είναι ελάχιστες. Ηδη άλλωστε, και μάλιστα με ολοένα πιο εντατικό ρυθμό, οι επιχειρήσεις δεν αφήνουν παρά ελάχιστες οικονομικές εκκρεμότητες, φοβούμενες ακριβώς την απρογραμμάτιστη εμπλοκή.
Η ζημία από μια απονενοημένη απόφαση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα περιοριστεί σε τρεις τομείς.
Πρώτον, τα κράτη θα εγγράψουν ζημία επί των δανείων του πρώτου Μνημονίου, που δόθηκαν απευθείας προς την Ελλάδα.
Δεύτερον, τα κράτη θα υποχρεωθούν να συμμετάσχουν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (διαδόχου του EFSF), προκειμένου να διατηρήσει τον υψηλό βαθμό αξιόχρεου χρέους.
Τρίτον, τα κράτη θα χρειαστεί να συμμετάσχουν σε ανάλογη αύξηση των εγγυήσεων που παρέχουν προς την ΕΚΤ, ώστε να αντιμετωπίσει τη ζημία που θα υποστεί για το μέρος των εγγυήσεων που έχει δώσει στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Οι τρεις αυτές ζημίες είναι σημαντικές και θα προκαλέσουν σοβαρή αναταραχή μέχρις ότου αποκατασταθούν. Είναι μάλιστα πιθανόν να δημιουργήσουν ευκαιρίες κερδοσκοπίας σε βάρος του ευρώ, με αποτέλεσμα την υπερτίμηση του δολαρίου.
Πλην όμως, οι αγορές διαθέτουν τεράστια αποθέματα ρευστότητας και θα αντισταθμίσουν την απώλεια εμπιστοσύνης που προκαλεί ο συγκεκριμένος κίνδυνος.
Πάντως, αν ο κ. Τσίπρας πραγματοποιούσε την αυτοκτονική απειλή του, θα έπρεπε να απεύχεται την επαλήθευση των καταθλιπτικών προβλέψεων του. Κανείς δεν μπορεί να απειλεί με την καταστροφή που θα προκαλέσει η απόφασή του, όπως, για παράδειγμα, η διάσπαση της αλυσίδας του ευρώ. Είναι λάθος ότι οι λαοί της Ευρώπης θα ρίξουν το φταίξιμο στους… αντιδραστικούς ηγέτες τους, όπως υποστηρίζουν όσοι σύμβουλοι του πρωθυπουργού τον διαβεβαιώνουν ότι μπορεί να προκαλέσει έναν ευρωπαϊκό Αρμαγεδδώνα.
Αντιθέτως, οι λαοί της Ευρώπης δεν θα ξεχάσουν ποτέ ποιος τους έριξε ξανά πίσω στη λάσπη της κρίσης, όταν, έπειτα από τόσες δυσκολίες βλέπουν μια κάποια βελτίωση. Αντί της συμπάθειας και της αλληλεγγύης, η Ελλάδα θα δεχτεί τις κατάρες και τον θυμό όλων όσοι θα υποφέρουν από την κρίση που θα έχει προκαλέσει ο ελληνικός εκβιασμός.
