Ο μύθος, εγχωρίως και διεθνώς, θέλει την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόζει ανώτερες τεχνικές διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους. Παρά την απόσυρση του πρώτου αρχιδιαπραγματευτή σε πιο διακριτικό ρόλο, όλοι πιστεύουν ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι πίσω από τη στρατηγική του πρωθυπουργού. Ισως, ως συγγραφέας ενός πολυσέλιδου βιβλίου («Θεωρία Παιγνίων», Εκδ. Gutenberg), θεωρείται ικανός να χειριστεί επιτυχώς τις εντάσεις ενός παιγνίου «γερακιού-περιστερίου», που είναι το ίδιο με το παιχνίδι της «κότας», γνωστό και ως chicken game, αλλά και από το υπέροχο κινηματογραφικό έργο «Επαναστάτης χωρίς αιτία».
Iσως επειδή «δεν κωλώνει» απέναντι στο διεθνές κατεστημένο, βοηθούμενος από τον αντισυμβατικό ενδυματολογικό κώδικα, την απρέπεια όταν παραβιάζει την εμπιστευτικότητα των συνομιλιών εντός των τειχών.
Ισως, τελικά, επειδή είναι ικανότατος στη διάδοση της ανατρεπτικής προσέγγισης που πιστεύει ότι διαθέτει η νέα ελληνική κυβέρνηση και γι’ αυτό έχει ξοδέψει περισσότερο χρόνο σε δημόσιες και τηλεοπτικές παρουσίες, παρά στην επίλυση των πάμπολλων επειγουσών κρατικών υποθέσεων.
Σε πιστή αναφορά από το βιβλίο παρακολουθήστε τα εξής ενδιαφέροντα.
Δύο παιδιά, η Μαρία και ο Γιώργος, βρίσκουν ένα παγωτό. Εχουν την επιλογή είτε να αρπάξουν ολόκληρο το παγωτό (στρατηγική γερακιού) είτε να μην το αρπάξουν (στρατηγική περιστεριού). Αν και οι δύο επιλέξουν τη γερακίσια, τότε το παγωτό θα πέσει στο έδαφος με αποτέλεσμα να μη το γευτεί κανένας, ενώ θα έχουν τσακωθεί κιόλας. Αν επιλέξουν την ήρεμη συμπεριφορά, θα μοιραστούν το παγωτό. Είναι φανερό ότι και οι δύο παίκτες θα ωφεληθούν αν μπορέσουν να αποφύγουν τη σύγκρουση, δηλαδή την ταυτόχρονη υιοθέτηση «γερακίσιας» συμπεριφοράς.
Σε άλλες σελίδες του βιβλίου, ο σημερινός υπουργός Οικονομικών επισημαίνει το εξής χρήσιμο για την κατάσταση στην οποία περιήλθε το κράτος μας. «Αν αναμένεις ότι ο αντίπαλός σου θα παίξει «σ» (συνεργασία), η βέλτιστη απάντησή σου είναι η «γ» (επίθεση)».
Ενα από τα τυπικά λάθη που έχει κάνει η ελληνική κυβέρνηση είναι ότι περιμένει από τα άλλα κράτη να υποστούν την απειλή εκβιασμού τους και, παρά ταύτα, να επιλέξουν τη συνεργασία. Παραβλέπουν ότι η εσωτερική δημοκρατική τάξη του δικού μας κράτους σταματά στα σύνορα της δημοκρατικής τάξης του άλλου κράτους. Ο λόγος που, μέχρι σήμερα, δεν είχαμε βίαιες αντιδράσεις από περισσότερα κράτη της ευρωζώνης είναι ότι αντιλαμβάνονται τον ελληνικό εκβιασμό ως απειλή ενός απελπισμένου αυτόχειρα μάλλον, παρά ως πραγματική ύβρι ενός εχθρού.
Αν, όμως, τα υπόλοιπα ευρωκράτη ερμηνεύσουν τη συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης ως ευθεία απειλή των δικών τους συμφερόντων, τότε θα αντιδράσουν χωρίς δεύτερη σκέψη και με όλη τη βιαιότητα που προσλαμβάνουν, δυστυχώς, οι συγκρούσεις μεταξύ κρατών.
