Τα καταφέραμε έξοχα. Οδηγηθήκαμε εν τέλει σε νέο διχασμό. Διότι αυτό θα είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, είτε εγκριθεί είτε απορριφθεί η σύμβαση των δανειστών, που αποφάσισε να θέσει ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας στην κρίση των Ελλήνων πολιτών.
Ο τελευταίος Μεγάλος Διχασμός πέραν της αφροσύνης είχε τουλάχιστον στοιχεία ρομαντισμού και ηρωισμού. Ηταν μία απέλπιδα προσπάθεια ανασυστάσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό την εδαφική της μορφή. Ηταν η τραγική κατάληξη της Μεγάλης Ιδέας, που από το 1844 υπήρξε η κινητήριος δύναμη του Ελληνισμού.
Σήμερα ο νέος διχασμός δημιουργείται εξ αφορμής μιας ασυμφωνίας πάνω σε αριθμούς, σε «ισοδύναμα», που έχουν προσλάβει διαστάσεις μεταφυσικές για τους εμπλεκομένους, σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στο εσωτερικό της χώρας. Εξέλιπε το μεγαλειώδες, το φανατασμαγορικό, η αυταπάτη των μεγάλων στόχων. Απέμεινε, όπως και τότε, η χειραγώγηση της χώρας από δυνάμεις φίλιες ή εχθρικές.
Ο κ. Τσίπρας επικαλέσθηκε –για να δικαιολογήσει την απόφασή του– αρχέτυπες ιδέες περί «κυριαρχίας», περί του δικαιώματος των λαών να αποφασίζουν. Αλλά η όποια έκφραση κυριαρχίας έχει απολεσθεί απολύτως στον οικονομικό τομέα στις χώρες που ανήκουν στη Ζώνη του Ευρώ. Αυτή είναι πραγματικότητα. Τα υπόλοιπα αποτελούν πολιτική αμφιθεάτρου ή αναπολήσεις απολεσθέντος παραδείσου.
Το μόνο ερώτημα που έχει νόημα σε ένα δημοψήφισμα θα αφορούσε τη θέση της Ελλάδος εντός ή εκτός από το ευρώ και την Ε.Ε. Αλλά δεν τίθεται ευθέως. Πρόκειται απλώς για τέχνασμα, για όχληση, για αναστάτωση, με αποτέλεσμα μοιραίο –τον νέο διχασμό.
Ο κ. Τσίπρας κατέστησε σαφές στο διάγγελμά του ότι θα σεβασθεί απολύτως την απόφαση του ελληνικού λαού, όποια και εάν είναι αυτή. Είναι αμφίβολο εάν πιστεύει ότι οι συνομιλητές του στην αντιπέρα όχθη πρόκειται να καμφθούν. Το «ευρωπαϊκό τόξο» έχει ως στόχο να γελοιοποιήσει, εξαναγκάζοντάς το –εν ονόματι της παραμονής της χώρας στο ευρωπαϊκό σύστημα– να υπερασπισθεί την πρόταση των «θεσμών», χειρότερη σαφώς από της κυβερνήσεως που η συστημική αντιπολίτευση είχε καυτηριάσει πριν από λίγες μέρες στη Βουλή.
Δεν πρόκειται όμως περί «υψηλής στρατηγικής», αλλά για υποκεφάλαιο μιας «θεωρίας παιγνίων». Δεν αφορά καν μία αναμέτρηση «γιγαντιαίων διαστάσεων» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για καβγά που στήνεται σε συνοικία λαϊκή.
Εάν υπερψηφισθεί η πρόταση των «θεσμών» ο κ. Τσίπρας θα την υπογράψει, διότι η «λαϊκή εντολή» των εκλογών του Ιανουαρίου θα έχει αναθεωρηθεί από το δημοψήφισμα. Εάν όμως καταψηφισθεί το σχέδιο των δανειστών, τότε ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κόλαση του ευρωσυστήματος. Αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση ο διχασμός της κοινωνίας θα έχει ανεπανόρθωτα συντελεσθεί.
«Η πιο επικίνδυνη στιγμή για μία κακή κυβέρνηση», έγραφε ο Αλέξις ντε Τοκβίλ στα μέσα του 19ου αιώνα, «είναι συνήθως η στιγμή που αρχίζει να εισάγει βελτιωτικές μεταρρυθμίσεις». Η αρχή αυτή επιβεβαιώθηκε διαχρονικά στην Τσαρική Ρωσία, στην Περσία του Σάχη και στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία.
Εχουμε φθάσει πλέον στην κορύφωση μιας οικτρής διαδικασίας που άρχισε με διακηρυγμένο στόχο να σώσει την Ελλάδα για να την μετατρέψει τελικώς σε Αρμαγεδδώνα – πεδίο συγκρούσεως των δυνάμεων του «καλού» και του «κακού», δηλαδή ημών των Ελλήνων.
