Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παίζουν τα «κενά στα σχολεία». Φέτος φημολογείται ότι είναι 10.000. Η ΟΛΜΕ μιλά για 20.000. Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως το πρόβλημα παραμένει αναλλοίωτο. Οι εφημερίδες μπορούν να δημοσιεύουν το ίδιο ρεπορτάζ κάθε χρόνο, διορθώνοντας απλώς τους αριθμούς και χωρίς να αλλάζουν καν οι δηλώσεις των υπουργών. Καθένας από δαύτους διαπιστώνει τις «χρόνιες παθογένειες» στην Παιδεία, επισημαίνει τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που ο ίδιος και οι συνεργάτες του καταβάλλουν και παινεύεται πόσο μικρότερο είναι το πρόβλημα επί των ημερών του.
Εκδίδονται κάποιες υπουργικές αποφάσεις, τακτοποιούνται τα ρουσφέτια, προσλαμβάνονται χιλιάδες αναπληρωτές με κονδύλια που έπρεπε να πάνε σε επενδύσεις. Τελικώς, κάποιες τρύπες μπαλώνονται πρόχειρα και το ζήτημα ξεχνιέται, διότι όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα έχουν περιοδικό κύκλο. Αφού τελειώσουμε με το «έπος των αναπληρωτών», αρχίζει η συζήτηση για τα προβλήματα των Δήμων. Και δώσ’ του τα ίδια ρεπορτάζ και δώσ’ του οι ίδιες γκρίνιες των δημάρχων για την απουσία μέριμνας εκ μέρους της Πολιτείας, λες και οι δήμαρχοι δεν είναι μέρος της Πολιτείας, αλλά ήρθαν από τον Αρη.
Οταν ένα πρόβλημα εμφανίζεται περιοδικώς, κάποιος θα έπρεπε να υποπτευθεί ότι το σύστημα πάσχει και δεν λύνεται με ετήσια μπαλώματα. Θα προκρινόταν ένας νέος τρόπος διαχείρισης των σχολείων, διαφορετικός από εκείνον που θέλει το υπουργείο να ασχολείται με τα κενά στο Νεστόριο της Καστοριάς και στα Σφακιά της Κρήτης. Θα βλέπαμε μιαν άσκηση αυτογνωσίας και ταπεινότητας του κεντρικού κράτους, αν κάποιος υπουργός έλεγε «κοιτάξτε να δείτε, εμείς κάναμε τα πάντα για να λύσουμε με συγκεντρωτικό τρόπο τα προβλήματα με τα κενά στα σχολεία, αλλά δεν τα καταφέραμε. Ας δοκιμάσει κάποιος άλλος, μήπως μπορέσει καλύτερα».
Φευ! Σε κάθε προεκλογικό πρόγραμμα των κομμάτων υπάρχει η μικρή φρασούλα που πρόκειται να διαψευστεί: «Δίνουμε οριστικό τέλος στην έλλειψη καθηγητών και δασκάλων στα σχολεία». Μέχρι να ’ρθει ο Σεπτέμβρης για να διαπιστωθεί ότι και αυτή η υπόσχεση ήταν της Θεσσαλονίκης.
Δεν το καταλαβαίνουν άραγε οι πολιτικοί ότι ο συγκεντρωτισμός γονατίζει και την Παιδεία; Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι είναι εγωπαθείς. Νομίζουν ότι θα επιτύχουν εκεί που προηγουμένως απέτυχαν άπαντες σε όλο τον κόσμο. Είναι τόσο αφελείς, που τους ακούς να λένε ότι κάθε πρόβλημα λύνεται «με δυο απλές κινήσεις», τις οποίες οι προηγούμενοι ήταν πολύ… ανόητοι για να τις κάνουν. Δεν μπορούν να φανταστούν κάτι να λύνεται χωρίς το «κατόπιν ενεργειών μου», κάποιο θέμα να προχωρά χωρίς την υπογραφή τους. Είναι συνήθως τόσο κομπλεξικοί που τρώνε μια ζωή για να γίνουν υπουργοί και επιμένουν να ασκούν όλη την εξουσία της θέσης τους. Ετσι καταλήγουμε σε τραγελαφικές καταστάσεις: «Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς και ο κ. Τάσος Κουράκης έσπευσαν, με δύο ξεχωριστές αποφάσεις τους, να αποσπάσουν την ίδια καθηγήτρια σε δύο διαφορετικές θέσεις». («Η Καθημερινή», 1.9.2015)
Το μεγαλύτερο όλων των προβλημάτων του κράτους είναι ο συγκεντρωτισμός του. Οταν γίνει αντιληπτό, μπορούμε να ελπίζουμε σε διόρθωση των παθογενειών. Αν όχι, θα ακούμε τους πολιτικούς να μηρυκάζουν με νέες λέξεις τις παλιές συνταγές αποτυχίας.
