«Πενταροδεκάρες» το 13% στα ιδιωτικά σχολεία; Και «συμβολική φορολόγηση» το 6% στα φροντιστήρια; Αν έχουν ισχύ τα οικονομολογικά θεωρήματα του υπουργού Παιδείας, τότε γιατί ο πρωθυπουργός, ως διεκδικητής (για δεύτερη φορά) της εξουσίας, δεσμευόταν ότι δεν θα επιβληθεί ΦΠΑ στην εκπαίδευση; Γιατί θεωρούσε σοβαρό το ζήτημα και όχι της δεκάρας; Ηταν θιασώτης άλλης οικονομολογικής σχολής (και δεν εννοώ τη μονοπρόσωπη του κ. Βαρουφάκη); Δεν είναι τόσο δογματικός ώστε να πιστεύει ότι στα ιδιωτικά πηγαίνουν μόνο πεντακοσιομεδιμνόπουλα, οπότε η επανάσταση για την ισότητα πρέπει να ξεκινήσει από κει, με καίρια πλήγματα κατά της μπουρζουαζίας; Ή απλώς τηρούσε το παλαιοκομματικό έθιμο της χορήγησης επιταγών άνευ αντικρίσματος, σε κάθε διαμαρτυρόμενο ή αιτούντα, κι αυτό την ώρα που μας καλούσε να ξεμπερδεύουμε επιτέλους με το παλιό;
«Σχήμα λόγου» λέει. Αλλο ένα. Μόνο που όσα συμβαίνουν περί το εκπαιδευτικό είναι ένας αρκετά πιστός καθρέφτης των γνωρισμάτων της διακυβέρνησης στον έναν μήνα της. Σίγουρα ο χρόνος είναι πολύ λίγος, και πρέπει πάντα να θυμόμαστε τη θυμόσοφη προτροπή «να κοιτάμε τον κολυμβητή όχι όταν μπαίνει αλλά όταν βγαίνει». Κι ωστόσο, κάποιες τάσεις έχουν γίνει ήδη φανερές. Τάση πρώτη οι δηλώσεις. Οι πολλές δηλώσεις. Αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες. Σε ραδιόφωνα, εφημερίδες και τηλεοράσεις. Προφανώς οι υπουργούντες έκριναν ότι αυτός είναι ο σωστότερος τρόπος ανταπόκρισης στην πρωθυπουργική εντολή «Ου τιβίσεις». Ετσι όμως διαμορφώνονται δύο πραγματικότητες στην άσκηση πολιτικής: η πλαστή, η εικονική, και η πραγματική, αν επιτρέπεται ο πλεονασμός. Με την ευφορία που προκαλεί πάντα ένα προτεταμένο μικρόφωνο, οι κυβερνώντες αναγγέλλουν μονίμως χαροποιά «ισοδύναμα» και υποστηρίζουν πως όλα θα πάνε καλά ή καλύτερα χάρη στo θαυματουργικό «παράλληλο πρόγραμμα», που μέχρι στιγμής έχει την υφή του θρύλου. Στην πραγματική πολιτική τα κυβερνητικά περιθώρια αποδεικνύονται ολοένα στενότερα. Το κουαρτέτο δεν έχει όρεξη για μουσικούς αυτοσχεδιασμούς. Το δόγμα του είναι απλό: «Ο,τι γράφει δεν ξεγράφει – κι ό,τι υπογράφτηκε, τηρείται». Αν υπάρχουν δυνατότητες υπέρβασής του ή παράκαμψής του, ο τρόπος δεν έχει βρεθεί ακόμα. Και στα μη οικονομικά θέματα όμως, στο θέμα των Θρησκευτικών λ.χ., κηρύσσεται ραδιοφωνικά κάτι που ακούγεται επαναστατικό αλλά δεν είναι παρά στοιχειώδης υποχρέωση μιας πολιτείας που θέλει να λέγεται κοσμική, και σχεδόν αμέσως έπειτα επιστρέφουμε στο «ευλόγησον, δέσποτα». Τάση δεύτερη, η λειψή προπαρασκευή, η απρονοησία, η ασχεδίαστη πολιτική. Εύκολα διακρίνεται παντού. Και στον εκπαιδευτικό ΦΠΑ. Τάση τρίτη, η συνωμοσιολογική ή ηθικολογική αντιμετώπιση σχεδόν κάθε επικριτικής φωνής. Οι περί τον κ. Ν. Φίλη επιμένουν πως οι διαμαρτυρίες για το 13% είναι υποκριτικές. Μήπως έτσι εκθέτουν τον πρωθυπουργό στον κίνδυνο να χαρακτηριστεί αρχιφαρισαίος;
