Μείναμε κεχηνότες όσοι επιμένουμε να αντιλαμβανόμαστε κατά κυριολεξίαν τα όσα λέγουν οι υπουργοί «μας», ακούγοντας τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να λέγει: «We are the victims of our success».
«Θύματα» αισθανόμαστε όλοι, αλλά του υπουργού των Οικονομικών βεβαίως, αφού αυτός είναι που μας φορολογεί βαρύτατα. «Θύματα» της αλυσίδας «ελλείμματα-φόροι-ύφεση-κι άλλα ελλείμματα-περισσότεροι φόροι-μεγαλύτερη ύφεση» της συνεχιζόμενης πενταετούς αποτυχίας.
Κι ενώ οι άνθρωποι αυτής της κυβέρνησης κατόρθωσαν να ρίξουν την Ελλάδα πίσω στην ύφεση ξανά, ακριβώς τώρα που ο κ. Τσακαλώτος βλέπει, μόνος αυτός, την «επιτυχία» ξαπλωμένη στα πόδια του.
Ο κ. Τσακαλώτος είναι μαρξιστής και αριστερός. Δικαίωμά του. Μου είναι άλλωστε, προσωπικά αδιάφορο, αφού από τις ακαδημαϊκές εργασίες του ανδρός δεν υπάρχει κάποια που να έχει συνεισφέρει κάτι σημαντικό είτε στην οικονομική θεωρία είτε στην ευημερία των πολλών.
Με ενδιαφέρει όμως ως υπουργός. Μπορεί ο εγωισμός του να τον προφύλαξε όταν, στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, απέρριψε μια υπουργική καρέκλα στο Οικονομικών «υπό» τον πολλά υποσχόμενο Βαρουφάκη και προτίμησε να «παρκάρει» στο υπουργείο Εξωτερικών. Δεν βρήκε όμως το θάρρος, τουλάχιστον μέχρι και τη στιγμή του απονενοημένου δημοψηφίσματος, που εισηγήθηκε ως άλλος άρχων της σύγχυσης ο «λαμπερός Γιάνης», να αποκηρύξει την ατυχία που προκάλεσε στη χώρα η αποτυχία της οικονομικής πολιτικής, μέχρις ότου στρίψουν προς την τρίτη μνημονιακή συμφωνία.
Οτι οι κίνδυνοι παραμένουν μεγάλοι, είναι προφανές. Η μικρότερη της εκτιμώμενης ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος δεν αποτελεί επιτυχία για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι οι τράπεζες δεν θα χρειαζόντουσαν καμία, πρακτικώς, ανακεφαλαιοποίηση, αν η παράταξη του κ. Τσακαλώτου δεν είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως διακυβέρνηση για να καταστρέψει τα κεφάλαια ασφαλείας των τραπεζών.
Δεύτερον, η «επιτυχία» που επικαλείται ο εκλεκτός Ευκλείδης, αφορά το ζωηρό ενδιαφέρον των διεθνών επενδυτών να αγοράσουν πρόσθετο κίνδυνο «Ελλάδα».
Πλην όμως, ο κ. υπουργός, που είχε ζητήσει να έχει το «πάνω χέρι» για τις τράπεζες, χωρίς πάντως να πείσει τον πρωθυπουργό, θα έχει σίγουρα πληροφορηθεί ότι οι τράπεζες συναντούν ήδη μεγάλες δυσκολίες στην προσπάθειά τους. Οι επενδυτές αναρωτιούνται «πού το πάει» η κυβέρνηση όταν προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες των καλών πελατών και των μετόχων τις ζημίες που προκαλούν οι περί «σεισάχθειας» δανείων υποσχέσεις.
Θέλω να ελπίζω ότι ο κ. Τσακαλώτος, που παραμένει σύννους συγκρινόμενος με άλλα μέλη της κυβέρνησης, θα επανέλθει σε μια αυθεντικά φλεγματική προσέγγιση των εξελίξεων, η οποία ταιριάζει καλύτερα στην ανατροφή του ανδρός.
