Οταν στη Σουηδία, μία από τις λιγοστές χώρες που προβάλλονται σαν πρότυπο ευμάρειας αλλά και φιλόξενης ανοιχτοσύνης, οι νεοναζί, επιδιδόμενοι σ’ ένα σαφάρι νέου τύπου, εξορμούν για να λιντσάρουν πρόσφυγες και μετανάστες, κατά προτίμηση ανήλικους Αφρικανούς, η Ευρώπη οφείλει να ξαναστοχαστεί για το πρόσωπό της. Από κοινού, με ειλικρίνεια και συστηματικά. Οχι κατά μόνας, υποκριτικά και αποσπασματικά.
Οταν στη Γερμανία των απανωτών νεοναζιστικών επιθέσεων εναντίον προσφυγικών καταυλισμών η επικεφαλής του αντιμεταναστευτικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», το οποίο αποσπά ποσοστό 13% στις δημοσκοπήσεις, απαιτεί να εμποδίζεται ακόμα και διά των όπλων η είσοδος των προσφύγων, τότε πρέπει να φοβόμαστε. Να φοβόμαστε ότι αρκετοί στην Ευρώπη δεν θα ’χαν πρόβλημα αν η Ελλάδα εφάρμοζε τη σκαιή «μέθοδο του πνιγμού». Αν βούλιαζε τις προσφυγικές βάρκες, όπως εκβιαστικά της προτείνουν οι κυνικότεροι, όσοι υπολογίζουν ωμά ότι με μόνο 244 πνιγμένους τον Ιανουάριο, το πρόβλημά τους δεν λύνεται. Οταν κράτη και κρατίδια της Ευρώπης ανταγωνίζονται ποιο θα μειώσει περισσότερο το όριο των χρημάτων που δικαιούνται να κρατήσουν οι πρόσφυγες (όσα έσωσαν από την εκβιαστική απληστία των διακινητών και τις καθ’ οδόν κλοπές) και δημεύουν τα «επιπλέον», ώστε οι καταταλαιπωρημένοι Ασιάτες και Αφρικανοί να μην εκτεθούν στον κίνδυνο της τρυφής, τότε «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Μόνο που η Δανιμαρκία επεκτείνεται προς διάφορα μέρη της Ευρώπης: 1.340 ευρώ το όριο προσφυγικής «περιουσίας» στη Δανία, 915 στην Ελβετία, 750 στη Βαυαρία, 350 στη Βάδη-Βυρτεμβέργη. Και πολλά είναι.
Οταν στην Ιταλία ευγενείς έμποροι πουλάνε «στολές προσφυγόπουλων» για το καρναβάλι, αγοριού και κοριτσιού, τότε όλοι στην Ευρώπη, όχι μόνο οι Ιταλοί, οφείλουμε να αναρωτηθούμε για πόσο ακόμα η καρναβαλίστικη μάσκα μας θα καταφέρνει να μας παρουσιάζει σαν ευαίσθητους οπαδούς ενός πολιτισμού της αλληλεγγύης και της φιλοξενίας.
Οταν χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης παρεμβαίνουν σε χώρα μη μέλος (τη γειτονική μας FYROM), με το μαστίγιο της απειλής ή με το καρότο της υλικής ανταμοιβής και της διπλωματικής υποστήριξης, ώστε να την εξαναγκάσουν να ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα της προσφυγικής ροής προς την Ανω Ευρώπη με ρυθμούς που βολεύουν τις ίδιες, τότε αποδεικνύονται μύθος ορισμένες από τις προβαλλόμενες σαν απαραβίαστες αρχές της Ε.Ε.: η αλληλεγγύη μεταξύ των εταίρων, η αποφυγή των μονομερών ενεργειών και η μη παρέμβαση σε τρίτες χώρες.
Αλλά για ποια αλληλεγγύη να γίνει λόγος όταν οι Ευρωπαίοι, αντί να αποδεχτούν ότι το προσφυγικό είναι ένα τεράστιο πρόσθετο βάρος πάνω στην ήδη εξασθενημένη Ελλάδα, και κάπως να τη βοηθήσουν να ανασάνει, το εκμεταλλεύονται σαν μία επιπλέον ευκαιρία εκβιασμού της; Ακόμα κι αν η χώρα μας καθυστέρησε στη δημιουργία των hotspots, ποια ηθική δίνει το δικαίωμα στους σκληρούς της Ε.Ε. να απειλούν και την ίδια με τη μέθοδο του πνιγμού εξ ασφυξίας;
