Είναι εντυπωσιακή η επιμονή της κυβέρνησης σε αδιέξοδες πολιτικές, την ώρα που τα μαύρα σύννεφα πυκνώνουν πάνω από τη χώρα. Εκτός από την οικονομική κρίση και το προσφυγικό ζήτημα, για τα οποία περιμένει από άλλους να δώσουν λύσεις, η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής φαίνεται στην εκπαίδευση, στις επενδύσεις, στην αντίληψή της για τον Τύπο, στις διπολικές σχέσεις με άλλους εταίρους και με το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στη διαχείριση διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Εκεί κυριαρχεί η αρχή ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο – όταν αυτός ή αυτή και η ομάδα είναι μέρος της εκλογικής πελατείας στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε και χτίζει τις βάσεις του.
Η απότομη στροφή που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας τον περασμένο Ιούλιο, ύστερα από τη νίκη του «Οχι» στο δημοψήφισμα, και η μετέπειτα «δικαίωσή» του στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, δεν φαίνονται παράδοξες όταν αναλογιστούμε το εξής: ο κ. Τσίπρας έπεισε ευρείες ομάδες πολιτών να πιστεύουν ότι αυτός νοιάζεται για τη δική τους ευημερία περισσότερο απ’ ό,τι άλλοι πολιτικοί. Ετσι, η ουσία της επικοινωνίας του με τους ψηφοφόρους δεν ήταν τόσο το τι έκανε (αυτό δεν τον συνέφερε), αλλά το τι έλεγε. Οπως στην πολιτική του πριν από τη στροφή, έτσι και μετά, ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι ψηφοφόροι που τον ακολούθησαν έδιναν βάση στις προθέσεις του και όχι στο τι ήταν εφικτό και τι ήταν αναγκαίο. Σε αυτό τον κόσμο, ο κ. Τσίπρας μπορούσε να ισχυρίζεται ότι το «Οχι» στο δημοψήφισμα θα ήταν για το καλό των πολιτών και μετά να πράξει το αντίθετο και να λέει πάλι ότι το έκανε για το καλό των πολιτών.
Και τον πίστεψαν – επειδή το ζητούμενο δεν ήταν η διαχείριση της πραγματικότητας αλλά η διαιώνιση των ψευδαισθήσεων. Πολλοί αναζητούν τον πολιτικό που υπόσχεται να υλοποιήσει αυτά που ποθούν, να τους προστατέψει απ’ αυτά που τους φοβίζουν. Ο κ. Τσίπρας διαθέτει αυτό το ταλέντο, όπως άλλοι χαρισματικοί ηγέτες. Δεν διαθέτει, όμως, το κύρος και τη θέληση να επωμισθεί σοβαρά την τύχη της χώρας. Στην οικονομία, προσπάθησε να αφήσει τον λαό να αναλάβει την ευθύνη των εξελίξεων και, όταν οι ψηφοφόροι τού επέστρεψαν την καυτή πατάτα και η χώρα βρέθηκε σε αδιέξοδο, ο πρωθυπουργός βασίστηκε στη στήριξη της αντιπολίτευσης για να περάσει μέτρα που είχαν ετοιμάσει οι ξένοι δανειστές. Σε αυτό δεν διαφέρει από πολλούς άλλους πολιτικούς· ξεχωρίζει, όμως, για τον τρόπο που αφήνει τις εξελίξεις στον χρόνο και στα χέρια άλλων, ενώ δίνει την εντύπωση ότι πρώτο μέλημά του είναι οι πολίτες.
Για να συντηρείται η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνάει, πρέπει να κάνει και κάποια πράγματα που να το αποδεικνύουν αυτό. Η δογματική προσήλωση σε ιδέες που κάθε άλλο παρά βελτιώνουν το επίπεδο της εκπαίδευσης, η υπονόμευση επενδύσεων, οι περίεργες αντιλήψεις περί Τύπου, η εμμονή σε διορισμούς φίλων και συγγενών χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, στην προτίμηση να αυξάνει φόρους και εισφορές παρά να περιορίζει τα έξοδα, η ευκολία με την οποία ενδίδει σε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων σκιαγραφούν την εικόνα ότι η κυβέρνηση νοιάζεται για τους αδύναμους. Την ίδια ώρα, η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής υπονομεύει την εκπαίδευση, την οικονομία, το ασφαλιστικό σύστημα. Η υπερδραστηριότητα σε κάποιους τομείς κρύβει την αδράνεια αλλού. Στο τέλος όλοι χάνουν.
