Δυστυχώς, τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ό,τι περιγράφαμε την Κυριακή για την «Πεντάωρη εργασία στο Δημόσιο» (6.3.2015). Το μειωμένο ωράριο των 25 ωρών εβδομαδιαίως μάλλον δεν ισχύει για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους με ανήλικα τέκνα, αλλά μόνο για τους βρεφονηπιοκόμους, των οποίων το ωράριο ήδη μειώθηκε σε 5 ώρες εβδομαδιαίως. Σύμφωνα με την εγκύκλιο του υφυπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μπαλάφα, η μείωση του ωραρίου κατά μία ώρα είναι «αυτοτελές δικαίωμα» των υπαλλήλων κι επομένως οι μεν βρεφονηπιοκόμοι θα εργάζονται κατά κανόνα έξι ώρες, εκτός αν έχουν παιδιά, και τότε θα εργάζονται πέντε ώρες ημερησίως.
Ετσι όμως έχουμε τον πλήρη ρουσφετολογικό παραλογισμό, κι ας κοστίζει λιγότερο στους φορολογούμενους απ’ ό,τι θα κόστιζε το 25ωρο για όλους τους γονείς δημοσίους υπαλλήλους. Υποτίθεται ότι το κράτος προνοεί και επιτρέπει σε κάποιους υπαλλήλους του να εργάζονται επτά ώρες ημερησίως, αντί οκτώ, για να φροντίζουν τα παιδιά τους. Συνεπώς όσοι, για άλλους λόγους, εργάζονται έξι ώρες ημερησίως (ασχέτως αν δημιουργούνται προβλήματα στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τέτοια που η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να καλύψει) έχουν επιπλέον δύο ώρες γι’ αυτό το καθήκον. Αυτό λέει η λογική, αλλά σύμφωνα με την εγκύκλιο του κ. Μπαλάφα, η λογική του Δημοσίου είναι «αυτοτελής». Ετσι, με το εφεύρημα του «αυτοτελούς δικαιώματος» κάποιοι θα εργάζονται πέντε ώρες, αντί οκτώ που δουλεύουν οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, ή δέκα – δώδεκα που δουλεύουν πολλοί του ιδιωτικού τομέα.
Η λογική της «αυτοτέλειας των δικαιωμάτων» μόνο των δημοσιών υπαλλήλων διατρέχει τη σκέψη των στελεχών της Πρώτης Φοράς. Προ ημερών δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πρότειναν να παρέχεται το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και κατά την περίοδο που δεν εργάζεται κάποιος, δηλαδή στην άδειά του. Σημείωναν στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας που κατέθεσαν ότι: «Με την παρούσα διάταξη θεσπίζεται η διατήρηση της καταβολής του σχετικού επιδόματος στις περιπτώσεις της χορήγησης των νομίμως θεσμοθετημένων αδειών, δεδομένου ότι αυτές έχουν χορηγηθεί προκειμένου η Πολιτεία να ανταποκριθεί σε βασικές της υποχρεώσεις, όπως η αναγκαία ανάπαυση των υπαλλήλων, η προστασία της μητρότητας, της οικογένειας και της παιδικής ηλικίας, οι ανάγκες επανεκπαίδευσης των υπαλλήλων κ.λπ. Η θέσπιση των ανωτέρω αδειών, συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να συνεπάγεται ουδεμία αρνητική επίπτωση στις αποδοχές του υπαλλήλου». Από την άλλη πλευρά, ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης εξομοίωσε βαθμολογικά τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς που μπήκαν σε διαθεσιμότητα (και συνεπώς δεν εργαζόταν) με εκείνους που δούλευαν.
Στη λογική τού κατά Βαρουφάκη «αριστερού τσούρμου», τα επιδόματα και γενικώς οι παροχές του Δημοσίου δεν έχουν σχέση με το παραγόμενο έργο. Το Δημόσιο έχει «αυτοτέλεια» από τις ανάγκες του κοινού να εξυπηρετηθεί (στην περίπτωση των βρεφονηπιοκόμων), της πραγματικής ανθυγιεινής εργασίας η οποία πρέπει να αμείβεται εφόσον γίνεται και της πραγματικής εμπειρίας που αποκτούν με τα χρόνια υπηρεσίας οι υπάλληλοι. Με άλλα λόγια, το Δημόσιο έχει ως αποκλειστικό σκοπό την αμοιβή των υπαλλήλων του και ουχί την εξυπηρέτηση της υπόλοιπης κοινωνίας που πληρώνει τη λειτουργία του.
