Δεν θυμόμαστε αν –κατ’ αντιστοιχία με τους κινηματογράφους ερωτικών ταινιών– υπήρχαν και σινεμά που πρόβαλλαν αποκλειστικά ταινίες τρόμου. Αν δεν υπήρχαν, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποφάσισε καθυστερημένα να καλύψει το κενό. Ενα χρόνο και κάτι τώρα βλέπουμε το ένα θρίλερ μετά το άλλο να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Θρίλερ είχαμε κατά την επτάμηνη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω για την οικονομία, θρίλερ έχουμε και τώρα στη διαπραγμάτευση χωρίς γραβάτες για το μεταναστευτικό. Στο πρώτο θρίλερ άναψαν τα φώτα για διάλειμμα και όλοι διαπιστώσαμε ότι έλειπαν λεφτά από τις τσέπες μας. Για το δεύτερο ακόμη περιμένουμε τον λογαριασμό.
Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο ζητήματα είναι υπαρξιακά για την Ελλάδα. Μια μικρή χώρα χωρίς ισχυρή παραγωγική βάση και σε αυτή τη γεωγραφική θέση ευτύχησε να είναι στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και απέφυγε να ζήσει τις τραγωδίες των γειτόνων της, ήτοι τον κομμουνιστικό ολετήρα του Βορρά ή τις πολεμικές και ανθρωπιστικές κρίσεις της Ανατολής. Σ’ αυτό συνετέλεσαν σοφές ηγεσίες, οι οποίες ενάντια στο θυμικό του πλήθους διακήρυξαν ότι «η Ελλάς ανήκει εις την Δύση» και κυρίως κάτι έκαναν γι’ αυτό. Μπορεί να μην τα έκαναν όλα σωστά, αλλά το ισοζύγιο της μεταπολίτευσης (την οποία κηδεύουμε κάθε λίγο και λιγάκι) υπήρξε θετικό. Ακόμη και μετά τη μεγάλη ύφεση 2008-2016 η χώρα μας βρίσκεται σε καλύτερη θέση από τους γείτονές της, που επεδίωξαν να ζήσουν τον κομμουνιστικό παράδεισο. Ναι μεν τα προβλήματα είναι πολλά και εκατοντάδες ελληνόπουλα φεύγουν στην αλλοδαπή για να βρουν την τύχη τους, αλλά ταμπέλα «Προσεχώς Ελληνίδες», δεν είδαμε πουθενά. Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, λαός και την πρώτη φορά. Η Ελλάδα από την κοινωνική σύγχυση πέρασε στο πολιτικό χάος, με την κυβέρνηση να επαίρεται για τις ώρες που συζητά. Και τι διαπραγματεύεται; Κυρίως τι θα παίξουν τα κανάλια στην Ελλάδα. Φάγαμε, επί παραδείγματι, ένα τρίμηνο διαπραγμάτευσης για να αλλάξει όνομα η τρόικα. Η διαπραγμάτευση «πέτυχε», με τραύματα στην οικονομία που παρ’ ολίγον θα ήταν μοιραία. Η τρόικα εξακολουθεί να έρχεται, αλλά τώρα ονομάζεται «θεσμοί». Ετσι και τώρα με το προσφυγικό. Τα σύνορα έκλεισαν, αλλά ο πρωθυπουργός κουράστηκε για να μη γραφεί στο κοινό ανακοινωθέν.
Ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος στο βιβλίο του «Ο αβέβαιος εκσυγχρονισμός» (εκδ. Πόλις) εξιστορεί πώς ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήρε τη μεγάλη απόφαση της ανταλλαγής των πληθυσμών. Αφού ξενύχτησε για να σκεφθεί όλες τις παραμέτρους του προβλήματος, το πρωί ανακοίνωσε την απόφασή του στους συνεργάτες του. Εις εξ αυτών εξέφρασε τον φόβο ότι ο Τύπος θα τον σταυρώσει, διότι έτσι τελείωναν οι ελληνικές βλέψεις στη Μικρά Ασία. Τότε ο μεγάλος ηγέτης του απάντησε ότι με τους διωγμούς των χριστιανών από τους Τούρκους δεν θα έμενε ορθόδοξος στην Τουρκία, αλλά θα έμεναν όλοι οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα. Σημείωσε δε ότι ο Τύπος μπορεί να τον σταυρώσει, αλλά με τον καιρό όλοι θα καταλάβουν ότι είχε δίκιο.
Κάπως έτσι ήταν τα «θρίλερ» επί της ουσίας την εποχή που οι ηγέτες φρόντιζαν για το καλό του τόπου και όχι για το τι θα γράψει ο Τύπος. Η εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στο εσωτερικό της χώρας μόνο αποτυχίες φέρνει. Αυτό το γνωρίζουν όλοι και καλό είναι να το μάθει και ο πρωθυπουργός.
