Με τους πολιτικούς ισχύει το ίδιο με τις γνωστές σε όλους υποχρεώσεις της γυναικός του Καίσαρα. Δεκάδες διατάξεις φτιάχτηκαν για να πείσουν τον λαό ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν υποπέσει στο αμάρτημα της φιλαργυρίας. Επειδή όμως μόνον το «έσχες» μαθαίνουμε κι αυτό με τρία χρόνια καθυστέρηση, ποτέ όμως το «πόθεν», η υποψία παραμένει. Κι επειδή τις ημέρες εκείνες του 2002-2003, όταν ψηφίστηκε η ισχύουσα μέχρι πρότινος διάταξη, ο Κώστας Σημίτης λύγιζε υπό το βάρος των υποψιών για όσα μπορεί να είχαν κάνει άνθρωποι της τότε πασοκικής εξουσίας, έπιασε κι απαγόρευσε τις offshore, δηλαδή τις υπεράκτιες εταιρείες, που είχαν –καθόλου αδίκως είν’ αλήθεια– ταυτιστεί με τη φιλοξενία καταχραστών.
Το απαγορεύσαμε και το ξεχάσαμε. Οπως οι ιππότες που κλείδωναν τις γυναίκες τους, με αποτέλεσμα οι… μισοί Eυρωπαίοι να ονομάζονται Smith! Θα έπρεπε, με αυτή τη λογική, να δεχτούμε ότι επειδή οι πολιτικοί μας δεν διαθέτουν offshore εξαφανίστηκε και η διαφθορά.
Συνηθίζω να εμπιστεύομαι την κρίση μου αντί των προκάτ αντιδράσεων. Το πραγματικό πρόβλημα με τη διάταξη του άρθρου 178 είναι να κρύβεται πολιτικός με υπεράκτια εταιρεία σε κάποιο από τα φορολογικώς συνεργάσιμα κράτη. Αν υπάρχει, κακώς κρύβεται. Εφόσον, με τον νέο νόμο, αυτοαποκαλυφθεί, τότε δικαίως θα υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση άλλαξε «φωτογραφικά» τη ρύθμιση και θα υποστεί ατιμωτική πολιτική τιμωρία.
Αν πάλι η πολιτική μας τάξη πιστεύει πως όσοι ανακατεύονται με τα κοινά πράγματα «απαγορεύεται να συμμετέχουν, είτε οι ίδιοι είτε με παρένθετα πρόσωπα, στο κεφάλαιο ή στη διοίκηση εταιρειών που έχουν ως πραγματική ή καταστατική έδρα» άλλη πλην της ελληνικής επικράτειας, ας το συζητήσουν κι ας αποφασίσουν. Η μόνη διαφορά μεταξύ της παλαιάς και της νέας ρύθμισης είναι ότι η διατύπωση περί «εξωχωρίων εταιρειών» έδωσε τη θέση της στην εξαίρεση εταιρείας «σε κράτος μη συνεργάσιμο στον φορολογικό τομέα».
Δεν είναι υποκριτικό ότι ο ίδιος άνθρωπος που σήμερα προεδρεύει της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής, ενός θεσμικού ευρωπαϊκού οργάνου διαταξικής συνεννόησης, ηγετικό στέλεχος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, υποχρεώθηκε, λόγω του παλαιού νόμου, σε άμεση παραίτηση από τη θέση του υφυπουργού Ναυτιλίας, τον οποίο όμως η πολιτεία απέπεμψε από την κατάλληλη θέση επειδή, όπως όλοι οι επαγγελματίες του εθνικώς πολύτιμου εφοπλισμού, είχε offshore.
Ζητούμενο ήταν και παραμένει ο αυστηρότατος και τάχιστος έλεγχος της οικονομικής θέσης και του «πόθεν» όσων έχουν οι πολιτικοί με τη βοήθεια των φορολογικών αρχών οι οποίες διαθέτουν πλέον σπουδαίες δυνατότητες για να αποκαλύψουν όσα παραμένουν κρυφά, αρκεί να τους επιτρέψουν να κάνουν και αυτή τη σοβαρή δουλειά. Εξάλλου, στις δημοκρατίες, η σαφήνεια του νόμου και η διαφάνεια για τους πολιτικούς είναι καλύτερη οδός από δήθεν καθησυχαστικές απαγορεύσεις.
