Ενώ πληθαίνουν οι ελπίδες ότι οι Βρετανοί θα σκεφτούν, όπως συνήθως πράττουν, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική, και δεν θα ζητήσουν την απόσχιση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, εκμεταλλευόμαστε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο δύσκολη θα γίνει η θέση της Βρετανίας, η οποία θα εμπλακεί σε περίπλοκες διαπραγματεύσεις για τη νέα σχέση της με την Ευρώπη. Επιπλέον, αυτό που αποφεύγουν να συζητήσουν οι υποστηρικτές της«εξόδου» είναι ότι στο τραπέζι όπου θα συζητηθούν οι μελλοντικές σχέσεις Βρετανίας – Ευρώπης δεν θα κάθεται ουδείς εκπρόσωπος του Λονδίνου. Επειδή όμως κανένα κράτος δεν θέλει να είναι μόνο του σε έναν κόσμο αλληλεξαρτήσεων και περίπλοκων δεσμών, υποθέτουμε ότι η Βρετανία θα ζητήσει μια κατάσταση σχέσεων όμοια με αυτήν που έχουν κράτη όπως η Νορβηγία και η Ισλανδία. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αποδέχεται σχεδόν το σύνολο των ευρωπαϊκών κανονισμών, εκείνο δηλαδή από το οποίο υποτίθεται ότι οι υποστηρικτές του Brexit θέλουν να απαλλάξουν τους Βρετανούς. Το υπουργείο Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου εκτιμά το κόστος αυτής της αλλαγής σε 2.600 στερλίνες ανά νοικοκυριό για κάθε χρόνο μετά την έξοδο. Μπορεί όμως να επιλεγεί μια σχέση άλλου τύπου, όπως αυτή που ήδη έχουν η γείτων Τουρκία, ο Καναδάς και η Ελβετία. Θα περάσουν χρόνια περίπλοκων διαπραγματεύσεων και το αποτέλεσμα, εκτιμούν οι ειδικοί, θα είναι μια σχέση που ελάχιστα θα διαφέρει από αυτήν που ήδη, με όλες τις συμφωνημένες εξαιρέσεις, έχει κατοχυρώσει η Βρετανία. Το κόστος αυτής της λύσης υπολογίστηκε στις 4.300 στερλίνες για κάθε νοικοκυριό. Υπό το φως των περιπλοκών που συνεπάγονται οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι πιθανόν ότι η μεγάλη αυτή χώρα θα μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο γενικό καθεστώς που προβλέπεται από τη συνθήκη του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου, μαζί με άλλα μεγάλα κράτη, όπως η Ρωσία και η Βραζιλία. Το κόστος ανεβαίνει στις 5.200 στερλίνες.
Οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές υποστηρίζουν ότι θα ενισχυθεί ο ρόλος του Σίτι, αυτού του παγκόσμιου κέντρου χρηματοοικονομικών συναλλαγών, επειδή θα απαλλαγεί από προληπτικούς κανονισμούς που προωθεί ή εφαρμόζει ήδη η Ευρώπη. Ξεχνούν όμως ότι τα υπόλοιπα κράτη θα επιμείνουν σε οτιδήποτε θεωρούν καλό για αυτά, ιδιαίτερα μάλιστα σε όσα ζητήματα συνδέονται με την εκδήλωση της παγκόσμιας κρίσης του 2008, όπως άλλωστε κάνουν όλα σχεδόν τα κράτη που επλήγησαν από χρηματοοικονομικές υπερβολές. Στην πράξη οι μεγάλοι οίκοι του χρήματος και χιλιάδες άλλοι υψηλής εξειδίκευσης οργανισμοί προτιμούν να εφαρμόζουν κοινούς κανόνες, τους οποίους άλλωστε έχουν πολλούς τρόπους να επηρεάζουν.
Είναι σωστό ότι η Ευρώπη έχει μπροστά της σημαντικά εμπόδια. Ο άξονας ισορροπίας Γερμανίας – Γαλλίας δεν λειτουργεί ικανοποιητικά. Επομένως, η Βρετανία μπορεί να διαδραματίσει σπουδαίο ευρωπαϊκό ρόλο, αντί να παλεύει με τα κύματα που θα δημιουργήσει η φυγή της.
