Οπως συχνά συμβαίνει, τα σοβαρά επισκιάζονται από τα… χαριτωμένα. Με την παρουσία στο αθηναϊκό προσκήνιο του προέδρου Γιούνκερ, ήταν επόμενο να συμβεί ακριβώς αυτό. Είμαστε «μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως θα έλεγε και το πλέον υψηλόβαθμο στέλεχος του ευρωπαϊκού εκτελεστικού σκέλους, της Επιτροπής, μιμούμενος τον «Ατσίδα» του αθάνατου ελληνικού χιούμορ. Ενώ όμως το 1961 η χώρα είχε ήδη τεθεί σε κατάσταση ταχύρρυθμης αύξησης των εισοδημάτων και παραγωγικής προόδου, σήμερα μιζεριάζουμε υπό το βάρος της δήθεν αριστερής, καθόλου σοσιαλιστικής και σίγουρα κρατικιστικής αντιεπιχειρηματικής πεποίθησης, με τη βούλα πάντως των Βρυξελλών.
Κάπως έτσι, μια σοβαρή και ξεχωριστή παρέμβαση, προχθές το μεσημέρι, η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τους επιχειρηματίες του ΣΕΒ, διέλαθε της προσοχής μας. Πλην όμως αξίζει μια δεύτερη, προσεκτική, ανάγνωση.
Δεν έχω συχνά ακούσει πολιτικούς, ούτε αριστερά ούτε δεξιά, να λένε, για παράδειγμα, ότι «σε ένα σφιχταγκαλιασμένο ταγκό ενός συχνά κρατικοδίαιτου καπιταλισμού πολιτικές δυνάμεις και επιχειρηματίες υπονόμευσαν την παραγωγική βάση της χώρας». Ούτε ότι «οι επιχειρηματίες συχνά μερίμνησαν μόνο για τα συμφέροντα των μετόχων». Ούτε να λέγει πως «κι εσείς οι επιχειρηματίες θα πρέπει να βοηθήσετε τη χώρα σας τώρα που σας έχει ανάγκη: με επενδύσεις». Για να προβλέψει, μάλιστα, ότι η πολιτική της κυβέρνησης «είναι μια ευθεία επίθεση στη δημιουργική μεσαία τάξη και ενισχύει τη νέα διαπλοκή στο τρίγωνο κράτος – επιχειρηματίες – ΜΜΕ».
Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης δεν πήγε στη συνέλευση του ΣΕΒ για να «τσακωθεί» με τους επιχειρηματίες. Κάνει όμως άριστα που θέλει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, ώστε να ξέρει ο καθένας τι περιμένει από την άλλη πλευρά, αυτό που αποκαλεί με κάπως πομπώδες ύφος «συμφωνία αληθείας».
Είναι βεβαίως αλήθεια ότι ο κ. Γιούνκερ δεν είναι ο μόνος που έχει «μαγευτεί» από την ικανότητα του κ. Τσίπρα να ομιλεί με «αριστερό» λεξιλόγιο αλλά να κυβερνά με «δεξιές πρακτικές». Αρκετοί μεγάλοι και μικρότεροι επιχειρηματίες, ιδιαίτερα όσοι εξαρτώνται από δημόσιες δαπάνες, είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν την κυβέρνηση Σύριζα, με την αιτιολογία, μάλιστα, ότι θα κάνει όσα δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι, «χωρίς να καταστρέφεται η μισή Αθήνα» και διάφορα παρόμοια. Υπάρχει άλλωστε και εντός της Νέας Δημοκρατίας συγκεκριμένο, παραδοσιακό, ρεύμα στελεχών που δεν χάνει την ευκαιρία να παρατηρεί ότι ο κ. Τσίπρας είναι ικανός να επιτύχει μεταρρυθμίσεις εκεί που απέτυχε η ίδια η δεξιά παράταξη κατά την πρώτη δεκαετία του ευρώ! Σε κάθε περίπτωση, η φρασούλα, στην ίδια ομιλία, ότι στα «χρόνια της επίπλαστης ευημερίας (…) οι πολιτικοί παρασύρθηκαν από τις ιδεοληψίες του κρατισμού» δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ο δρόμος «του» είναι ακόμη μακρύς.
