Αν ο πρωθυπουργός συμμερίζεται τις απόψεις υπουργών του ότι το θέμα της ΕΛΣΤΑΤ είναι «μια πληγή την οποία θα πρέπει να διερευνήσουμε σε βάθος», ή τις υποψίες τους ότι διογκώθηκαν τα ελλείμματα τεχνητά «για να υπαχθεί η χώρα στο μνημόνιο», τότε το σωστό θα ήταν να δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτο να διερευνήσει το θέμα και να του υποβάλει το πόρισμα. Δεν έπρεπε να περιμένει, καν, τις Βρυξέλλες. Θα έπρεπε να το είχε κάνει από την πρώτη στιγμή, με δική του πρωτοβουλία.
Ολα τα στοιχεία (εκείνα που παρουσίαζε η κυβέρνηση Καραμανλή, η πραγματική εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών, οι διαδικασίες και κριτήρια της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, τα μεγέθη που τελικά προέκυψαν με βάση αυτές…) αναπαύονται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Ούτε καταστράφηκαν ούτε κρύφτηκαν.
Αν, πάλι, ο υπουργός κ. Τσακαλώτος εκτιμά ότι δεν διαθέτει την «επιστημολογική» επάρκεια να κρίνει, αν αδυνατεί να κάνει αυτό που φιλοδοξούν να κάνουν κάποιοι ανειδίκευτοι περί τα οικονομικά δικαστικοί, τότε είναι ανεπαρκής για τα καθήκοντα του υπουργού Οικονομικών. Θα όφειλε να υποβάλει την παραίτησή του και να αναλάβει τα καθήκοντά του κάποιος άλλος, επαρκέστερος. Γιατί;
(α) Αν δεν μπορεί να αξιολογήσει απλές διαδικασίες και αριθμούς, πώς και γιατί άραγε να τον εμπιστευτεί κανείς να διαπραγματεύεται με τα «τσακάλια» της τρόικας, τους εξαιρετικά υψηλής εξειδίκευσης λογιστές και οικονομολόγους που την στελεχώνουν, με αντικείμενο τις τύχες ολόκληρης της χώρας;..
(β) Αν δεν μπορεί να αξιολογήσει τα «νεκρά» στοιχεία του 2010, πώς άραγε αξιολογεί τα τρέχοντα στοιχεία, της σύνθετης ζώσας πραγματικότητας; Και, αν δεν μπορεί να τα αξιολογεί, τότε σε ποια βάση χαράζει πολιτική, με ποια στοιχεία; Ή, μήπως, πριν τα λάβει υπόψη του, τα στέλνει για διακρίβωση της εγκυρότητάς τους στον Αρειο Πάγο;..
Η αλήθεια είναι ότι αλλού βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται ένας Σέρλοκ Χολμς για να βρει τα στοιχεία. Επαρκής είναι και ο κ. Τσακαλώτος για να μπορέσει να καταλάβει αν έγινε ή δεν έγινε συνωμοσία. Το πρόβλημα είναι η παντελής έλλειψη ενός αγαθού που, κάποτε, χαρακτήριζε την Ελλάδα: Το έλεγαν μέτρο.
Βεβαίως, η έλλειψη μέτρου είναι μια αρρώστια που δεν έχει προσβάλει μόνο την κυβέρνηση. Νωπά παραδείγματα: Οταν ένα δυστύχημα και η απεχθής συμπεριφορά του θύτη τείνουν να αναγορευτούν σε μείζον πολιτικό θέμα, αναρωτιέσαι μήπως μας «ραντίζουν». Ή, ακόμη χειρότερα, όταν κάποια συνήθη κρούσματα γίνονται αφορμή να αυτο-διασυρθεί η Ελλάδα στους υποψήφιους ξένους τουρίστες ως αν ήταν η Χώρα της Ελονοσίας, αναρωτιέσαι δυο και τρεις φορές μήπως είχε δίκιο ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ.
Αλλά η ασθένεια της έλλειψης μέτρου έχει επαχθέστατες συνέπειες όταν φορέας της γίνεται μια κυβέρνηση. Εξηγούμαι:
Είναι γνωστή και διακωμωδείται η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης να αφήσει στο απυρόβλητο το μεγάλο φαγοπότι και τη φαυλότητα που ρήμαξε τη χώρα, ειδικά την τριετία 2007-2009. Εκτιμά, εικάζω, ότι με αυτήν την τακτική αποσπά την έμμεση στήριξή της από τη συνιστώσα της Ραφήνας και «οξύνει τις αντιθέσεις» στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ωστόσο, ακόμη και η απόπειρα να ξεπλύνεις τη διακυβέρνηση Καραμανλή που άφησε πίσω της ερείπια, θα έπρεπε να έχει ένα, κάποιο, όριο. Να γίνεται με κάποιο μέτρο. Η αναπαραγωγή της φτηνιάρικης προπαγάνδας ότι η χώρα κατέρρευσε από ένα στατιστικό τρικ, υπερβαίνει κάθε μέτρο και εκθέτει τη χώρα στη γελοιοποίηση και στη διεθνή χλεύη.
Το γιατί, ε, δεν χρειάζεται εισαγγελική έρευνα για να βρεθεί!..
Εχουμε καταντήσει μια χώρα μειωμένης διεθνούς αξιοπιστίας – η συνδυασμένη δράση κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, αν μη τι άλλο, αυτό το κατάφερε. Και η κυβέρνηση αυτής της χώρας, με στεντόρεια φωνή απευθύνεται στη διεθνή κοινή γνώμη (όσους, τέλος πάντων, μας παρακολουθούν…) και στις διεθνείς αγορές (που πράγματι μας παρακολουθούν…) και τους λέει, με τόλμη και υπερηφάνεια, ότι δεν γνωρίζει αν τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας είναι γνήσια ή πλαστά, αν είναι έγκυρα ή όχι. Τους λέει, επιπλέον, κάτι ακόμη χειρότερο και ταπεινωτικό για τη χώρα: Οτι η ελληνική κυβέρνηση είναι ανίκανη να αποφανθεί επί του θέματος, ανίκανη να κρίνει τα στοιχεία. Και περιμένει, τάχα, να μάθει ποια είναι η αλήθεια, όχι από το υπουργείο Οικονομικών, το Γενικό Λογιστήριο, τη Στατιστική Υπηρεσία (γιατί, δήθεν, όλοι αυτοί είναι είτε αδαείς είτε αφερέγγυοι…) αλλά από τη Δικαιοσύνη!..
Ολα αυτά είναι ντροπή. Είναι και της πλάκας. Η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή δραστηριότητα, για να εξαντλείται σε ίντριγκες. Και η (όποια) κυβέρνηση είναι –ή θα έπρεπε να είναι– ένα πολύ σοβαρό όργανο για να σκοτώνει τον χρόνο, παίζοντας τις κουμπάρες.
